Lost in Harry Potter - Vengeance

Emma-Lily

Ik wilde eigenlijk wachten met beginnen met uploaden tot ik een stuk of vijf hoofdstukken had (ben nu bezig met de vierde) Maar jullie wachten allemaal zo lief, dat ik nu gewoon alvast een hoofdstukkie online gooi <3

---------------------------------------------------

'Liefje! Ontbijt!'

'Ja! Ik kom eraan!' riep ik, met een elastiek in mijn mond. Ik stond net voor de spiegel mijn haar te doen, toen mijn moeder riep. 

Voor ik de kamer uitliep, wierp ik een foto, die op mijn nachtkastje stond, een kushandje toe, en liep naar beneden. Mijn moeder en Sirius zaten al aan de keukentafel toen ik binnen kwam. Het rook naar toast, eieren, spek en koffie. 

'Je brief schat,' glimlachte mam, toen ik kwam zitten en toast pakte. Ik ging naar mijn vijfde jaar, aan Zweinstein, Hogeschool voor Hekserij en Hocus Pocus. Wat dus inderdaad betekend dat ik een heks ben. Ik had, mind you, vier nogal niet-boeiende jaren achter de rug gehad. En dan bedoel ik niet-boeiend als in de zin dat er niet echt spannende dingen waren gebeurd. 

Iedereen wist wat er vijftien jaar geleden gebeurd was op Zweinstein, en de beroemde Harry Potter, die de grootste tovenaar ooit doodde op Zweinsteins grondgebied. 

Kijk, dát klonk spannend. Maar, het was die oorlog waardoor één van mijn beste vrienden, Teddy Lupos, geen ouders meer had. 

En, ik geen vader. 

Teddy woonde nu bij zijn opa en oma, en praktisch bij de Potters, en zij waren weer vrienden van mijn moeder en Sirius. 

Sterker nog, Sirius was Harry's peetvader. 

En ook die van mij. 

Best een vreemd idee dus, dat hij ook mijn stiefvader is.

'Misschien kun je met Teddy naar de Wegisweg, hm?' Sirius keek me even veelbelovend aan. 

Wijselijk hield ik mijn mond. 

Wat hij niet wist, maar ik wel, was dat Teddy heimelijk verliefd was op de twee jaar jongere Victoire Wemel, en dat had niets te maken met het feit dat ze half Glamorgana is. Zij is de dochter van Fleur Delacour en Bill Wemel. 

En liet hij nu net het ongeluk hebben dat zij ook een vriendin was van ons. 

'Ja, misschien vraag ik dat wel aan hem,' zei ik nogal laatdunkerig, terwijl ik jam op mijn toast smeerde, 'mogen we met zijn tweeën?' 

Even keken mijn moeder en Sirius elkaar aan, 'is dat nou wel verstandig?' begon mam. 

'Liefje, ze is oud en wijs genoeg,' glimlachte Sirius.

'Bovendien heb ik Teddy bij me,' voerde ik in als extra argument. 

'Dat is het probleem,' grijnsde Sirius, en ik schoot in de lach. 

Sirius doelde op het feit dat Teddy het niet altijd zo nauw nam met de regels op school, het enige dat maakte dat het niet dóódsaai werd. 

We waren met zijn tweeën al meer dan eens op de vingers getikt door patrouillerende leraren. 

Iets dat Harry en Ginny hem niet geheel in wil en dank afnamen. Sirius kon er meestal wel om lachen, en als hij en mam weer een brief ontvingen met een klacht over mij. 

Dan zei hij in zijn brief terug naar mij altijd iets in de trant van: "hij lijkt op mij en James, toen we nog jong waren!" 

 Volgens hem had ík het in de problemen komen van mijn moeder.