Lost in Harry Potter - Vengeance

Comfort

Stilletjes zit ik voor me uit te kijken, met een kop hete thee in mijn handen. 

Teddy zit naast me, en de kinderen zijn buiten in het veld aan het spelen. Dat mocht pas nadat Harry en Ginny beschermende spreuken rond het huis hebben uitgesproken.

Ik ben moe van al het huilen, en mijn ogen zijn roodomrand, maar het kon me niet minder schelen. 

Andromeda zit met Harry en Ginny aan de keukentafel door te spreken wat er gebeurd is.

'Em-'

Ik kijk op, en kijk Teddy aan.

'Em heb jij ook het gevoel dat er een deel uit je geheugen ofzo mist?' vraagt hij. Langzaam knik ik. Ik heb niets meer gezegd nadat we hier aan zijn gekomen, en heb alleen maar in de buurt van Teddy willen blijven. Teddy, de enige veilige haven die ik naar mijn gevoel nog over heb. Ik neem een slok van mijn thee, en leun achterover op de bank. 

Teddy doet hetzelfde, en ik laat mijn hoofd op zijn schouder zakken, 'beloof me dat je nergens heen gaat?' vraag ik schor.

'Dat beloof ik.'

Andromeda komt voor ons op het theetafetlje zitten, 'je mag hier blijven Ted,' zegt ze. 'Maar ik wil dat je in contact blijft, begrepen?'

Hij knikt, 'ja oma.'

Andromeda glijd even met een vinger langs mijn wang, 'heel veel sterkte lieve meid,' zegt ze zacht. 

Dan staat ze op, en wordt uitgelaten door Ginny, die meteen daarna aan het avondeten begint.

'Kom, dan laat ik jullie je kamer zien,' zegt Harry, die voor ons komt staan. 

Stilletjes loop ik achter hem aan de trap op, en hij opent een van de deuren, 'hier mogen jullie slapen.' 

Ik loop naar binnen, en zie twee eenpersoonsbedden in de kamer staan. 

'Sorry, we kunnen jullie niet ieder een eigen kamer aanbieden,' zegt hij op verontschuldigende toon.

'Nee, dit is prima,' glimlacht Teddy, die achter mij aan de kamer in is gelopen. 

'Ik zal jullie even alleen laten,' zegt Harry, en hij doet de deur achter ons dicht.

Teddy gaat op bed zitten, en kijkt me aan. Ik ga tegenover hem zitten, en trek mijn knieën op. Teddy lijkt zich te bedenken, want hij staat weer op, en komt vlak voor me zitten, met zijn gezicht naar me toe. 

'Het spijt me zo voor je Em,' zegt hij zacht. Ik knik. Ik weet het.

'Emma, probeer jezelf alsjeblieft een beetje bij elkaar te rapen,' zegt hij zacht. 'Als je zo in je hoorzitting zit, vegen ze de vloer met je aan.' 

Het liefst zou ik tegen hem willen zeggen dat hij zijn mond moet houden, dat hij geen idee heeft hoe ik me voel. Maar- waarschijnlijk weet hij dat wel, want hij heeft zijn ouders nooit gekend. 

Die leegte, die ik nu van binnen voel, voelt hij misschien al zijn hele leven lang, als het om zijn ouders gaat. 

'Je bent zo sterk,' zegt hij zacht, en kijkt me met zijn kin op mijn knie aan. 'Laat dit je alsjeblieft niet teveel onderuit halen.' 

Ik kijk hem aan, en bijt op mijn lip. Ik weet dat hij gelijk heeft, maar de leegte die ik van binnen voel, lijkt alles te hebben overschaduwt.

'Ik zou willen dat het zo makkelijk was,' zeg ik zacht.

'Maar dat is het toch ook,' zegt Teddy, en even strijkt hij een pluk haar achter mijn oor. 

'We moeten erachter komen wie het wel was, als jij het niet was. En niemand lijkt te geloven dat jij het was.'

Ik sla mijn armen om mijn benen, en kom daardoor ook een stuk dichterbij hem. 

'Het spijt me, Ted,' zeg ik zacht, 'maar-op dit moment weet ik gewoon niet zo goed meer wat ik moet doen.'

'Jezelf blijven. Vechten voor je zaak.'

'Alsof het zo makkelijk is!' protesteer ik.

Hij glimlacht, 'ik weet het Em,' zegt hij, 'ik weet hoe je je voelt.'

Ik knik, 'ja, dat weet ik.'

'Kan ik je ergens mee helpen misschien?' vraagt hij, en met een scheef hoofd kijkt hij me vragend aan. 

Ik glimlach, het ziet er schattig uit. 'Ik-ik weet het niet,' zeg ik eerlijk. 'Alles-alles voelt zo leeg, van binnen, op dit moment.'

Hij knikt begripvol. 

Stilletjes bijt ik op mijn lip, 'daar kun je niet bij helpen Teddy,' zeg ik, 'hoe graag je dat misschien ook zou willen.'

'Zeg me hoe je je zou willen voelen dan?' vraagt hij, nog steeds met een scheef hoofd. 'Misschien kan ik je helpen. 

Ik duw hem met mijn wijsvinger tegen zijn voorhoofd, 'hoe zou je me kunnen helpen dan?' vraag ik, 'geluk moet uit iemand zelf komen.'

'Misschien kan ik wel een beetje aan jou geven,' zegt hij schouderophalend. En hij kijkt er zo serieus bij, dat hij een klein lachje bij me weet los te weken. 'Zie je wel, het werkt al,' zegt hij, en hij glimlacht.

'Iets grappigs zeggen, is nog geen geluk, bijdehand,' geef ik hem terug. 

'Wat wil je dan dat ik doe, hm?' vraagt hij, met een opgetrokken wenkbrauw. 

'Bij me blijven,' zeg ik meteen.

'Ik heb je al beloofd dat ik dat zal doen,' zegt hij, 'ik ga nergens heen. Maar durf je een stalker wel aan?' 

Opnieuw weet hij het voor elkaar te krijgen dat ik even lach, 'jij bent geen stalker Ted.'

'Weet je dat zeker?'

Ik knik met een kleine glimlach. 

Dan vervaagt die, en kijk ik hem weer serieus aan, 'hoe doe jij het Ted?' vraag ik zacht. 

'Hoe vecht jij tegen die leegte die je voelt, als je aan je ouders denkt?' 

Hij lijkt verrast over de vraag, 'ik denk dan aan wat ik wél heb, Em,' antwoord hij, als hij de verrassing te boven is. 'Aan de vrienden die ik heb, bijvoorbeeld, en de familie die ik nog wel heb. En-als ik écht niks anders weet, dan-' hij kapt zichzelf af, en vragend kijk ik hem aan. 

'Dan wat?' vraag ik verward. 

Nu bijt hij op zijn lip, en kijkt me aan, 'als ik echt niks anders meer weet, denk ik aan jou, Emma,' fluistert hij.