Lost in Harry Potter - Vengeance

Morning routine

Met mijn hoofd op Fenrirs borst, wordt ik wakker, in het tuinhuisje. Ik zie een bij door een van de kleine, kapotte raampjes vliegen, en op een grote bloem landen, die ik gisteren in een vaasje gezet heb.

In de hoek, zie ik een familie muizen rondscharrelen, en er schijnt een zonnestraal door een van de andere ramen.

Even sluit ik mijn ogen, en luister naar de natuur om ons heen, de vogels die fluiten, de muisjes in de hoek, en de bij.

'Goedemorgen,' bromt Fenrir, en ik kijk op.

Meteen geef ik hem een zoen, 'goedemorgen.'

Hij glimlacht, en duwt een pluk haar achter mijn oren, 'ben je al lang wakker?' 

Ik schud mijn hoofd, 'net, ik lag te luisteren naar alle geluiden om ons heen.' 

Even glijdt ik met mijn vinger langs zijn wang, door zijn borstelige baard, en geef hem nog een snelle zoen, 'ik ben blij met dit plekje, Fen.'

'We mogen oma wel bedanken,' gaapt hij.

Ik lach, 'dat doet me ergens aan denken. Ze geloofde niet dat we echt kussengevechten houden.' 

Fenrir trekt een wenkbrauw op, 'oh nee? En wat denkt ze dan dat we doen?' hij kijkt me onschuldig aan. 

Ik schiet in de lach, en geef hem een klap, 'oh ja, alsof jij dat niet weet!' zeg ik. 

Hij lacht ook, komt overeind, en trekt me op schoot, 'ik zou het nooit doen, zonder toestemming van jou,' zegt hij, en geeft me een kus in mijn nek.

'Kun je dat ook even tegen pa zeggen?' ik steek mijn tong uit, 'ik geloof niet dat hij dat helemaal begrepen heeft.' 

Fenrir grijnst, 'hij heeft wel gelijk in het feit dat ik je zie als een lekker hapje. Míjn, lekkere hapje.'

'Cheap!' roep ik, en gooi mijn kussen in zijn gezicht. 

Hij lacht, terwijl ik opsta, en me aankleed. 

'Ik zal met de onzichtbaarheidsmantel om me heen achter je naar binnen komen,' zegt hij, terwijl ook hij zich aankleedt. 

Ik knik. 

Fenrir wilt al naar de deur lopen, maar ik houdt hem tegen, door voor hem te gaan staan. Ik sla mijn armen om zijn nek, en druk mijn lippen tegen die van hem. 

Het vuur in me brandt hevig, en ik voel het ook bij hem.

'Dit kan niet meer tot vanavond,' zeg ik zacht, met mijn mond nog tegen die van hem aangedrukt. 

En dat lijkt het vuur in hem alleen maar aan te wakkeren, want hij duwt me tegen de deur aan. 

Mijn vingers strengelen zich in zijn haar, en ik voel het vuur in mezelf ook oplaaien. 

Hij is de eerste die me laat gaan, en hij kijkt me glimlachend aan, 'denk je dat je het daarmee redt, tot het einde van de dag?'

'Laten we het hopen,' zeg ik pesterig. 

Glimlachend pakt hij de onzichtbaarheidsmantel. 

'Weet je wat ik me afvraag,' zeg ik bedenkelijk, terwijl hij de mantel omslaat. 'Hoe pa wist dat ik iets met jou heb.'

Het blijft stil, dus ik neem aan dat Fenrir het antwoord ook niet heeft. 

'Ik bedoel, hij leek het wel- in mijn hoofd te kunnen lezen, of zoiets?'

'Misschien is hij goed in Occlumentie?' hoor ik Fenrir onder de mantel opperen, en meteen blijf ik staan. Dat ik daar niet eerder aan gedacht heb!