Lost in Harry Potter - Vengeance

Keep moving

Met mijn armen om me heen geslagen, kijk ik hoe er afscheid genomen word van een stel leden van de Orde. Maar veel van hen, moeten weer gewoon naar hun werk, waaronder Professor Perkamentus. 

Het is een koude dag, met veel mist. Precies hoe het voelt in mijn hoofd. 

Mistig, verdoofd, leeg.

Wolkenveldt blijft nog wel even, hij heeft verteld over het Ministerie, en hoe dat onverwachts werd aangevallen. Onder leiding van Terrence.

Terrence. Ik haat hem vanuit het diepst van mijn ziel.

Met een diepe zucht draai ik me om, en loop naar één van de andere tenten. 

Als ik de flap wegsla, zie ik mama liggen. In een groot bed. Langzaam loop ik naar haar toe, en even strijk ik zacht met mijn vingertoppen over haar wang. 

Koud, ijskoud. Stille tranen glijden langs mijn wangen, terwijl ik naar haar stille, bleke gezicht kijk. Ze ligt erbij alsof ze slaapt.

Maar als haar ziel nog hier is, is ze noch dood, noch levend.

Ik buig me voorover, en druk een kus op haar voorhoofd, 'ik hou ook van jou mama,' fluister ik zacht. 'Ik ga je vreselijk missen.'

'Emma.'

Ik kijk op, papa staat in de opening van de tent, 'we moeten gaan,' zegt hij mat. 

Hij kijkt naar mij, maar ik zie dat hij het er moeilijk mee heeft niet naar mama te kijken. 

Ik knik.

'We moeten in beweging blijven, we kunnen niet bij elkaar blijven. Het is veiliger als we splitsen.'

Opnieuw knik ik.

'Ik zal wel gek zijn, en jij zal me wel voor gek verklaren, maar jij gaat met Fenrir mee, begrepen?'

Een derde keer knik ik.

Dan draait hij zich om, en loopt weer naar buiten. Nog één keer, kijk ik om naar mama, voor ik achter papa aan naar buiten loop. 

Meteen komt Narcissa naar me toelopen, en ze slaat haar armen om me heen, 'ik en Lucius blijven hier,' zegt ze zacht, 'ik zal goed voor je moeder zorgen, dat beloof ik.'

'Ja,' fluister ik zacht, want meer dan een fluister staat mijn stem niet toe op dit moment. Nadat ze me heeft losgelaten, loop ik naar papa toe, die staat te praten met Harry en Ginny.

'Pap...'

Hij draait zich om, meteen als hij mijn stem hoort.

'Pap, laat het me alsjeblieft weten als je veilig bent?'

Hij kijkt me aan, 'ja, natuurlijk,' zegt hij, en draait zich dan weer om naar Harry en Ginny. 

Ik zie Ginny me even bemoedigend toeknikken, en glimlachen. Ik doe hetzelfde, maar mijn poging tot een glimlach, is een zwakke. Omdat ik niet weet wat te doen, voor anderen, en met mezelf, loop ik naar de tent, die Vaalhaar blijkbaar heeft gereserveerd voor ons.

'Je gaat toch niet de hele tijd zo depressief lopen doen?' vraagt hij, meteen als ik binnenkom. 

Eigenlijk wil ik meteen weer weg, als hij dat zegt, maar ik houd me in. 

Ik haal mijn schouders op, en ga op een van de keukenstoelen zitten, 'misschien wel, misschien niet,' zeg ik ontwijkend.

Hij komt op me af lopen, en buigt zich naar me toe, 'ik zorg er wel voor dat je je niet depressief hoeft te voelen,' grijnst hij.

Ik voel mijn wangen kleuren, en ik geef hem een klap, 'als je zo gaat beginnen ga ik met iemand anders mee!' zeg ik boos.

'Tuttut,' lacht Vaalhaar, 'ik weet niet waar jij aan zit te denken, maar blijkbaar zijn jou gedachten viezer dan die van mij,' hij wiebelt even met zijn wenkbrauwen, 'rooie.'

Ik geef hem opnieuw een klap, 'hou op! Voor ik je echt iets aandoe!'

Lachend draait hij zich om, en loopt naar buiten. 

Ik hoor hem, voor hij buiten mijn gehoorsafstand is, duidelijk, "heethoofd", zeggen.

Opnieuw zucht ik diep, niemand heeft iets aan me, als ik alleen maar zo depressief ga lopen doen, dat weet ik ook wel. Maar ik heb niet het idee dat ik echt de tijd krijg om een beetje te kunnen rouwen om het verlies van mama. Net zoals nooit echt heb kunnen rouwen om de dood van Sirius.

Maar toen had je Teddy als afleiding? En wie heb je nu? Een flirterige weerwolf. 

Ik frons, en neem een besluit. Opnieuw, moet ik sterk blijven. Voor mezelf.

Het is weer tijd voor mijn maskers.