Lost in Harry Potter - Vengeance

Severus Snape

Severus Sneep P.o.V

Ik had altijd al geweten dat mij geen lang leven beschoren was. 

Dat ik altijd de anti-held zou blijven. Die stempel had ik nu eenmaal. 

Nou, dan kon ik me er ook maar beter naar gedragen, en het omarmen, dan uit alle macht proberen iets anders te zijn.

Ik zou nooit worden zoals Sirius. Of Robin. Of zelfs Fenrir, die me verrast had met zijn omslag.

In stilte, en opkijkend naar de hoge bomen voor me, vraag ik me af, of Emma zich al beseft heeft wat er gaande is. 

Ik loop het donkere bos binnen.

Dit is de enige manier om een poging te wagen Hem weer af te zwakken. De enige manier om ervoor te zorgen- dat we misschien Robins ziel kunnen bevrijden.

Maar ik weet dat me dat mijn levenskracht zal kosten...

Ik ben al heel lang niet meer bang voor de dood. 

Per slot van rekening ben ik het al eens geweest. 

Niet dat ik me er ook maar iets van kan herinneren. 

Maar dat doet er niet toe. Ik ben dood geweest. 

Mijn lichaam voelt licht. En de sporen die ik achterlaat zijn lichte. 

Het voelt raar om het lichaam van mijn dochter te hebben. Dit is één van die dingen die ik nooit verwacht had nog te doen. 

Maar ja, ik maak me al heel lang geen toekomstbeelden meer. 

Onzin. 

De dood kan altijd toeslaan. Hoe oud je ook bent. Waar je ook bent.

Wie je ook bent.

Het enige dat ik me afvroeg, was of mijn ziel nu vast zou komen te zitten in dat van Voldemort. 

Met mij kan hij helemaal niets. Maar dat was ik inmiddels wel gewend.

Ik glimlach vaagjes. Emma zou me boos aangekeken hebben. En gezegd hebben dat ik zo absoluut niet over mezelf zou mogen praten. Net als dat haar moeder dat gezegd zou hebben.

Twee tegen één.

Hierna, zou ze helemaal niemand meer hebben.

Dat is niet waar.

Oké, misschien wel. 

Sowieso zou mijn moeder haar zonder nadenken onder haar hoede nemen, mocht dat nodig zijn. 

De Potters ook. De Wemels. 

Maar bovenal, zou Fenrir haar opvangen. Hij zou haar naar al haar favoriete plekjes brengen, om haar te kalmeren. 

Om voor haar te zorgen. Hij zou haar haar gang laten gaan, en de ruimte geven die ze nodig had om hier overheen te komen.

Daarin was ik dan wel weer rijker geworden.

Niet te geloven dat ik in de tweede kans die ik had gekregen, geleerd had dat mensen echt kunnen veranderen.

Je had hem kunnen helpen het Duistere Teken te verwijderen van zijn arm, Severus...

Bladeren knisperen onder mijn schoenen, ik weet dat ik dichtbij ben.

Mijn hart bonkt in mijn keel, als ik licht zie tussen de bomen. 

Ik mag dan misschien niet meer bang voor de dood, in de wetenschap zijn dat je gaat sterven, is nu niet bepaald een gedachte om naar uit te kijken.

'Nee maar.'

Voldemort gaat staan, als hij me ziet.

'Niet te geloven dat je hier echt bent, Emma.'

Hij komt naar me toelopen, en loopt een rondje om me heen en tilt mijn kin omhoog. 

Zijn rode ogen boren zich in die van mij.

Waren mijn voorbereidingen genoeg? Heb ik genoeg gedaan? Kan ik straks Robin's ziel uit dat van Voldemort trekken, terwijl ik haar plaats inneem?

Bellatrix! Houdt haar vast!' roept Voldemort, en ik voel een ijzeren greep om mijn armen. 

Ik kan geen kant uit. Maar dat is ook niet de bedoeling.

Ik moet dit doen. 

Ik ben Robin's enige kans...

Zie je me? Robin? Kun je zien dat ik het ben? Ik kom je bevrijden.

Ik heb de spreuk niet eens gehoord, als hij me al bij mijn middenrif raakt, en ik klap slap voorover.

Ik kan voelen hoe mijn ziel zich los wringt uit mijn lijf, en naar dat van Voldemort toegetrokken wordt.

Dit is het moment. Nu moet het gebeuren. 

In de verte, zie ik mijn lichaam, een lege huls van wat het ooit was, en terwijl ik kan voelen hoe ik me meng met Voldemort. 

Voel ik nog een ziel. Het licht is er bijna uit. Maar niet genoeg voor mij om te missen. 

Ik grijp het beet, en met een laatste krachtsinspanning duw ik haar naar buiten.

Wees vrij. Wees vrij lieverd.

Ik hoor geschreeuw. 

Naast me. En als ik opzij kijk, zie ik de gitzwarte ziel van Voldemort. En hoe die het uitschreeuwt van de pijn, terwijl het lijkt of er kleine druppeltjes gesmolten goud op de ziel vallen. En zich mengen in het zwart. In een poging het zwart te verdrijven.

Het is gelukt.

Liefde is echt het sterkste wapen.