Lost in Harry Potter - Vengeance

Returning Memories

Voorzichtig kijk ik in de ketel die boven het vuur hangt. Tot mijn verbazing zie ik dat er Wolfsworteldrank in pruttelt. Het is in zijn laatste stadium, dus bijna klaar.

Ik kijk op, als achter me de deur open gaat, en papa met ontbijt binnen komt.

'En?' vraag ik voorzichtig. 

Hij heeft het me niet verteld, maar ik weet dat hij de hele nacht is weggeweest. 

Even kijkt hij me aan, 'zijn lichaam is weg,' zegt hij. 

Meteen voel ik aan mijn water dat hij het over Terrence heeft.

'Waarschijnlijk opgehaald door zijn vrienden,' voegt hij eraan toe.

'Zijn vrienden?'

Hij kijkt me aan, 'Dooddoeners, Emma,' zegt hij. 

Ik frons, 'hij heeft geen Duister Teken op zijn arm. Dat heb ik zelf gez-'

'Hij is een spion in het Ministerie. Dan lijkt het me niet verstandig met een Duister Teken op je arm te lopen, hm?' valt papa me in de rede. 

Een Dooddoener! 

Hij is er dus inderdaad één. 

Ik vraag me af sinds wanneer eigenlijk. Was hij het al toen we uit gingen met elkaar? Misschien was hij het al toen we in die pub iets gingen drinken? 

En hij expres dáár iets ging drinken omdat daar een Dooddoener vriendje werkt? 

En –mijn hart slaat over bij die gedachte- wat nou als híj degene was die toen het Duistere Teken boven het Zwerkbalstadion liet verschijnen?! 

Het is net alsof alle puzzelstukjes op zijn plek vallen. Is hij met me uitgegaan om dichter bij mama en Sirius te komen, en om hun vertrouwen te winnen? 

Als dat zo is, had hij natuurlijk alle ruimte hen aan te vallen toen ik en Teddy aan het kamperen waren.

'Emma!'

Geschrokken kijk ik op. Mijn vader zit me met een opgetrokken wenkbrauw aan te kijken. Zo te zien is het niet de eerste keer dat hij me roept.

'Ja?'

'Waar zat je met je hoofd?'

'Terrence.'

'Waarom?'

'Ik denk –dat hij al een heleboel slechte dingen gedaan heeft,' zeg ik stilletjes. 'Sinds wanneer vertrouwt Romeo hem niet meer?'

'Sinds de aanval op Azkaban,' zegt papa, 'hij vond het verdacht dat Terrence de enige was op de vleugel van de Dooddoeners, en als enige zwaargewond raakte.' 

Bedenkelijk tuit ik mijn lippen, 'ik denk dat hij daarvoor al bezig is geweest,' mompel ik.

Ik krijg geen antwoord, maar als ik papa aankijk, zit hij me bedenkelijk aan te kijken. 

'Ik denk dat hij Sirius vermoord heeft. En zijn collega Dennis,' zeg ik. 

Ik zucht erachteraan, 'hij is dan degene geweest die mijn geheugen gedeeltelijk gewist heeft, en bij dat van Teddy ook. We kunnen ons niets van de aanval herinneren.' 

Stilletjes kijkt mijn vader me aan, benen over elkaar geslagen, en zijn handen gevouwen onder zijn kin. Hij ziet er elegant uit zo. 

Ineens schiet me iets te binnen, 'ga me niet vertellen dat je bij mijn hoorzitting was!?'

'Goed, dan vertel ik dat niet,' antwoord hij droogjes.

'Heb je Olivander gezien?' vraag ik meteen. Langzaam knikt hij.