Lost in Harry Potter - Vengeance

What's the plan?

Middenin de nacht schoot ik rechtovereind in bed, ik zou toch zweren dat ik iets had gehoord? 

Ik keek op, toen ik inderdaad een klop op het raam hoorde. 

Verbaasd stap ik mijn bed uit, en zie Terrence voor mijn raam zweven op zijn bezem. Vlug doe ik open. 

'Ik kreeg je brief,' zegt hij zacht, voor ik ook maar iets kan vragen, 'en vond dat ik meteen moest komen.' 

Ik kijk op mijn klok, 'het is half twee,' zeg ik, en sla mijn armen over elkaar. 

Hij grijnst, 'so?' 

Ik glimlach en rol met mijn ogen, 'je mag op mijn bed zitten,' zeg ik, terwijl ik op mijn bureaustoel ga zitten. Hij gaat zitten, en kijkt me aan, 'heb je al een plan van aanpak?' vraagt hij, maar ik schudt mijn hoofd. 

'Heb je zin in een ritje?' hij wijst naar zijn bezem.

'Midden in de nacht?'

'Weet je wel hoe mooi het is nu?'

'Ik heb wel iets anders aan mijn hoofd.'

'Emma, weten we wel zeker dat hij terug is? Het is niet zo dat we álle Dooddoeners in Azkaban hebben zitten namelijk,' zegt Terrence, 'alleen degene waarvan we vrijwel zeker weten dat zij het werk van Voldemort door zouden kunnen zetten.' 

Ik zucht en knik. 

'Wat er tijdens dat toernooi gebeurde- het is misschien wel lang geleden dat dat Teken gezien is, maar de boosdoeners zitten nu in Azkaban, daar kun je van op aan.'

'Ja, dat begreep ik,' zeg ik, 'maar-wat nou als dit echt een voorbode was? Dit is in het verleden eerder gebeurd.' 

'Bedoel je Harry?' vraagt Terrence, 'en dat tijdens zijn veertiende jaar het Duistere Teken ook verscheen tijdens de kampioenschappen Zwerkbal? En dat in datzelfde jaar Voldemort ook daadwerkelijk terugkeerde?' 

'Ja,' zeg ik, 'en toen geloofde niemand het ook niet, toch?' ik sla mijn armen over elkaar, 'ik wil die avond misschien wel zo snel mogelijk vergeten, maar dat wil niet zeggen dat ik de tekenen over het hoofd wil blijven zien.' 

Terrence staat op, en komt voor me staan. 

Hij trekt me aan mijn handen overeind, en ik moet, net als bij Teddy, tegen hem op kijken. 

'Maar wat jij wilt gaan doen is gevaarlijk, echt gevaarlijk, bedoel ik. Als je de verkeerde mensen tegenkomt- nou dat zou ik niet over mijn hart kunnen verkrijgen,' zegt hij zacht, en hij neemt mijn gezicht voorzichtig in zijn handen. 

'Kunnen we niet iets bedenken dat wel veilig is?' vraagt hij zacht. Zijn handen voelen warm om mijn gezicht. Of komt het omdat mijn huid gloeit onder zijn aanraking? 

'Had je iets in gedachten dan?' vraag ik. 

Hij bijt op zijn lip, en schudt zijn hoofd, 'nee, nog niet.'

'Terrence, tot nu toe is dit de beste optie die we hebben,' ik pak zijn handen, om ze naar beneden te duwen, maar dat laat hij niet toe. 

'En wat wilde jij dan gaan doen?' vraagt hij, 'Emma, je bent vijftien.' 

Nu begin ik geïrriteerd te raken, 'oké, als iedereen gewoon even wil stoppen met dat tegen me zeggen! Ja, ik ben vijftien! Maar dat wil nog niet zeggen dat ik niks kan! Ik ben géén hulpeloos meisje dat constant hulp nodig heeft van anderen Terrence! Dat zou jij moeten wet-' hij snoert me de mond door zijn lippen op die van mij te drukken, en even ben ik te verbouwereerd om te reageren. 

Tot mijn lijf uit zichzelf doet, wat mijn brein nog even niet kan registreren. 

Hem terug kussen. 

Als hij me loslaat glimlacht hij, 'dat was de enige manier om je je mond te laten houden,' zegt hij met zijn gezicht nog steeds vlakbij dat van mij. 

Ik ben nog steeds te verbouwereerd om iets te zeggen. 

'Luister, ik weet dat je geen hulpeloos meisje bent, Emma. Maar feit blijft dat je pas vijftien bent. Als Voldemort echt terug is- hij is zoveel meer ervaren dan jij.' 

'Dat boeit me niet,' zeg ik, terwijl ik de vlinders in mijn buik tot stilte maan. 

'We moeten iets doen! Ook om Harry te helpen. De kans is groot dat hij opnieuw achter hem aangaat,' ik sla mijn armen over elkaar en blijf Terrence eigenwijs aankijken. 

Hij kijkt me vermoeid aan, blijkbaar valt het hem vies tegen dat hij me niet op andere gedachten kan brengen. 

'Oké,' zegt hij dan uiteindelijk, 'oké, we doen het.' 

Meteen omhels ik hem, 'dank je,' zeg ik zacht. 'Ook dat je me wilt helpen.'

Hij glimlacht, 'jou altijd schoonheid,' zegt hij, en tikt me even tegen mijn neus, zoals hij ook deed toen ik mijn tegengif voor mijn moeder zat te maken. 

Ik buig me over mijn bureau, 'als we nu eens beginnen met het maken van foldertjes? Of iets wat erop lijkt. Die zou jij dan bij het Ministerie en bij Azkaban kunnen leggen. Dan komen mensen zich misschien wel aanmelden.' 

Ik schrijf meteen een paar punten op het vel perkament dat ik voor me heb liggen. 

'Ja, natuurlijk,' zegt Terrence. 

'En praat persoonlijk met mensen,' zeg ik tegen hem, 'als ik examen ga doen op Zweinstein, kan ik daar misschien leerlingen overhalen ons te helpen.'

'Ik zal kijken of ik een ontwerp kan maken voor een folder,' zegt Terrence knikkend, hij kijkt me even aan, 'ik laat je maar weer slapen,' glimlacht hij, en geeft me even een zoen op mijn voorhoofd.

Ik kijk hem eventjes na, als hij op zijn bezem verdwijnt in het donker. 

Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik moet denken van de kus van daarnet... 

Bijtend op mijn lip, draai ik me om naar mijn bureau, waar net nog een perkament lag met ideeën. Dat is samen met Terrence in de nacht verdwenen. 

Waar komt dan de onrust vandaan, die ik voel?