Lost in Harry Potter - Vengeance

Stubborn

Fenrir PoV

Ik schoot overeind in bed, en keek in het bed naast me. 

Ik rolde met mijn ogen toen ik zag dat het leeg was. 

Waarom wilde ze niet gewoon naar me luisteren? Ze zou nu wel weer ergens buiten liggen te ijlen.

Met een zucht sta ik op, en rek me uit. 

Een beetje ongeïnteresseerd kijk ik naar de klok. Het is acht uur in de ochtend, en ik heb dringend behoefte aan koffie. 

Dus slenter ik naar de keuken. 

Maar als ik de ingang van de tent passeer, blijf ik verbaasd staan. Ze zit buiten, met mijn deken om zich heen geslagen. Ik kan niet goed zien wat ze doet, maar ze zit voorovergebogen. 

Ik ga in de ingang van de tent staan, 'Emma?'

Even kijkt ze achterom, ze ziet er nog steeds ziek uit, maar het lijkt erop dat de koorts eindelijk gezakt is. 

'Voel je je wel helemaal lekker? Hoe lang zit je hier al?' 

Jezus, ik kan me niet meer herinneren wanneer ik me zo druk ging maken om dat meisje. 

Ze haalt haar schouders op, staat op, en komt naar me toelopen, 'zeg maar niks,' zegt ze, 'ik ga wel weer naar bed.'

Ik kijk om, als ze langs me heen is gelopen naar haar bed, en als ik weer voor me kijk, zie ik dat ze iets heeft zitten tekenen. 

Fronsend loop ik naar buiten, en kijk met een scheef hoofd naar de tekening in het zand. Is het een taart met kaarsjes?

Ik kijk om naar de tent, is ze jarig vandaag? Zou dat het kunnen zijn? Met mijn voet veeg ik de tekening weg, ze is het waarschijnlijk niet gewend dat niemand zich bezig houdt met haar verjaardag. 

Als ik weer naar binnen loop, zie ik dat ze in één van de gestolen boeken ligt te lezen, ze kijkt niet op of om als ik binnenkom. 

Snel maak ik iets te eten, en te drinken voor haar, 'blijf in bed, want ik bega een ongeluk als ik je weer uit bed aantref,' waarschuw ik haar, terwijl ik het bij haar bed neerzet. 

Ze kijkt me even aan, 'hoezo? Wat ga jij doen?' ze klinkt half in paniek. 

Serieus, half in paniek, alleen maar omdat ik even weg ga? 

Ik blijf haar even aankijken, 'ik ga een bad nemen,' zeg ik, een tikje laatdunkerig.

'O.'

'Gedraag je.'

'Ik zal het proberen.'

'Doe geen dingen die ik ook niet zou doen.'

Ze schiet in de lach, en daar ben ik blij om, 'ik zal mijn best doen,' zegt ze, terwijl ze me aankijkt, met die diepe, ondoorgrondelijke ogen van haar. 

Die ogen die ik nu al een tijdje niet meer uit mijn gedachten lijk te kunnen verdrijven. 

Soms lijkt het net alsof ze door me heen kijkt, recht mijn ziel in.

'Je doet het maar gewoon,' zeg ik waarschuwend. 

Dan draai ik me om, en loop weg. 

Als ik me nog eventjes omdraai, ligt ze alweer te lezen. 

Mooi. 

Ongezien pak ik onze tas mee, en loop dan naar buiten. Ik loop zo ver mogelijk bij de tent vandaan, voor ik het waag te verdwijnselen.