Lost in Harry Potter - Vengeance

Veritaserum

Zachtjes opent Fenrir de achterdeur, en kijkt naar binnen. Ik sta achter hem, met de onzichtbaarheidsmantel om me heen.

'Fenrir?' Narcissa kijk hem verbaasd aan, als hij net een stap naar binnen doet, 'waar kom jij nou vandaan?'

'Ik heb een wandeling gemaakt,' zegt hij nuchter, terwijl ik langs hem heen glip naar binnen, en naar boven loopt, naar mijn kamer. 

Daar gooi ik de mantel af, en prop die in mijn rugzak.

Een paar minuten later hoor ik iemand de trap oplopen, en gaat mijn deur open. 

Fenrir komt binnen, en komt naast me op bed zitten. 

Een tijdje zeggen we beide niets, maar uiteindelijk voel ik zijn hand in de mijne, 'misschien moeten we wel gaan,' zegt hij.

Ik kijk hem aan, 'en heb je een idee waar je heen wilt?'

'Misschien,' Fenrir glimlacht. 'Harry weet toch waar de Relieken zijn? Waarom vragen we hem niet om hulp?'

'Hij staat aan de kant van papa Fen, hij laat ons nooit samen gaan,' zeg ik somber. 'Hij vertrouwt je ook niet.'

Fenrir zegt even niets, en laat zich dan achterover op bed vallen. Net op datzelfde moment, gaat de deur open.

'Ik wist het.'

Tegelijk kijken we op, Narcissa staat met haar armen over elkaar geslagen in de deuropening, 'ik wist wel dat ik jullie hier zou vinden,' zegt ze, en mijn hart begint zijn eigen ritme weer te krijgen. 

'Wat zitten jullie te bekokstoven samen?'

'Niks bijzonders,' zegt Fenrir, 'we zitten te bedenken wanneer we weer vertrekken.' 

Ik kijk Fenrir aan, maar hij kijkt Narcissa rustig aan. 

Narcissa gaat op de stoel zitten, en kijkt mij aan, 'je wilt toch weer met hem mee? Je weet toch hoe je vader daarover denkt?' 

Ik bijt op mijn lip, en kijk haar aan, 'ik wil met hem mee, Narcissa,' zeg ik. 'En ja, ik weet hoe pa over hem denkt, maar hij geeft Fenrir ook geen eerlijke kans!'

Narcissa kijkt ons aan, dan Fenrir, 'ben je- zou je bereid zijn Veritaserum te nemen? Gewoon zodat we je kunnen vertrouwen?' 

Fenrir leunt op zijn ellebogen, en kijkt haar aan, 'als ik niet te vertrouwen was, was ik toch niet door die beveiliging van jullie zijn gekomen?' werpt hij in, 'en als ik niet te vertrouwen was, zou ik Emma toch allang iets aangedaan hebben in de tijd dat we samen op reis waren? Is Veritaserum serieus het enige dat je kunt bedenken om erachter te komen of ik te vertrouwen ben ja of nee?'

Daar lijkt Narcissa over na te denken, maar ze geeft geen antwoord. Uiteindelijk staat ze op, 'ik zal het erover hebben met de anderen,' zegt ze, en loopt dan weer weg.

'Pffff, ik was even bang dat ze het wist van ons!' ik laat me naast Fenrir op bed vallen. 

Hij kijkt naar het plafond, 'Veriraserum!' gromt hij, 'nou wordt hij mooi!'

Ik kijk hem aan, hij ziet er behoorlijk gefrustreerd uit.

'Ik kan je nu al vertellen dat iedereen het daarmee eens gaat zijn!' gaat hij door, 'wat zou ik nog moeten doen om-'

Ik buig me over hem heen, en geef hem een kus op zijn neus. Fenrir kijkt me aan, even te verbaasd om iets te zeggen, en ik glimlach. 

'Eindelijk ben je even stil,' zeg ik.

'Je jat mijn tekst,' lacht Fenrir, en hij tikt me even tegen mijn neus. 

Dan kijkt hij weer serieus, 'kunnen we niet gewoon gaan?'

'Dat heet vluchten, Fen, als je dat doet zullen ze je echt nooit vertrouwen, is dat wat je wilt?'

'Het maakt me niet uit wat zij vinden, prinses, jij bent het belangrijkst,' hij gaat op zijn zij liggen, en kijkt me aan. 

'Em, het is fijn, als ze me een klein beetje zouden vertrouwen, maar als het erop aan komt, boeit het me vrij weinig. Ik volg jou, waar jij heen wilt, ga ik ook,' hij strijkt zacht met zijn vinger langs mijn wang, 'als jij wilt blijven, blijven we. Als je wilt gaan, gaan we, het is mij om het even.'

Ik bijt op mijn lip, 'ik wil gewoon graag dat pa je accepteert,' zeg ik zacht. 'Ik- hij was ook een Dooddoener, weet je, en mama werd toch ook verliefd op hem?'

'Ex-Dooddoener, liefje,' verbeterd Fenrir me.

'Ja, en dat ben jij ook!' zeg ik feller dan mijn bedoeling is, 'waarom vertrouwt hij jou niet, terwijl hij in precies hetzelfde schuitje heeft gezeten als jij nu?'

'Precies daarom, Emma,' zegt Fenrir. 'Hij heeft geleerd alles en iedereen die geassocieerd is of word met Jeweetwel te wantrouwen, en ik hoor zeker in die rij. We hebben het er al eens over gehad. Ik heb slechte dingen gedaan. Hele slechte dingen. En dat weet ik, dat weet hij, dat weet iedereen die beneden zit.' 

Even is het stil, en kijkt hij me aan, 'verdomme,' hoor ik hem mompelen, 'ik heb mezelf klemgepraat, of niet?'

Ik knik stilletjes.

'Waar maak je je zorgen om?' vraagt hij.

'Ik wil niet dat je naar de gevangenis zou moeten,' zeg ik zacht, 'en ik weet dat we het erover gehad hebben, maar-'

'Lieverd.'

Ik kijk hem aan, en ik zie hem langzaam zijn hoofd schudden, 'als je mensen vermoord, hoor je daarvoor gestraft te worden. En ik weet dat jij dat ook vind,' zegt hij, 'het zou hypocriet zijn om te zeggen dat je het wel zo vind, maar in mijn geval niet, alleen maar omdat we nu bij elkaar zijn. Ik heb net zulke slechte dingen gedaan als Bellatrix. Ik heb jou een weerwolf gemaakt. Dat is niet iets dat ongestraft zal blijven, in een wereld als die van ons.' 

Hij komt overeind, staat op, en loopt naar de deur. 'Kom je mee?'

Ik kom ook overeind, pak zijn hand, en loop met hem naar beneden. Voor de huiskamer, laat hij me los, en loopt als eerste naar binnen. 

Iedereen kijkt op, als we binnenkomen, en het valt stil. 

Ze zaten echt te overleggen dus.

'Laat maar,' zegt Fenrir, 'ik neem die Veritaserum wel.'