Lost in Harry Potter - Vengeance

Tired of running

Het vest dat ik aanhad, was me echt veel te groot. Maar, het was dan ook niet van mij, het was het vest van Fenrir. 

Hoe lang waren we nu op de vlucht? 

Een week ofzo? We konden nooit lang op één en dezelfde plek blijven, omdat we nu dus echt gezocht werden. 

Ik doe de capuchon op, en kijk om het hoekje van de straat. Alleen maar Dreuzels, hoop ik.

Tot mijn stomme verbazing, had Fenrir me, na ons afscheid met de rest van de Orde, mijn spullen weer terug gegeven. 

Het mes dat ik gekocht heb, zit nu veilig in mijn sok, en mijn toverstok, o wat voelde het fijn om die weer in mijn kontzak te voelen zitten. 

In mijn andere zak zaten Ponden, om eten te kopen. Ik haal even diep adem, en loop zo rustig mogelijk de straat door, naar de dichtstbijzijnde supermarkt.

De scherpe geur die van het vest afkomt, dringt mijn neusgaten binnen. 

Maar het is geen vieze geur. 

Alles behalve, zelfs. 

Het verbaast me, hoe gehecht ik ben geraakt aan de geur. Het is niet de eerste keer dat ik het vest aan heb, en het ruikt altijd hetzelfde. 

Naar dennenbomen, kampvuur, en loofbos. Ik had nooit kunnen denken dat Fenrir daar naar zou ruiken. 

Ik was er nooit echt bewust mee bezig geweest, tot hij me dit vest gegeven had.

Ik duw de deur van de kleine winkel open, en de vrouw achter de kassa glimlacht even vriendelijk naar me, 'goedemorgen,' zegt ze. 

Ik knik haar even toe, zonder antwoord te geven, en loop behoedzaam langs de schappen.

De geur van vers vlees dringt mijn neus binnen, en die volg ik dan ook, tot aan de verpakte lekkernijen. Ik pak een pak ham, en sta me af te vragen, waarom ik weet dat dit Fenrirs favoriet is. 

Maar, zonder er echt bij na te denken, gooi ik het in het mandje. Eerlijk gezegd begin ik al dat reizen van hot naar her nu al moe te worden. 

Ik zou het liefst gewoon ergens een veilige plek zoeken, en daar blijven. Voor langere tijd. Nu kunnen we hooguit twee, drie dagen ergens blijven staan, voor het Fenrir te heet onder de voeten wordt.

Ik pak een paar kippenpoten, aardappeltjes, en bloemkool, en loop naar de kassa.

'Heb je het allemaal kunnen vinden kindje?' vraagt de vrouw bij de kassa vriendelijk, en ze knikt me toe, terwijl ik mijn spullen op de lopende band leg. 

'Ja,' knik ik. En pak een tas uit de zak van mijn vest.

'Wil je misschien nog een mooi bosje bloemen mee? We hebben ze net vandaag vers binnen gekregen?' ze wijst naar een kleurig bosje rozen naast haar.

Even sta ik ernaar te kijken, maar dan knik ik een beetje schaapachtig, 'ja, eh- doe die er maar bij.'

Niet veel later sta ik met een tas vol weer buiten. Zo snel ik kan, ren ik door de straat, terug naar het bos, waar we op dit moment aan het kamperen zijn. 

Zodra we onderweg gingen, heb ik ervoor gezorgd dat het koken mijn ding werd, en de bijbehorende boodschappen dus ook. 

Ik had niet het idee dat Fenrir er nou zo'n moeite mee had.

Tegen de tijd dat ik de tent weer bereikt heb, is het aan het regenen, en plakken mijn haren aan mijn gezicht.

Met een opgetrokken neus, trekt Fenrir meteen als eerste die stomme bos rozen uit de boodschappentas. 

'Dit meen je toch niet?' zegt hij.

Ik trek de rozen uit zijn handen, 'het zijn míjn bloemen Vaalhaar!' zeg ik, 'en ík ben verantwoordelijk voor de boodschappen, dus als ik besluit een keer een bosje bloemen mee te nemen, doe ik dat,' zeg ik hooghartig. 

Het enige dat ik ermee bereik, is dat hij grinnikt, 'zet ze in een vaasje naast je bed,' hoor ik hem honend zeggen.

'Ja, misschien doe ik dat wel!' zeg ik hem na, voor hij buiten gaat zitten. 

Als ik alle boodschappen in de kasten heb gestopt, pak ik de ham, en ga achter hem staan, 'ik heb voor jou ook iets meegenomen,' ik wapper het pakje vlees voor zijn neus terwijl ik achter hem blijf staan.

Meteen trekt hij het uit mijn handen, en kijkt er verlekkerd naar, 'nou, dat had je niet hoeven doen.'

'Weet ik,' zeg ik droogjes, terwijl ik weer naar binnen loop. 

Hij volgt me, en kijkt me geamuseerd aan, 'waarom heb je het dan gedaan?'

Ik doe mijn mond open om een bijdehand antwoord te geven, maar- kan niets bedenken, dus sluit ik hem ook weer, en haal even mijn schouders op.