Lost in Harry Potter - Vengeance

Return of the Timeturner

A/N Gewoon nog even zodat jullie het afleren Fenrir te Googelen :p Dit is míjn Fen

----------------------------------------------------------------

Stilletjes kijk ik naar Fenrirs gezicht, en strijk met mijn vinger langs zijn wang. 

Hij draait zijn hoofd, en kijkt me aan. 

Ik voel me warm, en veilig, zo in zijn armen, terwijl hij afwezig met zijn hand over mijn heup glijdt. Zie ik iets van bezorgdheid in zijn ogen?

'Was- was dit wel oké om te doen?' vraagt hij zacht. 'Nu wil ik niet meer weg. Ik wil je niet meer loslaten.' 

Ik kom iets overeind, 'ja, dit was oké om te doen!' zeg ik, een beetje streng, en hij kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan. 

'Ik wilde het,' voeg ik eraan toe. Ik buig me naar hem toe, en kus hem even zacht. 

Hij blijft naar me kijken, maar geeft geen antwoord.

'Fen?'

'Hm?'

'Wat is er?'

'Ik wil zo lang mogelijk naar je kijken,' zegt hij zacht, 'we weten niet wat ons te wachten staat, behalve dat de kans 99 procent is dat we terug gaan in de tijd. Ik wil me voor altijd kunnen herinneren hoe je eruit ziet, als het misgaat. Hoe je ruikt, hoe je- hoe je voelt,' hij duwt zijn neus in mijn nek, en ik voel hem even diep in en uit ademen, 'je bent zo mooi, Emma,' hoor ik hem zeggen, terwijl zijn handen opnieuw mijn lichaam verkennen, zacht, teder, en opnieuw voel ik het verlangen in me oplaaien. 

Maar- ik houd mezelf tegen. We kunnen niet lang meer wachten. 

'We- we moeten gaan,' zeg ik zacht, terwijl ik probeer om Fenrirs zachte zoenen in mijn nek, en langs mijn sleutelbeen te negeren. 

Zijn handen, die precies lijken te weten wat ze doen. 

'Fen-' zeg ik ademloos. Mijn lijf reageert op elke aanraking, en ik dreig mezelf weer in hem te verliezen. 

Hij stopt even, en kijkt me aan, 'weet je zeker dat ik moet stoppen?' vraagt hij, en hij veegt een pluk haar uit mijn gezicht. 

Hij glimlacht plagerig, 'je hoofd wilt misschien weg, maar je hart- je hart wilt iets anders.'

Ik weet dat hij gelijk heeft, maar toch rol ik onder zijn handen uit, 'als we het nu niet doen, doen we het nooit meer,' zeg ik, en ik pak mijn kleren bij elkaar, 'en misschien kunnen we in het verleden iets betekenen voor de toekomst.'

Hij kreunt luid, om aan te geven dat hij het niet met me eens is.

Lachend gooi ik zijn boxershort op zijn hoofd, 'als we terugkomen,' zeg ik. 

Met een vies gezicht trekt hij de onderbroek van zijn hoofd, 'áls we terugkomen, prinses.'

'Doe maar zo!' zeg ik, terwijl ik op één been balanceer omdat ik mijn broek aantrek.