Lost in Harry Potter - Vengeance

Birthdays

Om nou te zeggen dat ik "geïrriteerd" was, was een beetje een understatement. 

Het was nu twee weken geleden dat Terrence en ik ons gesprek hadden gehad, en van de folders was nog niks waargemaakt. 

Ik had geprobeerd om naar zo'n Dreuzelwinkel te gaan om de folder die ik zelf gemaakt had te kopiëren, maar daar was niks van terecht gekomen. Zelf kon ik geen spreuk gebruiken, want dan kon ik Zweinstein meteen gedag zeggen vanwege spreukgebruik door een minderjarige.

En aan mijn moeder of Sirius kon ik het ook niet vragen, want dan zouden ze meteen door hebben dat ik ergens mee bezig was. 

Ik deed mijn haar in een staart, en bekeek mezelf even in de spiegel. 

'Feestje?' vroeg de spiegel, toen ik even een rondje draaide. 

'Ja, toevallig wel,' glimlach ik. 

Teddy en ik hebben besloten onze verjaardagen samen te vieren dit jaar, en toevallig is dat vandaag. 

Ik heb Terrence, voor de vorm, ook uitgenodigd. Maar hij heeft al luid en duidelijk te horen gekregen dat ik pissig ben op hem, dus veel genegenheid hoeft hij niet te verwachten vandaag.

Na het hele plan besproken te hebben, zijn we nog op twee dates geweest, waarbij hij steeds de onderwerpen "Voldemort", "folders", en "tovenaars rekruteren", vermeed. 

Wat bij mij tot meer irritatie leidde. 

'Kijk eens, prinses!' lacht Sirius, als ik beneden kom. 

Ik gnuif, 'zo erg is het nou ook weer niet,' ik geef hem een duw terwijl ik koffie voor mezelf inschenk. 

'Heb je zin in vandaag?' vraagt Sirius, en hij schuift me het mandje croissants toe. 

'Ja, best wel,' glimlach ik, terwijl ik er één pak, en er kaas op doe. 

'Zestien jaar,' zeg mijn moeder, die achter me staat, 'ik ben trots op je meisje,' ze geeft me een zoen, en drukt twee pakjes in mijn handen, 'die zijn voor jou.' 

Ze komt naast me zitten, en schenk thee voor zichzelf in. Nieuwsgierig trek ik het papier van het eerste pakje, en er valt een ronde, glazen bal in mijn handen. 

Het lijkt op een geheugensteen. 

'Die bal, heb ik de eerste kerst dat ik hier was van je vader gekregen,' legt mama uit, 'ik kon er mijn familie uit mijn wereld in zien. Na hun dood- na hun dood, legde de bol uit zichzelf de focus op je vader,' glimlacht ze. 'Ik vind dat jij hem moet hebben, als herinnering aan hem.'

'Mam...' zeg ik, en pak haar hand. 

Ik weet dat een moeilijke beslissing voor haar geweest moet zijn. 

Het tweede pakje, is heel klein, en als ik het open heb gemaakt, ligt er een Galjoen in mijn handen. 

'Nog een herinnering aan je vader,' glimlacht mama, 'hij had ook zo'n Galjoen, en hiermee hielden we stiekem contact terwijl hij voor Voldemort werkte. In de rand verscheen dan wat de ander gezegd had,' even kijkt ze voor zich uit, in gedachten verzonken. 

Dat geeft mij de tijd om naar de zijkant van de Galjoen te kijken. 

Er staat maar één woordje. Simpel, klein, met een boel betekenis voor mama, kan ik me voorstellen.

Altijd.

Ik weet niet waarom, maar bij het zien van het woord voel ik tranen in mijn ogen branden. 

Snel knipper ik ze weg, en kijk mama glimlachend aan, 'ik weet hoeveel dit voor je moet betekenen mama,' zeg ik stilletjes. 

Ze buigt zich naar me toe, en drukt haar zachte lippen even tegen mijn voorhoofd, 'je verdient het lieverd,' zegt ze zacht.