Lost in Harry Potter - Vengeance

A little relaxation

Hij kijkt ons net zo verbaasd aan als wij hem.

'Wat doen jullie hier?'

'Wat doe jij hier?' vraag ik, 'pap, het kan gevaarlijk zijn binnen en buiten de muren van het kasteel!' 

Hij slaat zijn armen over elkaar, en kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan, 'dat kan ik net zo goed tegen jou zeggen,' zegt hij kalm. 

Ik geef geen antwoord, en ik zie dat papa's ogen zich verplaatsen naar Fenrir, 'en jij?'

'Ik moest mee,' zegt hij, terwijl ik achter hem langs naar de voorraadkast loop. 

Als ik de kast open, glimlach ik, ik had gelijk. Hier staan drankjes die we wel kunnen gebruiken voor onze inbreek-plannen. 

Eventjes leun ik een beetje naar achter, zodat ik langs de kastdeur kan kijken, en zie dat papa en Fenrir een verhit gesprek staan te voeren, maar ik let niet echt op wat er gezegd wordt. 

Vlug laat ik mijn vinger langs de namen op de flesjes met toverdranken glijden. 

Ik pak Veritaserum en Wisseldrank. 

Dan, valt mijn oog op nog een fles. 

Wolfworteldrank. 

Automatisch steek ik mijn hand uit naar de fles, om die ook mee te nemen. 

Maar, halverwege, blijft hij in de lucht hangen. 

Mijn gedachten gaan terug naar mijn laatste transformatie, en hoeveel ik daar eigenlijk van genoten heb, ondanks de pijn van het veranderen. Langzaam laat ik mijn hand naar beneden zakken, en laat de drank staan waar hij staat. 

Ik hoopte stiekem dat er misschien ook Felix Fortunatis zou staan, maar dat is nergens te vinden. Dus doe ik de kast weer dicht, en kijk naar de mannen, die elkaar boos aan staan te kijken.

'Ben je klaar?' vraagt Fenrir, die me ziet kijken, 'ik wil weg hier.' 

Ik kijk papa even aan, en vraag me af wat hij tegen Fenrir gezegd heeft, dat Fenrir zo pissig is.

'Ja natuurlijk, loop maar weg, daar ben je toch zo goed in!' zegt papa, en ik loop naar hen toe, terwijl ik mijn rugzak weer op mijn rug hang. 

'Probeer elkaar niet te vermoorden, alsjeblieft,' zeg ik, en blijf tussen hen in staan.

'Ik kan niets beloven,' zegt papa.

'Moet je horen wie het zegt!' snauwt Fenrir.

'Ik heb tenminste bewezen dat ik te vertrouwen ben!' snauwt papa terug, 'en wat heb jij gedaan?' 

'Ik heb je dochter in leven gehouden!' zegt Fenrir nu echt boos, 'wil je weten hoeveel kansen ik al heb gehad haar van alles aan te doen?! Ik had haar lang geleden al kunnen vermoorden, maar dat heb ik niet gedaan! Ik geloof dat ik zo langzaamaan wel een beetje vertrouwen verdien!' 

Boos blijven ze elkaar aankijken. 

'Ik vind dat ze hier moet blijven,' zegt papa uiteindelijk.

'Ze kan prima zelf kiezen, denk je ook niet?' zegt Fenrir cynisch, 'ze is geen kleuter meer. Maar dat zal jij je wel niet beseffen, aangezien-'

'Vaalhaar!' zeg ik nu waarschuwend, en hij houdt tot mijn verbazing ook echt zijn mond. 

Ik denk dat het papa al pijn genoeg doet, dat hij me niet heeft zien opgroeien. 

Papa ademt even luid in en weer uit, en hij kijkt dan mij aan, 'nou? Wat doe je?' vraagt hij, 'blijf je bij mij? Of ga je met hém mee?'

Even kijk ik van de een naar de ander, is dat echt waar ze ruzie over hebben staan maken? Wat kunnen mannen zich af en toe als kleuters gedragen.