Lost in Harry Potter - Vengeance

Refugees

Ze kijkt Vaalhaar bezorgd aan, 'Fenrir?'

Vaalhaar loopt langs me heen, naar Narcissa toe, 'het is precies gegaan zoals ik vertelt heb,' hoor ik hem zacht zeggen. 

Misschien hoopt hij dat ik hem niet hoor. Maar dan is hij vergeten dat ik ook wolvenoren heb... 

Narcissa buigt haar hoofd, en ik kan zien dat ze even mijn kant uitkijkt. Ik loop naar hen toe, grijp Vaalhaar in het voorbij lopen bij zijn mouw, en loop de eerste de beste tent in. 

'Leg uit,' ik sla mijn armen over elkaar. 'En je weet toch wel dat ik er op een andere manier achter kom als jij het niet zegt, maar ik zou het niet uittesten.'

'Je bent net gered,' zegt Vaalhaar droogjes, 'dat is wat er net gebeurd is.'

'En jij wist ervan!' zeg ik boos, en ik geef hem een duw. 

Niet dat hij daarvan nou uit zijn evenwicht raakt, maar het voelt wel goed. 

'Waarom heb je mij niets verteld? Waarom hebben jullie mama niet ook gered? Ze had makkelijk gered kunnen worden! Jullie hadden al ver van te voren kunnen bedenken hoe jullie haar ook konden redden!' opnieuw sla ik hem, terwijl de tranen over mijn wangen stromen. 'Nu is ze weg! Ze komt nooit meer terug! En mijn broertje, waar moet daar nu van komen, hè?!' 

Vaalhaar laat me gaan. 

Ik doe hem er toch geen pijn mee als ik hem sla. Uiteindelijk leun ik zwakjes met mijn handen tegen zijn borst, terwijl ik naar de grond kijk. 

De tranen blijven maar komen. Vaalhaar duwt mijn kin omhoog, zodat ik hem aan moet kijken. 

'Het was je moeders idee,' zegt hij. 

Verbijsterd kijk ik hem aan, 'w-wat?'

'Ik ben contact blijven houden met Severus,' gaat hij verder, en op een avond, toen ik nachtdienst had in huis, ben ik naar je moeder geslopen, en vertelde het hele plan van Jeweetwel aan haar. Ze zei me, dat ze zoiets al vermoedde, maar dat zij niet per se gered wilde worden, tenzij strikt noodzakelijk. Ze vertrouwde me toe, dat jij het allerbelangrijkst was. Ze had er allang vrede mee gesloten dat ze zou sterven.' 

Na die woorden blijft het lang stil tussen ons.

'Het heeft lang geduurd voor je vader vrede had gesloten met het idee dat hij afscheid van haar moest nemen. Maar ik heb je moeder op een weer andere nacht naar hem toegebracht. Ze zijn lang in gesprek geweest samen, en hebben afscheid kunnen nemen,' zegt hij uiteindelijk. 

De tranen blijven komen, en het boeit me op dit moment ook niet meer dat hij ze ziet.

'Hoe-wat is nu het plan om Jeweetwel te doden?' vraag ik hees, en ik wrijf een beetje overbodig langs mijn ogen, want nu de sluizen eenmaal zijn opengezet, blijven de tranen komen.

'Nog niets. Eerst moeten we weten hoeveel sterker hij is, nu hij twee zielen in zijn lichaam heeft.'

Dus zo zit het. Hij heeft haar ziel. 

Ik staar een beetje dof naar Vaalhaar, 'als iemand twee zielen heeft, kan ik me niet voorstellen dat ze erg stabiel zijn,' mompel ik.

'Zo ver waren wij ook al.'

Ik kijk geïrriteerd, maar ik zie geen pretlichtjes, of amusement in Vaalhaars ogen.

'Dankjewel, Vaalhaar,' zeg ik uiteindelijk zacht, 'dat je me hebt gered.'

Hij knikt alleen maar even, 'graag gedaan.'

We kijken beide op, als we buiten geluid horen. 

Meteen ren ik langs Vaalhaar heen naar buiten, en zie een groep mensen aan komen lopen. In de eerste oogopslag zie ik papa, Harry en Ginny. Tot mijn verbazing zie ik ook Lucius, en Professor Perkamentus.