Lost in Harry Potter - Vengeance

We're good

Hoe graag ik ook met Terrence mee zou willen gaan om iets leuks te doen, mijn hoofd staat er na de ruzie niet bepaald naar. 

Dus, na even nagedacht te hebben, schud ik langzaam mijn hoofd, 'dat is lief van je, Terrence,' zeg ik, 'maar-nou ik heb nog best veel huiswerk liggen enzo-' 

Hij staat op en knikt, 'ik schrijf je,' zegt hij, draait zich om, en loopt weg.

Als opnieuw de deur dichtvalt, laat ik mijn hoofd op tafel vallen. 

'Emma?' dit keer zijn het wel mama en Sirius die binnenkomen, en bij me komen zitten. 

'Gaat het wel lieverd?' vraagt mama, en ze legt een hand op mijn rug. 

'Nee,' zeg ik, terwijl ik weer tranen over mijn wangen voel lopen. 

'Wil je het met ons delen?' vraagt Sirius. Ik kom half overeind, en zie dat er thee voor me is neergezet. 

'Ruzie met Ted,' mompel ik. 

'Ja, daar hebben we van mee kunnen genieten,' zegt Sirius. 

'Hij is degene die "sorry" had moeten zeggen!' zeg ik verontwaardigd, 'en toch voel ik me nu schuldig! Waarom?!' ik begin opnieuw boos te worden, maar tegelijkertijd blijven de tranen over mijn wangen stromen. 

'Omdat je tegen hem geschreeuwd hebt?' vraagt mama, maar ik schud mijn hoofd. 

'Omdat je hem hebt weggestuurd, maar weet dat dit nog een staart gaat krijgen,' zegt Sirius wijselijk. Ik kijk hem aan. 

Hij legt zijn hand op die van mij, 'Emma,' zegt hij, 'je houdt van die jongen.' 

Ik geef geen antwoord. 

'Waarom zeg je het hem niet gewoon?' gaat Sirius door. 

'Omdat het niet zo is!' zeg ik, net iets te fel. 

'Waarom schiet je dan in de verdediging?' vraagt hij door. 

'Dat zit ik niet verdomme!' ik trek mijn hand onder de van hem vandaan, 'mocht je het nog niet door hebben, Sirius, ik ben verliefd op Terrence!'

'Dus zit je in hetzelfde schuitje als Teddy zelf?' zegt hij. 

Waar haalt hij dit allemaal ineens vandaan? 

Verbijsterd kijk ik hem aan, 'bullshit,' zeg ik uiteindelijk. 

'Verre van,' zegt mijn moeder, en kijk haar aan. 

Ze knikt, 'toen ik verliefd werd op je vader, heb ik dat tijden voor mezelf ontkent. Ik wist wel dat het zo was, maar ik wilde niet geloven dat ik echt niet meer van Sirius kon houden zoals ik altijd al had gedaan, en dat deed pijn. Doordat Sirius letterlijk tegen me zei dat ik verliefd was op Severus, kon ik het toelaten.' 

Ik kijk haar aan, zo vaak heeft ze het niet over papa uit zichzelf. 

'En nu?' vraag ik. 

Mama doet haar mond open om te antwoorden, maar blijkbaar weet ze niets te zeggen, en klapt hem dus ook weer dicht. 

'Mam, je krijgt een kind met Sirius,' zeg ik, 'dat betekend toch dat je weer wel van hem houdt?' 

We zien haar fronsen, voor ze opstaat en de keuken uitloopt. 

'Sorry,' mompel ik tegen Sirius. 

'Emma, wees eerlijk tegen jezelf,' zegt hij. Hij houd zich groot, dat kan ik aan hem zien, en nu ben ik degene die mijn hand op die van hem legt, 'ze blijft, Sirius.' 

Ik moet eerlijk zeggen dat ik blij ben dat de focus van mij af is nu. 

Even zitten we zo, tot ik opsta, 'ik ga huiswerk maken.'

Boven gooi ik mijn deur open, en schreeuw het nog net niet uit. 

Teddy zit op mijn bed. 

'Je raam stond open,' verklaart hij simpel, en wijst naar mijn wagenwijd openstaande raam. 

'Wat doe je nog hier?' vraagt ik bits, terwijl ik de deur achter me dichtdoe. 'Ik heb het druk met huiswerk, en jij ook, neem ik aan.'

'Ik ga niet weg Em.'

Hij noemt me weer Em... 

Ik kijk hem met over elkaar geslagen armen aan, 'wat wil je dan?' 

'Praten,' hij staat op, en komt voor me staan. 

Hij is langer dan ik, dus moet ik tegen hem op kijken. 

'Dat hebben we gedaan, ik heb je niks meer te zeggen.' 

'Maar ik jou wel,' zegt hij, 'Emma, luister alsjeblieft naar me.'

'Je krijgt vijf minuten.' 

Ik weet niet waarom ik zo bozig blijf doen tegen hem, want ik wil het net als hij ook uitgepraat hebben. 

Maar in plaats daarvan stoot ik hem van me af. Ik wil hem niet dichterbij hebben... 

'Terwijl ik hier zat, heb ik na kunnen denken,' zegt hij. Ik geef geen antwoord. 

'En-nou-misschien-' 

Ik trek een wenkbrauw op, een stotterende Teddy heb ik nog niet zo vaak meegemaakt, maar hij lijkt er moeite mee te hebben te hebben te zeggen wat hij eigenlijk wilt zeggen.

'Ja?' zeg ik, en kijk op mijn klok, 'je hebt nog twee minuten.'

'Misschien heb je gelijk, en was ik een heel klein beetje jaloers.'

Verbaasd kijk ik hem aan. 'Jij kan het zo goed vinden met Terrence enzo, en- nou-  ik weet het niet, ik dacht dat je hem-' hij houdt prompt zijn mond. 

'Dat ik hem wat, Teddy?' vraag ik. 

Hij wijst op de klok, 'mijn vijf minuten zijn om,' zegt hij. 

Even kijk ik hem aan, en ik voel een lachbui opkomen door die opmerking en zijn gezicht erbij, maar ik weet mijn gezicht in de plooi te houden. 

'Teddy.' 

'Ja, ja, sorry,' hij steekt verdedigend zijn handen op, 'ik was gewoon bang dat je Terrence leuker vond, of vind, dan mij.'

'Ook al zou dat zo zijn, dan zou ik je nog niet in de steek hebben gelaten,' zeg ik. 

'Weet ik,' is het antwoord.

'Dat deed jij wel.'

'Wéét ik, Em.'

'Dus?'

'Ik ben blij dat je nog leeft,' zegt hij zacht, en ik kijk hem aan. 

Zijn hand strekt zich uit naar mijn gezicht, en even voel ik de toppen van zijn vingers langs mijn wang glijden, 'het spijt me echt Emma,' zegt hij, nog steeds zacht. 

Ik knik, met mijn hand tegen mijn wang gedrukt, ik voel de plekken waar zijn vingers mijn huid raakten nog steeds voelen gloeien. 

'Ted?'

'Ja?'

'Sorry, ook van mijn kant uit. Ik-vik was echt gemeen tegen je daarstraks.' 

Teddy glimlacht, 'dat verdiende ik,' zegt hij, terwijl hij weer op mijn bed gaat zitten. 

Er valt een stilte. 

'Dus,' vraagt hij na een tijdje een beetje onzeker, 'zijn we weer oké?'

'We zijn weer oké,' zeg ik, en ga op mijn bureaustoel zitten.