Lost in Harry Potter - Vengeance

Back to boredom

Met mijn voeten in het water, blader ik door het boek dat we gisteren gejat hebben van Terrence. 

Het klinkt echt vreselijk allemaal, wat Voldemort van plan is. Ik zou het niet kunnen, zeker ook omdat het betekend dat ik dan zou moet moorden.

Er vormt zich een knoop in mijn maag, ik heb het idee dat Fenrir wel eens gelijk zou kunnen hebben, als het gaat om het vermoorden van Terrence. Dat ik het niet kan als het erop aankomt.

'Wat ben jij vroeg wakker altijd,' zich uitrekkend komt Fenrir achter me de tent uitgelopen. 

'Als ik veel aan mijn hoofd heb kan ik niet goed slapen,' zeg ik, terwijl hij in kleermakerszit naast me komt zitten.

'En mag ik ook weten wat je allemaal aan je hoofd hebt?' vraagt Fenrir. 

Ik geef hem het boek, 'blijkbaar hebben ze het veel, en veel moeilijker gemaakt om Gruzielementen te maken, sinds de laatste keer dat ze gezien zijn,' vertel ik, 'voorin staat het, en de nieuwe methode is goedgekeurd door Wolkenveldt. 

Ik zie Fenrir door het boek bladeren, en zijn neus optrekken, 'niet om je van je stuk te brengen, maar Jeweetwel is hiertoe in staat.'

'Ja, daar was ik al bang voor.'

'En weet je al wat je met alle informatie van gisteren wilt gaan doen?' Fenrir laat zich in het gras vallen, met zijn armen onder zijn hoofd.

Ik zucht, 'nee. Voor één deel van zijn plan heeft hij mij nodig, dus is het de kunst ook echt uit zijn handen te blijven. Maar ik heb ook geen zin om niets te doen.'

'Klinkt als een dilemma.'

'Heb jij een beter idee dan?'

Hij doet één oog open, en kijkt me aan, 'dit is meer jouw probleem dan dat van mij schoonheid.' 

Ik schop het water omhoog, en kijk hoe het weer naar beneden klatert. 

'Ik weet niet of je hebt geluisterd, maar hij is ook op zoek naar jou, Fenrir.'

'Hm, maar ik ben het gewend te reizen, jij verveelt je al na de eerste paar uur. En ik weet niet of jíj hebt opgelet, maar dat van gisteren was eens maar nooit meer. Nooit, meer. Dus wat je volgende plan ook wordt, ik kan je nu al verzekeren, dat ik er geen deel van zal uitmaken.'

Ik geef geen antwoord, en bijt op mijn lip. 

Terwijl ik naar de kleine visjes kijk die om mijn voeten zwemmen, betrap ik mezelf erop, dat ik juist graag zou willen dan Fenrir met me mee gaat. 

Met wat voor idioot, onuitvoerbaar plan ik nu ook op de proppen ga komen. Maar ik kan van hem natuurlijk ook niet verwachten dat hij zijn leven op het spel blijft zetten voor een meisje dat hem ook maar een beetje door de strot geduwd is. 

Zijlings kijk ik naar hem, hoe hij met gesloten ogen van de vroege ochtendzon ligt te genieten. Is dat hoe hij me ziet? Zou dat het kunnen zijn?

'Dan doe ik het alleen,' zeg ik, als het meer dan een half uur lang stil is geweest tussen ons.

Hij grinnikt, 'no way. Jij vind met dat knappe koppie van je, vast wel weer iemand om voor je karretje te spannen.' 

Nu kijk ik hem wel degelijk naar hem, 'zeg, mag ik je eraan herinneren dat ik je niet gedwongen heb om met me mee te gaan naar het Ministerie?' zeg ik, en ik sla mijn armen over elkaar heen, 'prima als je niet mee gaat, maar zoals ik al zei, dan doe ik het wel alleen!' ik sta op, en loop de tent in om mijn schoenen aan te trekken. 

Als ik weer buiten kom, komt Fenrir ook net aanlopen. Hij trekt een wenkbrauw op, 'wat ga je doen?'

'Wandelen,' zeg ik ontwijkend.

'Dan ga ik mee.'

'Alleen.'

'Nee.'

'Waarom niet!?' vraag ik boos, maar hij kijkt me kalmpjes aan. 

'Doe niet zo opgefokt, ik ga mee omdat het gevaarlijk is nu alleen op pad te gaan.'

Dat snoert me de mond.

Dus lopen we samen het bos in, zwijgend.

Fenrir blijft op een afstandje achter me lopen, wat me alleen maar meer het idee geeft, dat hij zich aan het afsluiten is voor me. 

Uiteindelijk draai ik me om, 'en sikkel voor je gedachten.'

Hij schiet in de lach, 'grappig,' zegt hij nuchter.

'Nou?'

Hij kijkt me aan, 'ik ben aan het overwegen je wél te helpen, met wat voor plan je ook gaat komen,' zegt hij, 'en ik snap niet waarom.'

'Ik dacht juist dat ik het echt alleen kon gaan doen,' zeg ik, 'en eerlijk gezegd vind ik het niet erg om-'

'Ja, en als je dan weer in handen van de Heer van het Duister komt, moet jij eens raden wie er op zijn falie krijgt van jou lieve pappie.'

Dus daarom kiest hij ervoor om te helpen. Het voelt alsof ik een steen in mijn maag heb. 

'O,' zeg ik dus ook maar. 'Aha, vandaar.' 

Verwonderd trekt hij een wenkbrauw op, en ik zie een geamuseerd trekje op zijn gezicht, 'wat. Had je gehoopt op een andere reden dan?'

Misschien? 

'Nee, nu ik erover nadenk niet, nee,' zeg ik hooghartig, terwijl ik me weer omdraai, en verder loop.