Lost in Harry Potter - Vengeance

Unexpected help

Ik kijk haar verbijsterd aan. 

Een beetje verlegen haalt ze haar schouders op, 'mijn overgrootmoeder was een waarzegster,' zegt ze, weer in het vuur kijkend, 'het heeft een paar generaties overgeslagen.' 

Ze kijkt me weer aan, 'ik schrok niet zo van het beeld omdat ik al vaker in een glazen bol heb gekeken.' 

'Dus, je doet maar alsóf je het saai vind in de les?' vraag ik, en probeer niet geïrriteerd te klinken. 

'Een beetje,' ik kan de verontschuldigende toon in haar stem horen, 'ik vind Zwamdrift gewoon echt vreselijk.' 

Ik geef geen antwoord, en even zitten we in stilte bij het vuur.

'Dus,' zegt ze voorzichtig, 'Voldemort komt terug?' 

'Als jij het zegt zal het wel zo zijn, toch?' zeg ik, en sta op, 'jij bent de waarzegster, niet ik.' 

Met die woorden loop ik naar de slaapzaal. 

Wauw, lekker dan, mijn beste vriendin is een waarzegger. Niet dat ik dat nou zo erg vind, maar in de vijf jaar dat we elkaar nu kennen- 

Aan de andere kant stapelen de geheimen die ik voor haar heb zich ook op, dus mag ik niet zeiken. 

Ik laat me achterover op bed vallen. De kans is groot dat Harry niet naar me gaat luisteren, en mama en Sirius toch op de hoogte gaat brengen van de brief. 

Dan ben ik echt de lul.

'Emma! Emma! Em, wakker worden!'

Met een schok word ik wakker, en kijk in verschillende bezorgde gezichten. Melissa is natuurlijk degene die me wakker maakte. 

Blijkbaar heeft ze me vergeven voor de rottige reactie die ik haar gaf. 

'Dit is niet goed,' merkt ze op, terwijl ik overeind kom zitten. 

'Wat droom je toch?' vraagt Helena, die aan mijn voeteneind zit. 

'Dat wil je niet weten,' zucht ik, terwijl ik met mijn mouw mijn klamme voorhoofd afveeg. 

'Moet ik iemand halen?' vraagt Olivia, meer in het algemeen dan specifiek aan mij. 

'Ik blijf wel wakker, het is toch weekend,' mompel ik. 

'Dat is de oplossing niet!' zegt Melissa streng, 'weglopen voor je problemen is nooit de oplossing,' voegt ze eraan toe, en even kijken we elkaar aan. 

Ik weet dat ze meer bedoelt met die laatste opmerking. 

Ik stap uit bed en trek mijn sloffen aan, 'ik ga nog even beneden zitten,' zeg ik mat, en loop de deur uit. Het vuur brand nog wat na, en dus plof ik weer op het kussen waar ik een paar uur geleden ook op zat. 

Eerlijk gezegd schaam ik me te pletter voor die nachtmerries. En dan niet per se omdat ik ze heb, maar dat ik hardop schreeuw vind ik vreselijk. Iedereen kan me tekeer horen gaan, en ik houdt hen ook uit hun slaap. 

Zo traumatisch was het hele martelen nu toch ook weer niet? 

Besluiteloos sta ik op, en loop het portret-gat uit. De enige plek waar ik antwoord krijg op dat soort vragen, is de bibliotheek. 

Ik moet bekennen dat ik geen enkel tijdsbesef heb. Maar aan de andere kant, ik wordt toch wel van school geschopt, dus dan maakt het ook niet meer uit als ik betrapt word op de gangen.

In de bibliotheek branden alleen wat kaarsen. Ik pak er één en loop naar de kasten. Aangezien ik geen idee heb waar ik moet starten, besluit ik op goed geluk maar gewoon vooraan te beginnen. Met de kaars ga ik langs de ruggen van boeken, in de hoop er eentje te vinden die me zou kunnen helpen.