Lost in Harry Potter - Vengeance

The Warning

Verbijsterd kijk ik hem aan. 

'Wat, dat heeft u onthouden?' vraagt Teddy, die net zo verbaasd klinkt, als dat ik eruit moet zien. 

Olivander glimlacht, 'ja natuurlijk jongen, ik ben een Olivander,' zegt hij. 

'Van jou weet ik nog dat je een eikenhouten toverstok hebt. Vijfentwintig en een halve centimeter, ook met de kern van een eenhoornstaarthaar.'

Ik leun op de balie, 'daar kon u zich gisteren niets van herinneren,' zeg ik tegen hem. Nu kijkt meneer Olivander me verbaasd aan, 'gisteren?'

'Mijn hoorzitting?' zeg ik, met een opgetrokken wenkbrauw.

'Oh, daar kan ik me dan weer niets van herinneren,' glimlacht Olivander, 'wat kan ik voor jullie doen?'

Ik kijk Teddy aan, die bijna ongemerkt zijn schouders ophaalt. 

'Ik kom voor een nieuwe toverstok,' zeg ik, 'die van mij is- weg.'

'Och, dat is nou zonde,' zegt Olivander spijtig, 'maar, helaas kan het gebeuren. Een momentje.' 

Hij loopt naar achter, en we horen hem rommelen. 

Na een paar minuten komt hij terug, en houdt me een doosje voor, 'probeer deze eens,' zegt hij. 'Kersenhout, Tweeëndertig centimeter, met de kern van drakenbloed.'

Ik neem de stok in mijn hand, maar er gebeurd niets, behalve misschien dat er een paar boeken in de fik vliegen. 

Meteen leg ik de toverstok weer op de balie, 'sorry,' mompel ik.

'Nee, nee, daar hoef jij je niet voor te verontschuldigen, het is gewoon niet jouw stok,' zegt hij, en hij loopt weer naar achteren. 

Als hij terugkomt, heeft hij weer een ander doosje bij zich.

We zijn bijna een half uur verder, als hij met de inmiddels zesde doos aan komt. Ik sta me al een tijdje af te vragen of er nog wel een geschikte toverstok te vinden is voor me. 

Teddy is inmiddels gaan zitten, en met gesloten ogen leunt hij tegen de leuning van de stoel.

'Dennenhout, Negentwintig en een halve centimeter, en opnieuw, met de kern van eenhoornstaarthaar,' glimlacht Olivander. 'Ik vraag me af, of dat de kern is die het beste is voor jou,' mompelt hij erachteraan. 

Meteen als ik de toverstok in mijn hand heb, voel ik dat dit hem is. 

Ik glimlach, als ik een warme gloed door mijn arm voel gaan.

Dit is hem, dit moet hem zijn!

Olivander glimlacht ook, en knikt. 

Snel betaal ik hem, en loop dan naar Teddy toe, 'wakker worden Doornroosje,' we kunnen gaan. Ik woel even mijn vingers door zijn haren, en hij doet zijn ogen open. Hij glimlacht, en samen lopen we weer naar het haardvuur.

'Ah, daar zijn jullie weer!' Harry kijkt op, als we weer uit het haardvuur komen stappen. 'Ik en Ginny gaan even met de kinderen op bezoekt bij opa en oma. Hebben jullie zin om mee te gaan?'

Ik schud mijn hoofd, 'ik blijf hier.'

'Ik doe mee,' zegt Teddy.

Ginny kijkt ons even glimlachend aan, maar zegt verder niets.

'Vond jij het ook zo vreemd dat Olivander zich ineens weer herinnerde dat hij zich wél alle toverstokken kan herinneren die hij verkocht heeft?' vraag ik aan Teddy, als we alleen zijn.

'Nogal,' zegt Teddy, 'dat bewijst dat wat je zei, misschien wel eens waar zou kunnen zijn...' 

Ik bijt op mijn lip, 'ik hoopte dat het niet zo zou zijn,' mompel ik. 

Teddy geeft me een zoen op mijn wang, 'zullen we een brief sturen naar Romeo misschien?' vraagt hij, en ik kijk hem glimlachend aan. 

Hij is lief. Ik knik, 'dat is geen slecht idee.'

Tegelijk rennen we naar boven, om onze tassen te halen, en rennen dan ook net zo snel weer naar beneden. Ik pak perkament, terwijl Teddy inkt en een veer pakt.

We hebben net de brief meegegeven met de familieuil van de Potters, als ze weer thuiskomen. Net op tijd dus.

'Hoe was het bij Molly en Arthur?' vraagt Teddy. Ik duik de keuken in, om thee te zetten.

'Het was gezellig,' hoor ik Harry zeggen.

'Opa vertelde ons, dat Dreuzels op een andere manier vliegen dan wij!' hoor ik James opgewonden vertellen, 'grote vliegdingen, waar ze met zijn heel veel tegelijk in kunnen zitten!'

'Vliegtuigen, James,' zegt Harry geduldig. 

Ik kom met de thee weer naar binnen, en ga naast Ginny op één van de stoelen zitten. Glimlachend luister ik naar de opgewonden verhalen van James en Albus. Lily zit bij haar moeder op schoot, stilletjes te luisteren. Maar ik zie haar glimlachen, dus het zal wel goed gaan met haar. Eventjes woel ik haar door haar haren, voor ik haar een beker thee geef.

Denkend aan de brief die ik heb gestuurd, neem ik een slokje thee. Ik hoop maar dat Romeo er iets mee doet. 

Aan de andere kant, dit kan hij toch niet negeren?

Voor me uit starend neem ik nog een slok, als ik ineens iets voel gloeien, in mijn broekzak. Ik slaak een kreet en spring op. Mijn beker thee valt kapot op de grond, en iedereen kijkt me verbaasd aan.

Ik steek mijn hand in mijn zak, en als ik hem weer tevoorschijn haal, ligt er een Galjoen in mijn handpalm. Voorzichtig houdt ik hem omhoog. Mijn hart bonkt me in mijn keel.

Het woordje altijd is vervangen. Vervangen door drie letters, die me indringend aan lijken te kijken vanaf de zijkant van de gouden munt.

Ren.