Lost in Harry Potter - Vengeance

Evil Destroyed

Ik was te laat. En ik wist het maar al te goed. 

Het was Fenrir gelukt me lang genoeg afgeleid te houden van wat er eigenlijk aan de hand was.

Het is koud, en de wind bijt in mijn handen, terwijl ik over het donkere terrein naar het Verboden Bos ren. 

Mijn hart bonkt in mijn keel, en mijn maag draaide zich om. Bij een boom blijf ik staan, en geef mezelf even de kans om op adem te komen.

In het kasteel had ik Cormac aan de zorgen van Fenrir over gelaten. Maar het had me misschien wel twintig minuten gekost voor ik Fen ervan overtuigd had dat dit iets was dat ik alleen moest doen.

Ik kijk het bos in. Niets dan een donkere sluier wacht er op me. 

En de dood.

Maar dat heb ik Fen niet verteld...

Ik voel mijn hart in mijn keel bonken, maar ik loop toch het bos in. 

Ik heb ook geen andere keuze. 

Als ik papa niet meer kan redden, kan ik Voldemort dan vermoorden? 

Zou ik dat kunnen? Net als dat ik met Terrence heb gedaan?

Ik slik, ik heb door Fen's verhaal niet meer aan Terrence gedacht. 

Ik heb hem vermoord. 

Ik slik en blijf staan. Langzaam kijk ik naar mijn handen, en zie opgedroogd bloed. 

Terrence' bloed. 

Ik veeg mijn handen ruw langs mijn broek, wetende dat dat toch geen zin heeft. 

Maar- ik heb letterlijk bloed aan mijn handen.

Aan de andere kant, heb ik bewezen te kunnen moorden als de mensen die ik liefheb gevaar lopen. Ik heb Fenrir's ongelijk bewezen. 

En iets dat hij erkent heeft...

Struikelend over mijn eigen voeten, loop ik door. Ik heb geen idee waar ik heen moet. Maar ik heb zo het vage idee, dat dat me door het een of ander wel duidelijk gemaakt zal worden.

Langzaam begin ik steeds sneller te lopen, tot ik het opnieuw weer op een rennen zet.

Ik slaak echter een kreet, als mijn voet over een omhoog gekomen wortel van een boom blijft haken, en ik face first op de koude grond beland. 

Meteen voel ik dat ik mijn enkel verzwikt heb, en kreunen ga ik zitten. 

Ik wil net naar mijn enkel kijken, als ik wel iets heel scherps in mijn achterste voel. 

Geïrriteerd woel ik met mijn handen door de papperige bladeren, tot ik de boosdoener heb. Ik wil de steen die ik in mijn hand heb weggooien- als ik hem in het licht van de maan zie glimmen. 

Hij is te glad en zwart voor een normale steen...

Ik ben onmiddellijk de pijn in mijn enkel vergeten, en bekijk de steen van dichtbij, verlicht door mijn toverstok deze keer. 

Heb ik echt zoveel geluk vannacht? Als dit de steen is die ik dénk dat het is...

Er is maar één manier om daarachter te komen Sneep...

De steen voelt koud aan in mijn handpalm, terwijl ik er even besluiteloos naar blijf kijken. 

Dan, pak ik hem langzaam en voorzichtig tussen mijn handen, en draai hem om, en om, en om. 

Ademloos wacht ik af. Zou het werken?

'Emma?'

Pas bij het horen van die stem, kijk en spring ik op.