Lost in Harry Potter - Vengeance

Back home

Piepend stopt de trein een paar uur later op perron 9 ¾, en ik stap uit. 

'Lieverd!' meteen voel ik twee hele vertrouwde armen om me heen, en ik herken meteen de stem van mijn moeder. 

'Mam!' ik omhels haar terug. 

'We schrokken toen we de brief van Professor Anderling kregen,' zegt ze, en kijkt me aan, 'en het spijt ons natuurlijk vreselijk. Wat ze doet is niet eerlijke tegenover jou.' 

'We vragen ons alleen wel af waar het ineens vandaan komt,' zegt Sirius, die achter mijn moeder staat. Hij neemt mijn hutkoffer over en met zijn drieën lopen we het station uit. 

'We zijn met de collectebus gekomen,' zegt mam, terwijl ze haar toverstok-hand uitsteekt. 

Ik voel de blik van Sirius branden in mijn rug, maar ik weiger hem aan te kijken. 

'Heb jij vroeg vakantie?' vraagt de conducteur van de bus, als hij mij ziet. 

'Ja,' zeg ik alleen maar, en ik loop naar een plekje, ergens achterin. 

De Tijdverdrijver om mijn nek voelt als lood. Hij had het niet aan me moeten geven. Maar- als ik hem niet zou hebben, zou dat ook verdacht zijn. Ik moet mijn schuld op de een of andere manier toch zien te bewijzen. 

'Emma?' Ik kijk op, Sirius is naast me komen zitten, 'waarom ben je van school gestuurd?' 

'Precies de reden die Anderling ook aan jullie geschreven zal hebben,' zeg ik, en kijk naar buiten, naar de langs flitsende huizen. 

'Wat ik niet begrijp,' zegt Sirius langzaam, 'is waarom ik van je moeder de meest mooie verhalen hoor over je vader, terwijl ik in Anderlings brief niets dan haat las. Over hoe hij de tovergemeenschap verraden heeft. Hoe hij honderden leerlingen in gevaar bracht toen hij schoolhoofd was. Dat hij voor Voldemort werkte, niet bepaald haar stijl.' 

'Dus jij bent iemand die liever de mening van een ander volgt dan die van jezelf?' ik kijk hem aan. 

'Niet om het een of ander, Emma, maar toen ik met hem op school zat, had hij vrienden die later allemaal Dooddoeners zijn geworden,' zegt Sirius. 

'Ja, en ik heb gehoord dat jij en je vrienden hem zeven jaar lang het leven zuur hebben gemaakt, vertel mij eens hoe dat iemands leven niet beïnvloed?' zeg ik kil. 

We kijken elkaar aan. Beide even eigenwijs. 

'Weet je, ik vind het prima als je me niet mag, Sirius, maar als ik zie dat je het feit dat ik Severus' dochter bent koppelt aan mama, vervloek ik je.' 

'Je bent een vijfdejaars leerlinge, net van school gestuurd, ik zie niet voor me dat je veel schade toe zou kunnen brengen,' hij staat op als de bus stopt, en kijkt me dreigend aan. 

Ik sta ook op, en kijk hem recht aan, 'try me,' zeg ik, ik wurm me langs hem heen, pak mijn hutkoffer en loop naar buiten, waar mama al staat te wachten op ons. 

Ik heb zo geen zin in Sirius die me probeert de les te lezen op dit moment. 

Híj is degene die de les gelezen moet worden. Maar dat wil ik niet vandaag doen. Vandaag wil ik aan het idee wennen dat ik mijn vrienden alleen nog maar in hun vakanties zal zien. 

Hoewel, zij zitten dan waarschijnlijk allemaal aan hun huiswerk. Dat ik van alle dingen huiswerk nog zou gaan missen, dat had niet aan zien komen. 

'Kom binnen schat, ik maak thee voor je,' zegt mama, terwijl ik mijn hutkoffer in de gang laat staan. 'Dan kun je even bekomen van alles.' 

Ik volg haar naar de huiskamer, die normaal zo vertrouwd is. Het voelt zo raar om hier te zijn. Het was het plan dat ik pas in de kerstvakantie zou komen. Ik plof op mijn favoriete stoel, en trek mijn benen op. Sirius komt ook binnen.