Lost in Harry Potter - Vengeance

Back on the road

'Weten jullie het echt zeker? Het zou best wel eens gevaarlijk kunnen worden.' 

Harry zit bij me op bed, en Fenrir zit op de stoel. 

'Dat weten we,' zegt Fenrir, 'maar- nou we hebben overlegd, en we willen beide graag weer de vrijheid hebben om te doen wat we willen.' 

Harry knikt, 'oké, nou één van de Relieken heb ik zelf. Of, als ik jou moet geloven, Emma, hád ik zelf. Want Teddy heeft nu de onzichtbaarheidsmantel.'

Ik knik.

'De Zegevlier-' hij pauzeert even, 'de Zegevlier is bij Perkamentus.'

'Welke van de twee?' vraagt Fenrir, voor ik mijn mond ook maar heb kunnen openen.

'De- de overleden,' zegt Harry, en hij kijkt Fenrir aan. 

Die knikt. 

'De Steen van Wederkeer, ligt ergens in het Verboden Bos,' gaat Harry verder, 'ik betwijfel het of hij met een simpele sommeerspreuk wel komt, dus dat wordt zoeken.'

Fenrir kijkt mij aan, 'wat wil je?'

'Ik wil gaan,' zeg ik meteen. 

Harry kijkt me aan, 'besef je je wel dat je in handen kan vallen van Jeweetwel? Jullie allebei.' 

Ik knik, 'so be it,' antwoord ik, en ik trek mijn knieën op.

'Dank je, voor je hulp, Harry,' zegt Fenrir, voor Harry iets kan zeggen. 

Die knikt, en staat op, 'als ik jullie nog ergens mee kan helpen, jullie weten me te vinden.' 

Fenrir knikt en laat Harry uit. Dan richt hij zich tot mij, 'wat is er met je, Emma?'

'Niks,' zeg ik schouderophalend. 

Hij komt bij me zitten, 'lieg niet.'

Ik kijk hem aan, en hij kijkt terug. 

'Emma, ik zie dat je liegt, wat is er met je?' zegt hij, en hij legt zijn hand op die van mij. 'Het klinkt alsof het je niet meer uitmaakt of je word gepakt door Jeweetwel.'

'Natuurlijk vind ik het wel erg, zo- zo bedoelde ik het niet,' zeg ik meteen. 'Ik- ik bedoelde gewoon dat als het gebeurd, je er niet veel meer aan kan veranderen.' 

Ik kijk hem aan, 'en als we gepakt worden, kunnen we er maar beter rekening mee houden dat we het niet overl-' hij duwt zijn hand voor mijn mond. 

'Heb jij enig idee hoe ik me gevoeld heb, toen jij gemarteld werd?'

Ik neem de moeite niet om zijn hand weg te trekken, ik kijk hem alleen maar aan, langzaam schud ik mijn hoofd.

'Machteloos!' zegt hij, 'radeloos, dat ik niets kon doen, en maar moest afwachten of ik je ooit nog zou zien!' 

Daar heb ik nog helemaal niet bij stilgestaan, en ik kijk naar mijn deken. 

Hij duwt mijn kin weer omhoog, 'lieverd, als jou iets overkomt...'

'Dan zorgen we ervoor dat ons niets gebeurd,' zeg ik zacht.

Fenrir buigt zich naar me toe, en kust me zachtjes, 'ja, laten we dat doen.'

'Zeker weten?' vraagt Narcissa, en ze gaat even met haar hand door mijn haar.

'Ik wil iets doen, voor jullie, voor deze hele stomme oorlog, die mijn schuld is,' zeg ik, 'en als ik iets kan betekenen door dit te doen, dan graag.'