Lost in Harry Potter - Vengeance

Fight Back

In het donker kijk ik naar Vaalhaar. 

Hij lag op zijn rug in bed. Maar ik kan niet zien of hij slaapt ja of nee. 

Voorzichtig ga ik overeind zitten, maar hij maakt geen beweging, dus ga ik er vanuit dat hij slaapt. 

Zo zacht als ik kan, laat ik me uit bed glijden, en sluip naar de weerwolf toe. 

Zijn ademhaling gaat regelmatig. Maar ik vraag me wel af of hij echt zo diep slaapt als dat lijkt. Heel even, tik ik hem zacht met mijn vinger tegen zijn bovenarm. 

Hij snurkt even, en draait zich om op zijn zij. 

Zo zacht, en zo voorzichtig als ik kan, til ik de dekens op. 

De sukkel. 

Hij is met zijn broek aan gewoon in bed gaan liggen, en ik zie zijn toverstok uit zijn achterzak steken. Hij kon het me niet makkelijker maken dan hij nu doet. 

Ik steek mijn hand uit, en blijf op de weerwolf letten. Met mijn duim en wijsvinger, pak ik het puntje van de toverstok en trek hem heel langzaam uit de achterzak van Vaalhaar. 

Bij elke millimeter, kijk ik naar het slapende gezicht. Ik kan het bijna niet geloven, als ik eindelijk de toverstok echt in mijn handen heb. 

Het eerste dat ik doe, is de spreuk van Terrence opheffen, waar ik de rest van de dag mee gezeten heb, tot groot amusement van Vaalhaar natuurlijk.

Ik heb nog steeds een probleem met het idee dat ik heb. 

Want, ik heb nog nooit een Patronus opgeroepen, laat staan geprobeerd die een bericht door te laten geven. Maar als ik de vraag van papa aan Lucius moet geloven, is het wel mogelijk. En het is de enige optie die ik heb. 

Ik kijk naar het raam. Hoewel...

Als ik nou het raam breek, en in mijn sprong naar buiten verdwijnsel?

Nee! 

Ik schud mijn hoofd, ik weiger hier zonder mama vandaan te gaan! Dus al moet ik er half voor verhongeren, ik blijf hier! 

Maar het minste dat ik dan kan doen, is iedereen in mijn directe omgeving zien te waarschuwen. Uit alle macht denk ik aan de spreuk.

Expecto Patronum. Expecto Patronum! Kom op Em, je hebt hier boeken over gelezen. Kom op, denk aan wat je hierover gelezen hebt!

Iets vrolijks. Ik moet aan iets vrolijks denken. 

Zelfs als er geen Dementors in de buurt zijn? Opnieuw hoor ik Vaalhaar even snurken, en geschrokken kijk ik naar zijn bed. 

Maar hij beweegt niet, en ziet er ook niet wakker uit.

Opnieuw denk ik aan de spreuk. Maar deze keer denk ik daarbij ook aan alle mooie en fijne dingen die ik heb meegemaakt het afgelopen jaar. Met als hoogtepunt Teddy, natuurlijk. Ik haal me zijn gezicht voor de geest, en voel de toverstok gloeien. 

Voor me zweeft een grote, doorzichtige uil.

'Tops?' fluister ik bijna onhoorbaar, en kijk met grote ogen naar het dier. 

Ze kijkt me aan, en draait haar hoofd. 

'Je moet iets voor me doen,' zeg ik, net zo zacht als zojuist. 'Ik moet iedereen binnen mijn omgeving waarschuwen. Hij is terug. Jeweetwel is terug. En hij weet waar iedereen zit. Ze moeten weg waar ze nu zitten!' ik kijk de uil smekend aan. 

En tot mijn verbazing, spreidt ze haar vleugels, en alsof het hele raam niet bestaat, zweeft ze naar buiten.

Met een brok in mijn keel kijk ik haar na. Ik kan alleen maar hopen dat het me gelukt is de boodschap over te geven.