Lost in Harry Potter - Vengeance

Will she have me?

Fenrir PoV

Dat scheelde maar heel weinig. Daar, in het water. 

Bijna was ik mijn zelfbeheersing verloren, en had ik haar gezoend, alweer. 

Ik zit aan de keukentafel, en wrijf over mijn slapen, dit drijft me tot waanzin, echt tot waanzin. 

Haar geur, haar maniertjes, hoe ze praat, hoe het lijkt alsof ze altijd in het licht loopt. Al voor ze binnenkomt, kan ik haar geur ruiken, en alleen dat is al genoeg om de haartjes in mijn nek overeind te doen staan. 

Te agressief, je bent veel te agressief. Dat schrikt haar af, hou je kalm verdomme!

Als ik opkijk, zie ik dat ze mijn blik ontwijkt. 

Ik voel een kleine glimlach om mijn lippen, dat kan niets anders betekenen dan dat het voor haar ook niet niks was, in het water daarnet.

Zwijgend pakt ze een van haar boeken, en gaat daar in zitten lezen. Even zie ik haar opkijken, als ik opsta om theewater op te zetten. Maar zodra ze ziet dat ik het zie, kijkt ze weer weg.

Bedenkelijk leun ik tegen het aanrecht, en probeer te bedenken hoe ik haar het beste kan benaderen. 

De spanning in de tent is bijna om te snijden, en eerlijk gezegd haat ik het. Ik heb het het liefst zo relaxed mogelijk, zelf al is ons kamperen een vlucht. 

Ik zucht, schenk thee voor ons in. Ik loop naar haar toe, en houd haar haar beker voor, 'zeg het me alsjeblieft, als er iets aan de hand is, oké?' zeg ik nuchter. 

Even knikt ze, en bedankt me voor de thee, voor ze zich weer op haar boek richt.

Stilte.

Bedrukte stilte. 

Ik haat het. Dat zijn al twee dingen die ik haat, lekker bezig. Met mijn mok thee loop ik naar buiten, en blijf even midden in de zon staan. 

Even denk ik weer terug aan dat moment op de brug, toen ze ineens mijn hand had vastgepakt. Ik kan het niet helpen, ik grinnik een beetje. 

Ze is zo onschuldig, zo puur. In alles.

Bij haar in de buurt voel ik me geen volwassen weerwolf, die het normaal vond zijn weerwolf instincten te volgen, en daar aan te voldoen. Dus, mensenjacht. 

Sinds zij bij me is, ben ik compleet veranderd.

Ik lijk verdomme wel een puppy...

Met gesloten ogen concentreer ik me op de geluiden om me heen. 

De vogels die fluiten tussen de bomen. Het gescharrel van knaagdieren in het gras. Het zachte briesje, dat af en toe door de takken van de bomen waait. 

En de lucht, waar kleine wolkjes af en toe de verder strakblauwe lucht doorbreken met hun aanwezigheid.

'Fenrir?'

Ik draai me om, en kijk haar aan.

'Wat wil je eten?' ze vraagt het bijna verlegen.

'Maak maar iets,' mompel ik, 'het maakt me niet zo uit.'

Tegen de tijd dat ik haar stem hoor roepen dat het eten klaar is, lig ik te dutten in het gras. Loom kom ik overeind, en haal een had door mijn toch al warrige haar. 

Als ik mezelf in de spiegel zie, zie ik pas hoe lang mijn haar eigenlijk geworden is. En mijn baard mag ook wel weer een beetje bijgewerkt worden. 

Ik zucht onhoorbaar, en schuif aan, aan tafel.

Emma legt een biefstuk op mijn bord, biefstuk. Mijn lievelingsvlees. 

Ik kijk naar haar, hoe ze zwijgend zit te eten. Waarom weet ze dat dit mijn favoriet is? Ze weet al zoveel meer dan ik dacht dat ze zou weten.

Ik ben zo lang een gesloten boek geweest, dat ik niet meer zo goed weet hoe ik me moet openstellen. 

Ze heeft er waarschijnlijk echt geen idee van wat er door me heen raast als ze me aankijkt, als ze tegen me praat. Wat ik zie, als ik naar haar kijk.

Ik wil haar in mijn armen voelen. Ik wil haar voelen. Ik wil haar beschermen, die drang-

'Wat is er?' geschrokken kijkt Emma me aan, en ik kijk haar vragend aan. 

'Niets, hoezo?'

'Hoorde je jezelf niet eens grommen dan?' vraagt ze met grote ogen. 

Nee, nee dat deed ik dus niet. Maar al die spanning moet toch ergens heen. 

Al die opgekropte gevoelens, waarvan ik niet weet hoe lang ik ze nog in bedwang kan houden...

Emma is alweer in zichzelf gekeerd, ze pakt de spullen bij elkaar, en begint af te wassen. 

Ik zou nu gewoon op kunnen staan, en mijn armen om haar heen slaan-

Maar opnieuw, houd ik me in. Zet ik mijn masker op.

'Zal ik je haren een beetje bijknippen?'

'Hm?'

'Ik zag je net kijken, in de spiegel,' verklaart ze, en heeft al een schaar in haar hand, 'ik doe het graag voor je.'

'Ja, oké,' ik pak mijn stoel, zet die buiten neer, en ga erop zitten. 

Met haar vingers kamt ze zachtjes door mijn haren, en ik sluit mijn ogen bij de aanraking, terwijl ik het knippen van de schaar bij mijn oor kan horen. Ze is voorzichtig.

Ik voel een tikje tegen mijn borst. 

'Je kan wakker worden slaapkop, je bent klaar,' dringt haar stem tot me door, en haar voetstappen verwijderen zich.

Ga niet weg. Ik wil bij je zijn. Laat me voor je zorgen...

Langzaam open ik mijn ogen, maar voel niet de behoefte van de stoel af te komen. Zelfs als het al donker is, zit ik daar nog. 

Hoe laat zou het zijn? 

Bedtijd? 

Even adem ik de avondlucht in, en weer uit. Dan sta ik op, en sleep de stoel achter me aan naar binnen. Die valt echter kletterend op de grond, als ik Emma zie. Ze kijkt me geschrokken aan, en ik krijg, zoals zo vaak als ik per ongeluk binnen kom wandelen als zij zich om staat te kleden, haar kussen mijn kant uit geslingerd. 

Zou ze al doorhebben dat dit eigenlijk mijn kussen is? En dat ik al een paar weken met die van haar slaap?

'Creep!'

'Ik kan toch niet ruiken dat jij je weer eens staat om te kleden?'

'Ik maak die tent nog eens magisch nóg groter, zodat ik een privékamer heb!' roept ze. 

Ik trek een wenkbrauw op, en kijk haar bijdehand aan, 'waarom heb je dat niet allang gedaan dan? Je bent nu al een paar weken lang zeventien, of was je dat vergeten?' 

Ik zie haar meteen van kleur verschieten. 

'Ik- ik-eh-' stamelt ze. 

Ik pak de gevallen stoel weer op, zet hem op zijn plek, en rits de tent dicht, dan loop ik naar haar toe, en geef haar haar kussen weer terug, 'of doe je het expres?' vraag ik uitdagend.

'Nee! Natuurlijk niet!' zegt ze, te snel.

Nonchalant draai ik me om, 'jammer.'