Lost in Harry Potter - Vengeance

New plan

Ik voel hoe Teddy zijn kin op mijn schouder legt, om met me mee te kunnen lezen, terwijl ik voorlees. 

"Tragedie in Azkaban!" 

Zo luidt de kop.

'Vanochtend, is in alle vroegte een aanval gedaan op tovergevangenis Azkaban, waarbij honderden gevangenen, en een tiental schouwers om het leven kwam. De aanval werd ingezet in de vleugel waarvan het bekend is dat er Dooddoeners zitten. Niemand weet precies hoe de aanval heeft kunnen plaatsvinden. Wij spraken een schouwer die na de aanval vrij ongedeerd uit het puin kwam. Zijn naam is David, en hij werkt nu net drie maanden hier. Terwijl wij ons klaarmaken voor ons gesprek, komen er meer schouwers uit het gebouw strompelen, en een tweetal draagt hun zwaargewonde baas tussen de brokstukken uit' even pauzeer ik, en lees die laatste zin nog een keer over, 'Terrence,' fluister ik zacht, en ik kijk Teddy aan, 'dat is Terrence!' 

'Hij is vast naar het St. Holist's gebracht, Emma, maak je geen zorgen,' probeert Teddy me gerust te stellen, maar het helpt niet. Hij pakt de krant van me aan, en neemt het lezen van me over. 

'"We weten niet precies wat er is gebeurd," verteld de schouwer voor me, die een hoofdwond heeft. "Terrence (hij wijst naar de jongen die zojuist naar buiten werd gedragen) heeft de vleugel waar het plaats vond geprobeerd te verdedigen. Hij stond daar misschien al tien minuten alleen toen er hulp kwam. De aanval kwam compleet onverwachts." Ik vraag hem of hij enig idee heeft wie er achter de aanval zit. "Er is maar één iemand die baat heeft bij de bevrijding van zoveel Dooddoeners tegelijk," is het antwoord. De geschiedenis lijkt zich te herhalen. Is de Jongen die Bleef Leven in staat Hij die Niet Genoemd Mag Worden opnieuw het zwijgen op te leggen? Is hij in staat het kwaad opnieuw uit te bannen?

Wees alert.'

De laatste woorden zorgen ervoor dat de haartjes in mijn nek rechtovereind gaan staan. 

Teddy kijkt me aan, en ik bijt op mijn lip. 

'Wat nu?' vraagt Teddy zacht. 

Ja, als ik dat zou weten, zou ik daar met alle liefde antwoord op geven. Om ons heen begint het geroezemoes op te klinken. Maar vóór de echte paniek kan toeslaan, worden alle leerlingen bij elkaar geroepen in de Grote Zaal. 

Niemand zit aan zijn of haar eigen afdelingstafel, en ik zie Zwadderaars die eerstejaars Ravenklauwen proberen gerust te stellen.

'LUISTER!' Professor Anderling heeft haar stem magisch harder gemaakt, en iedereen in de zaal valt stil. 

Zelfs de andere Professoren kijken haar belangstellend aan. 

'We hebben zojuist allemaal een extra uitgave van de Ochtendprofeet ontvangen! Maar ik wil jullie allen vragen, vooral rustig te blijven. Er is nog niks aan de hand! Van de Minister heb ik vernomen dat de schade minder erg is, dan op de foto's doet lijken! Het dodental is nog niet bevestigd, dus geen zorgen!' 

Ze had het net zo goed tegen een betonnen muur kunnen hebben. Ik hoor hier en daar eerstejaars zachtjes snikken. 

'Laat me jullie verzekeren, dat Jeweetwel niet terug gekeerd is!' roept Anderling erachteraan. Maar ik weet zeker dat ze dat alleen maar zegt in de hoop de paniek die ze ongetwijfeld voelt, de kop in te drukken.

'En dan te bedenken dat het morgen vakantie is,' zegt Teddy zacht, 'ik vraag me af hoeveel leerlingen we volgend jaar nog terug zien, na dit bericht.' 

Ik stond mezelf net hetzelfde af te vragen, en ik draai me naar hem om, 'Harry was bij ons, na het hele gebeuren bij het stadion, met het Duistere Teken enzo,' zeg ik, 'hij vertelde dat hij last had van zware migraine.'