Lost in Harry Potter - Vengeance

Back to the Ministery

Voorzichtig kijk ik om het hoekje van de straat, waar we staan. Het is wachten op mensen van het Ministerie. Een man en een vrouw.

Achter me staat Fenrir. 

Hij zit in kleermakerszit, en leunt tegen de muur achter hem. 

'Jij moet ze verlammen, Fenrir,' zeg ik gedempt, 'dus zou je alsjeblieft gewoon kunnen doen alsof je me helpt?' ik trek een wenkbrauw op. 

Zuchtend springt hij op, en komt naast me staan. 

'Dat je het weet, ik sta er niet bepaald om te springen daar naar binnen te moeten.'

'Wat denk je van mij?' ik kijk naar hem op, en hij kijkt me aan. 

'Ik moet die klootzak weer onder ogen komen.' 

Fenrir buigt zich iets naar voren, en ik ben me wel erg bewust van zijn arm die die van mij raakt. 

Ik schuif een stukje bij hem weg. 

'Jij hebt inmiddels een lekkere verzameling klootzakken in je leven, of niet?' vraagt hij, terwijl hij zijn toverstok pakt. 

Op het moment dat er een vrouw langs komt lopen, grijpt hij haar om haar nek, verlamt haar, en trekt haar de steeg in.

'Ja, en als je niet uitkijkt maak jij daar straks ook een deel van uit,' zeg ik droogjes, als hij weer naast me staat. 

Grijnzend kijkt hij op me neer, 'volgens mij heb ik al een ere-plekje, of niet, schoonheid?'

Ik zucht en sla mijn armen over elkaar, 'als je dat echt wilt weten, niet dus,' zeg ik, en weiger oogcontact te maken met de weerwolf naast me.

'Nee maar,' zegt hij gemaakt verrast, 'welke titel heb je me dan gegeven, hm?'

'Vind je het niet genoeg dat je van Vaalhaar naar Fenrir bent gegaan dan?' vraag ik, en kijk naar een man die aan de overkant van de straat loopt. 

'Oh, ja, dat is écht iets om blij mee te zijn,' klinkt het sarcastisch naast me, en ik kan een glimlach niet onderdrukken.

Pas na een half uur, vinden we iemand die bijna hetzelfde postuur heeft als Fenrir, goed genoeg, en hij doet met de man hetzelfde als met de vrouw eerder. 

We zijn vlakbij. We zijn zó dichtbij Terrence. Ik zou hem nadat we onze antwoorden hebben gemakkelijk-

'Emma!'

Ik kijk op, Fenrir staat me aan te kijken, 'gaat het wel?' 

Ik geef geen antwoord, maar blijf gewoon staan. 

Hij loopt naar me toe, en pakt me bij mijn schouders, 'Emma, je kunt niets meer bij hem doen dan wat het plan is, oké?' 

Ik voel mijn handen trillen, van de ingehouden woede. Er is zoveel dat ik bij Terrence zou willen doen, waar komt deze enorme bol woede vandaan?

'Hè!' Fenrir duwt me tegen de muur, en ik kijk naar hem op, 'wordt rustig Emma!' hij kijkt me recht aan. 'Wordt rustig!' herhaalt hij kalm, als hij ziet dat hij contact heeft. 

Dan, steekt hij zijn hand uit. 

Verward kijk ik hem aan, wat wilt hij?

'Je mes,' verklaart Fenrir simpel.

'Nee-'

'Ja, Emma!' hij blijft me aankijken, 'ik laat je niet los tot ik je mes heb, hoor je me?' 

Ik weet dat hij zich aan zijn eigen woorden gaat houden. 

Dus haal ik het mes uit mijn sok, en leg het in zijn uitgestoken hand. 

Hij stopt het in zijn kontzak, en kijkt me bijdehand aan, 'daar kom jij toch niet met je handjes.'