Lost in Harry Potter - Vengeance

Catching Glances

Teddy P.O.V

We zitten in de grote zaal, en ik zit naar Anderling te luisteren, die vertelt over Nancy. 

Maar mijn ogen dwaalden zo nu en dan naar iemand anders. Ze zit met haar pink tegen haar lippen aan te luisteren naar wat er verteld word. 

Ik betrap mezelf er steeds vaker op dat ik naar haar kijk. En dan de kleine details van haar gezicht in me opneem. 

Het kleine sproetje, net naast haar rechteroog, bijvoorbeeld. 

Het maakte haar haar. 

Ik bijt even op mijn lip, en kijk weer naar Anderling. De banners in de Grote Zaal zijn voor de vorm zwart, en aan de tafel van Zwadderich zitten haar ouders stilletjes naast Cormac, die al net zo stil voor zich uit zit te kijken. 

Een van zijn beste vriendinnen was dood, dus zo raar was dat niet. Niemand nam het hem kwalijk, als ze hem erop betrapten dat hij zijn tranen afveegde met de mouw van zijn gewaad. 

Er zitten nog zoveel leerlingen in de zaal waarbij je kan zien dat ze gewond zijn. 

Opnieuw gaan mijn ogen naar haar, en haar ogen, boren zich net op dat moment ook in die van mij, en vragend kijkt ze me aan. 

Ik haal mijn schouders op, en even glimlacht ze, voor ze haar aandacht weer op Anderling richt. Maar ik wend mijn ogen niet af. 

Zou ik nu naast haar zitten... 

Dan zou ik die geur ruiken, die constant om haar heen lijkt te hangen. Een zoetige geur, die doet denken aan een weiland vol bloemen. Natuurlijk zou dat kunnen komen doordat ze ook in zo'n soort omgeving woont, net als ik. 

Waarom vallen die dingen me op? Het plukje haar, dat steeds voor haar oog glijdt, hoe ze af en toe over haar linkerarm wrijft, en dan om zich heen kijkt, in de hoop dat niemand het gezien heeft.

'We zullen nu dan ook, in herinnering aan Nancy, twee minuten stilte in acht nemen!' zegt Anderling, en eindelijk weet ik mijn ogen op de leraarstafel te richten. Ook daar zit iedereen somber voor zich uit te kijken.

Het was toch al stil in de Grote Zaal, dus het was vrij zinloos om te zeggen dat we twee minuten stil zullen zijn voor Nancy. 

Al sinds we hier zitten, is iedereen stil. 

Geen gepraat, geen gelach, en zelfs geen gefluister, wat behoorlijk zeldzaam is. 

Ik leun met mijn kin in mijn hand, en beveel mijn brein even te stoppen met denken. 

Na twee minuten staat Anderling weer op, 'dank jullie wel, voor jullie medeleven,' zegt ze, 'jullie mogen nu weer doen waar je zelf zin in hebt.' 

Even kijk ik naar de muur achter haar, waar ik mensen zie staan, schouwers. 

Het is zover. 

Het Ministerie heeft schouwers in dienst genomen voor Zweinstein.

'Teddy, kom op!' 

Melissa trekt me even aan mijn arm, maar mijn ogen dwalen alweer af naar haar. Ze is opgestaan, en rent naar één van de schouwers toe. 

Ik blijf staan, en Melissa kijkt me even aan, 'wat nou?' vraagt ze, en ze volgt mijn blik. 

'Ben je jaloers?' vraagt ze speels, en ze geeft me even een klopje tegen mijn schouder. 

'Nee!' zeg ik, te snel, en zij weet dat ook. 

Maar ik kan mijn ogen niet afwenden. Het ziet eruit alsof zij en de schouwer ruzie hebben. 

'Ik kom er zo aan,' excuseer ik mezelf, en ren erheen.

'Dan zoek je het ook maar uit ook Terrence!' boos draait ze zich om, en botst bijna tegen me aan. 

Meteen zie ik de tranen in haar ogen, en over haar hoofd heen, kijk ik Terrence boos aan. Wat hij ook heeft gezegd, het heeft haar gekwetst. 

Ik wil naar hem toelopen, en hem er het mijne van zeggen, maar ik voel haar hand in de mijne, en ze trekt me mee. 

Haar hand voelt warm in die van mij, en ik laat me gewillig meetrekken.

'Waar ging dat over?' vraag ik, meteen als we op de gang staan. 

Ze haalt haar schouders op, en kijkt me niet aan. Ik laat haar even bij zichzelf.

'Ik haat hem,' zegt ze bars, na een stilte van nog geen minuut. Opnieuw kijk ik haar aan, en ik zie inderdaad een traan over haar wang lopen. 

Ik moet de drang hem van haar wang te vegen onderdrukken. 

Laat haar haar verhaal doen.

'Hij wilt niks meer met me te maken hebben, Teddy. Nou, ik kan verdomme wel raden waarom!'

Ze ziet niet dat ik haar even meelevend aankijk, 'hij is je niet waard,' zeg ik bemoedigend. 

'Weet je, ergens had ik het gevoel al,' gaat ze door, ze lijkt mijn woorden niet gehoord te hebben. 'Toen Romeo de eerste keer langskwam, net nadat ik gebeten was, keurde hij me ook al geen blik waardig!' haar woorden klinken hard, maar gezicht spreekt boekdelen. 'Ik ben een monster...'

Ze klinkt zo kwetsbaar als ze dat zegt, zo- gebroken. Elke keer als ik haar zo hoor, moet ik mezelf inhouden haar niet door elkaar te schudden en te zeggen dat ze verdomde sterk is. Dat we al zoveel dingen meegemaakt hebben het afgelopen jaar, en dat we ons daar ook uit gered hebben. 

Ik wil tegen haar zeggen dat ze alles behalve een monster is, en dat ik- 

Dat ik van je hou...

Maar ik bijt opnieuw op mijn tong, en hou me in. Ik zeg niets, en laat haar opnieuw haar frustratie uiten. Haar angsten, en haar zelfmedelijden. 

Pas als ze niets meer zegt, ga ik voor haar staan, en neem haar gezicht in mijn handen. 

'Je bent geen monster,' zeg ik, en even blijven mijn ogen op dat kleine sproetje bij haar rechteroog hangen, voor ik haar in haar ogen kijk. Ik ben verloren, elke keer als ik haar in haar ogen kijk, trekt ze me meer naar zich toe, en ik heb niet het idee dat ik nog veel moeite doe haar tegen te houden. 

Ik houd haar niet meer buiten, laat haar binnen, en val alleen maar dieper. 

'Volgens hem wel-' gaat ze tegen me in, en duwt mijn handen naar beneden. 

'Volgens hem ben ik- niks waard.'

'Nou en? Vergeet hem! Je hebt vrienden die wel om je geven!' zeg ik, terwijl we naar onze leerlingenkamer lopen. 

Waarom stoot ze me af? Het ene moment bedankt ze me voor de schop onder haar kont, en het volgende kan ik weer niets goed zeggen.

Meisjes.

Ze geeft geen antwoord. 

'Stoofpot,' zegt ze mat tegen het schilderij, dat voor ons open-zwaait. En ze loopt voor me uit naar binnen. 

'Ik ga naar boven,' zegt ze vrijwel meteen. 

Ik kijk haar na, Terwijl haar naam als een plaat die blijft hangen door mijn hoofd blijft spoken.

Emma...