Lost in Harry Potter - Vengeance

Vanilla cookies

Geamuseerd kijk ik naar het pak vanille koekjes in mijn hand, 'serieus?' vraag ik, en ik kijk Fenrir aan. 

Die haalt zijn schouders op, 'ja nou, ik zag ze liggen, en besloot dat ik daar trek in had, dus heb ik ze gewoon meegenomen,' zegt hij, bijna op verdedigende toon tegen me, terwijl hij broodjes in de over stopt. 

Dat hij weet hoe dat ding werkt verbaasd me, aangezien dit de Dreuzel manier is. Maar ik laat hem zijn gang gaan. 

Ik trek de boodschappentas dichter naar me toe, en moet mijn lachen inhouden, als ik nog twee pakken vanille koekjes zie liggen. 

Als Fenrir weer bij me aan tafel zit, kijk ik hem liefjes aan, 'zie je niks anders?'

Hij trekt een wenkbrauw op, en kijkt me aan, 'dat je alleen maar mooier wordt elke keer als ik naar je kijk?' zegt hij met een zoetsappig toontje, en ik schiet in de lach. 

'Ja ook. Maar ik heb nog iets veranderd.' 

Ik leun met mijn kin op mijn hand, en kijk hem verwachtingsvol aan. Ik zie zijn blik door de tent gaan, tot ze blijven hangen op één plek, en ik weet dat hij het gezien heeft.'

'De bedden-' zegt hij, en hij kijkt me aan, 'weet je zeker dat je het aandurft om met mij in één bed te liggen?' vraagt hij, met een kleine grijns. 

Ik geef hem een duw, 'jij moet je klauwen thuishouden, weet je nog?'

'Hoor wie het zegt!' lacht hij, en woelt even met zijn vingers door mijn haren. 

Ik bloos, en bijt op mijn nagel.

Hij draait zich om, en loopt naar de oven.

'Ik heb nagedacht,' zeg ik.

'Waarover?' vraagt hij, zonder omkijken.

'Dat- dat we misschien aan de Orde moeten laten weten waar we mee bezig zijn?' zeg ik voorzichtig. 'Dat we twee Relieken van de Dood hebben, bedoel ik.' 

Fenrir draait zich om, en kijkt me aan. 

Even blaast hij een pluk haar uit zijn gezicht, en hij leunt tegen het aanrecht, 'ja,' zegt hij langzaam, 'misschien zouden we dat kunnen doen.'

'We kunnen Jeweetwel nooit met zijn tweeën verslaan, Fenrir,' zeg ik, 'we kunnen deze oorlog niet met zijn tweeën winnen.'

Hij lijkt over mijn woorden na te denken, want het duurt even voor hij weer iets zegt. Pas als hij de broodjes op tafel zet, hoor ik hem zuchten. 

'Ga me alsjeblieft niet vertellen dat jij het je in je hoofd hebt gehaald om naar je vader te gaan?' zegt hij, en hij kijkt me aan. 

Ik pak een broodje, en kijk hem aan, 'waar ben je bang voor?' vraag ik, licht geamuseerd.

Hij trekt een wenkbrauw op, en kijkt me aan, 'hij maakt me af, prinses.' 

Ik buig me naar hem toe, en geef hem een zoen op zijn wang, 'niet als we niks tegen hem zeggen.'

Hij neemt mijn gezicht in zijn handen, 'dat is het probleem,' zegt hij zacht, 'ik wil het van de daken schreeuwen.'

'Oké, dus, óf je schreeuwt het van de daken, of je word permanent vervloekt door papa? Moeilijke keuze lijkt me,' ik steek mijn tong uit. 

Ik zie een rimpel in zijn neus verschijnen, 'point taken,' zegt hij, en ik schiet in de lach.

'Waar wil je je vader gaan zoeken?'

Ik bijt op mijn duimnagel, 'ik denk niet dat hij nog in Zweinstein is. Ik vermoed dat hij net als wij ook in beweging blijft, en verplaatst.'

'Waar wil je beginnen met zoeken dan?'