He is back, with a vengeance...
(DIT IS DEEL TWEE IN DE "LOST IN HARRY POTTER"SERIE! Ik kan alleen maar adviseren deel één (Lost in Harry Potter) als eerste te lezen)
Cover door: Ikzelf
Side Note: NIET TE GELOVEN DAT HET ME ZO LANG GEKOST GEEFT DIT...
A/N: Oké, ik weet niet hoeveel van jullie GTST kijken, ik dus eigenlijk niet. Maar; de laatste tijd zie ik deze man hier over mijn beeldbuis dartelen. En sorry not sorry in mijn hoofd is hij gewoon Fenrir Vaalhaar. Dus. (a)
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Met de dekens over mijn hoofd getrokken, wrijf ik langs mijn ogen.
Ik ben al meer dan een half uur wakker, maar de tranen glijden al die tijd al over mijn wangen.
Oncontroleerbaar.
Ik neem ook niet bepaald de moeite mezelf te dwingen te stoppen. Buiten de bescherming van mijn deken, hoor ik Vaalhaar rondlopen.
Opnieuw veeg ik langs mijn ogen, en zachtjes haal ik mijn neus op, terwijl ik doe of ik even omdraai of beweeg in mijn slaap. Meteen stopt het geschuifel buiten, en beide zijn we stil. Ik om te horen of hij weer verder gaat met wat hij dan ook aan het doen is, hij, vermoed ik, om te zien of ik nu eindelijk eens wakker ben.
Maar ik heb nog steeds niet echt de behoefte om mijn beschermende tentje te verlaten.
Ik sta het mezelf toe even alle pijn binnen te laten. Alleen had ik niet verwacht dat mijn hart zo aan diggelen zou liggen.
'Verdiend die gozer jouw tranen echt?' hoor ik de brommende stem van Vaalhaar ineens vragen, en ik schrik me te pletter.
Ik heb er nooit bij stilgestaan dat hij misschien wel gewoon intelligent genoeg is te bedenken dat ik mijn slapen aan het faken ben. Even ben ik te verlamd om antwoord te geven, tot ik mijn matras in voel deuken, en Vaalhaar mijn deken wegslaat.
Weinig onder de indruk kijkt hij me aan, terwijl ik opnieuw, deze keer nogal agressief, langs mijn ogen wrijf.
'Nou?' vraagt Vaalhaar, die weer opstaat, en naar de keuken loopt.
Langzaam sta ik op, en trek mijn schoenen aan. Als ik langs de spiegel loop, zie ik pas hoe vreselijk ik eruit zie.
Mijn ogen zijn roodomrand, en mijn gezicht is vlekkerig van het huilen.
'Sorry,' mompel ik, 'ik was even vergeten dat het concept van een gebroken hart aan jou voorbij gaat.'
Meteen zet Vaalhaar zijn mok neer, en geschrokken kijk ik hem aan.
'Het zal je misschien verbazen, maar ik ben ook wel eens verliefd geweest hoor!' snauwt hij, terwijl hij een stap mijn richting uit doet.
Verbijsterd kijk ik hem aan, wat, hij? Ik mag dan misschien een beetje het menselijke in hem gevonden hebben, ik kan me maar moeilijk voorstellen dat hij daadwerkelijk ooit verliefd is geweest, of een vriendinnetje gehad heeft.
'Ik-'
'Je kon je het niet voorstellen?' raadt hij, nog voor ik mijn zin af heb kunnen maken, en hij lacht even vreugdeloos bij het zien van mijn gezicht. Ik leer kanten kennen van Vaalhaar, waarvan ik nooit gedacht had dat ik ze zou zien.
