Lost in Harry Potter - Vengeance

The Wolf

Fenrir P.o.V

Achter me hoor ik Severus ook verschijnen. Maar ik kijk naar het huis achter het hek. 

Er schijnt licht door de ramen, en ik zie de schaduwen van mensen lopen. Het is maanden geleden dat ik bloeddorst door mijn aderen heb voelen stromen...

'Hou je koest!' hoor ik Severus naast me gedempt zeggen. 'Je kunt niet zomaar met geweld binnen stormen.' 

Ik weet dat hij gelijk heeft, maar als hij zou voelen wat ik nu voel, zou hij dat waarschijnlijk niet gezegd hebben.

'Laten we er eerst eens achter komen wat voor spreuken ze hebben gebruikt om het huis heen,' zegt Severus. 

Ik laat me op de stoeprand zakken, terwijl ik hem zijn gang laat gaan. Ik moet mijn hoofd weer helder zien te krijgen. 

Als Severus klaar is, komt hij naast me zitten, 'een schild,' zegt hij, en waarschijnlijk loopt er ook iemand op het terrein rond. 

Ik bal mijn hand tot een vuist, en sta op, 'wacht tot ik je roep,' zeg ik. Ik sluip naar het hek, en duw zacht de poort open. Ik weet hoe ik gebruik moet maken van het donker, en ik zorg dat ik uit het licht dat uit het huis kom blijf, terwijl ik het terrein inspecteer. 

Ik kan ruiken dat er iemand rondloopt. Maar of diegene mij ook al opgemerkt heeft, weet ik niet. Ik ga er vanuit van niet, aangezien ik onhoorbaar ben. Achter me hoor ik iets ruisen, en ik blijf als versteend staan. 

In de schaduw zie ik iemand lopen. 

Kwast, ik ken zijn geur.

In het donker blijf ik staan, net zo lang tot hij vlakbij is. 

Dan neem ik een sprong, en voor hij een kreet heeft kunnen slaken, ligt hij met een opengereten keel in het gras. De tijd van verlammen is wat mij betreft voorbij. 

Ik proef het bloed op mijn lippen, en met mijn mouw veeg ik het weg. Het proeft als vergif in mijn mond. 

Ik loop terug naar de straat.

'Severus.'

Hij kijkt op, en staat op, 'wat heb je gedaan!?' sist hij, als hij me ziet, hij kijkt naar mijn gezicht.

'Het veilig gesteld,' zeg ik grimmig, en kijk hem aan, 'ga je mee? Of blijf je hier?' 

Hij kijkt me aan, 'je kunt niet iedereen in dat huis aan, Fenrir!' sist hij. 

Dat is nu de tweede keer dat hij me gewoon bij mijn voornaam noemt. 

'Moet jij eens opletten,' grom ik. 

Severus grijpt me bij mijn arm, 'Emma heeft er niets aan als jij je besluit uit te leven op iedereen daarbinnen!' zegt hij. 'Laat de wolf los, Fenrir!'

We kijken elkaar aan.

Uiteindelijk voel ik mijn hartslag weer een beetje normaal worden, en even sluit ik mijn ogen. En nu pas laat Seversu me los. 

'Waar ligt het lichaam?' vraagt hij.

'Wat wil je ermee gaan doen dan?' vraag ik.

'Zorgen dat we geen sporen achterlaten,' zegt Severus, 'Jeegers vond ik prima, maar dit is Jeweetwels terrein Fenrir, hier kunnen we geen sporen achterlaten.' 

Ik ga hem voor, het terrein op, en laat hem zien waar het lichaam van Kwast ligt. In het donker kan ik Severus ernaar zien kijken. Dan richt hij zijn toverstok op de borst van de man, en er schiet een straal uit.