Lost in Harry Potter - Vengeance

Torture

'Em? Emma?

Langzaam deed ik mijn ogen open, het was schemerig. Waar was ik? 

'Godzijdank, je bent wakker!' hoor ik Teddy's stem opgelucht zeggen. 

'Waar zijn we?' mijn hoofd barst bijna uit elkaar van de pijn.

'De kelder,' zegt Teddy mat, 'hoe voel je je?' 

'Alsof mijn hoofd bewerkt is met een honkbalknuppel,' zeg ik, en pas nu merk ik dat ik op iets zachts lig. Vrijwel meteen daarna besef ik dat ik met mijn hoofd in Teddy's schoot lig. 

'Hoe is het met jou?'

Hij haalt zijn schouders op, 'ze hebben de Tijdverdrijver, Em, het spijt me.' 

'Het hoeft je niet te spijten,' zeg ik zacht, 'we zitten in hetzelfde schuitje.' 

'Jij bent erger gemarteld dan ik-' zegt hij, en hij bijt op zijn lip. 

Ik probeer te glimlachen, 'dat is niet jouw schuld Ted,' moeizaam kom ik overeind, en kijk hem aan. 

Er loopt een pijnlijk uitziende snee over zijn linkerwang. 

Voorzichtig, om hem geen pijn te doen, veeg ik met mijn duim wat bloed weg, 'vanwaar de snee?'

'Het duurde ze te lang voor ze de Tijdverdrijver kregen, daar was Bellatrix het niet zo mee eens. Toen was jij al flauw gevallen van de pijn.'

'Dat spijt me-' zeg ik zacht.

'Het is mijn eigen schuld Em. Ik had meteen naar je moeten luisteren, toen je vond dat ik de Tijdverdrijver terug moest geven.' 

In het schemerdonker keken we elkaar aan, 'wat zouden ze wel niet denken op Zweinstein? Twee leerlingen vermist,' voegde hij eraan toe. 

'Misschien denken ze wel dat we aan het spijbelen zijn,' hij keek me aan. 

Ik had ook al aan die dingen gedacht. 

'Wat is Vold- Jeweetwel, van plan?' vraag ik, in plaats van aan thuis te denken. 

Teddy haalt zijn schouders op. 

Ik had ook niets anders verwacht eerlijk gezegd. Waarschijnlijk zouden we hier, in deze villa, een zinloze dood sterven. En niemand zou ooit weten wat er met ons gebeurd zou zijn. Mama, Sirius- 

Maar al die gedachten hield ik voor me. 

'Heb-eh- toen ik gemarteld werd- heb ik toen gepraat?' vroeg ik. 

Meelevend keek Teddy me aan, en hij knikte langzaam. 

Mijn hart zonk me in mijn schoenen, 'wat?' vroeg ik schor, 'wat heb ik tegen ze gezegd, Teddy?'

'Dat ze de pot op konden met hun martelpraktijken,' grijnst Teddy. 

Ik geef hem een klap tegen zijn schouder, 'je laat me schrikken! Sukkel!' Maar ik kan een glimlach niet onderdrukken. 

'Sorry, je had je gezicht moeten zien,' zegt hij half lachend. 

Ik ben blij dat hij dat nog kan, gezien de situatie waar we in zitten. 

'Ted-' zeg ik zacht, en meteen kijkt hij me serieus aan. 

'Ja?'

'Ik-' jezus ik haat het te moeten toegeven, maar; 'ik ben bang-' 

Even kijkt hij me aan, maar dan trekt hij me zonder iets te zeggen tegen zich aan in een omhelzing. 

'Ik ook Em,' zegt hij. Ik begraaf mijn neus in zijn trui, die ruikt naar iets kruidigs, dat ik niet helemaal thuis kan brengen op dit moment.