Lost in Harry Potter - Vengeance

Camping

Al meteen de eerste dag van de vakantie, hoor ik een klop op de achterdeur, en meteen daarna komt Teddy de keuken inlopen.

'Goedemorgen,' zegt hij opgewekt, en ik vraag me af wat hem zo goedgehumeurd maakt op de vroege ochtend. 

Ikzelf ben nog niet eens aangekleed, en sta hem met een kop koffie in mijn handen een tikje schaapachtig aan te kijken. 

Sirius daarentegen, glimlacht naar hem, 'kon je niet wachten?' vraagt hij, en wijst uitnodigend naar één van de stoelen aan tafel. 

'Nee,' Teddy ploft dankbaar neer, en ik volg, zij het een beetje achterdochtig, zijn voorbeeld. Ik heb sterk het gevoel dat er een boel stille communicatie is tussen de mannen.

Na een minuut of tien komt mama beneden, en ook zij groet Teddy. Het is me wel duidelijk dat zowel Sirius als mama Teddy dus al verwacht hadden. Ik weiger echter om iets te vragen, dus pak ik in plaats daarvan een stuk toast, waar ik kaas op doe.

'Wil jij ook iets te eten of drinken Teddy?' vraagt mijn moeder uitnodigend, en ze loopt naar het aanrecht. 

'Koffie, graag,' antwoord hij met een glimlach, en even zie ik zijn ogen mijn kant op dwalen. Is hij hier dan voor mij? 

Het lijkt er sterk op.

Als ik klaar ben met eten, gooi ik alles dat ik gebruikt heb in de gootsteen, en wil weglopen.

'Lieverd, wacht even.'

Ik draai me weer om, Teddy is gaan staan en hij hijst een rugzak op zijn schouder, 'kleed je maar warm aan Em,' zegt hij. 

Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik hem aan, waar heeft hij het over?

'We gaan kamperen, jij en ik,' zegt hij simpel. 

Ik staar hem aan. 

'Je beseft je hopelijk wel dat mijn eerste transformatie naar mensen-etend monster eraan zit te komen?' zeg ik uiteindelijk, en ik sla mijn armen over elkaar.

'Daarom juist,' zegt hij.

Verbaasd kijk ik hem aan, maar hij meent het echt serieus. 

'Heb je je drank?' vraagt Sirius, en ik knik.

'Dan zit je wel goed,' zegt hij. 

'Nee, want ik ben nog steeds gevaarlijk!' protesteer ik.

'Em, wat ben ik?' vraagt Teddy. 

Ik heb een heel arsenaal aan antwoorden die ik hem zou kunnen geven, maar aan zijn gezicht kan ik aflezen dat hij doelt op maar één antwoord.

Eventjes weet ik niet waar hij naartoe wilt, maar dan kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Natuurlijk! 

'Een Transformagiër,' zeg ik dan ook. 

Hij knikt, 'ik zorg er met mijn kunsten wel voor dat je niets gebeurt.'

Waarom zou mij iets overkomen? Ik ben juist bang dat hém iets zou kunnen overkomen. Maar ik zeg niks.

'Dus, ga je mee? Je moeder brengt ons weg, die wist een mooie plek vertelde ze me.'

Oh, dus dit is inderdaad afgesproken werk. 

Ik twijfel even, maar ik vertrouw Teddy ook op zijn woord, dus uiteindelijk knik ik, 'oké, ik ga mee,' zeg ik.

Meteen breekt er een grote glimlach door op Teddy's gezicht, en dat geeft me een warm gevoel van binnen. Pas na een uur heb zelf ook een rugzak vol, me aangekleed en kunnen we vertrekken. Samen met mama lopen we naar de achtertuin, en zonder waarschuwing verdwijnen we.