Lost in Harry Potter - Vengeance

Unlikely help

Deze kelder ken ik maar al te goed. Maar de laatste keer dat ik hier zat, had ik nog gezelschap. 

Van Teddy...

Stilletjes ga ik overeind zitten. Alles doet me zeer, en er lopen krassen over mijn armen, en een smal wondje over mijn nek. 

Mijn spieren zijn verkrampt van het martelen, en mijn keel voelt rauw van het schreeuwen.

Ik slik, en kijk naar mijn linkerarm. 

Het litteken dat Fenrir er ooit heeft achtergelaten, wordt nu gesierd door een nieuwe wond. Een woord.

Leugenaar.

Opstaan doet me zeer, maar ik doe het wel, en loop naar de deur. Door de spijlen heen, kijk ik naar de donkere gang voor me. Ik weet dat er een trap naar boven loopt. Als mama zou weten wie ik was- dan zou ze me zeker geholpen hebben.

En papa ook...

Ik loop achteruit, als ik een geluid hoor. 

Het klinkt als voetstappen. 

Het- het lijkt alsof ze dichterbij komen! Snel ren ik, voor zover mijn lijf dat toelaat, helemaal naar het einde van de kelder. 

In het donker, kijk ik langzaam op, als ik de deur open hoor gaan.

Maar het is te donker om te zien wie er binnen is gekomen. 

Zou het Bellatrix zijn? 

Gaat ze de klus afmaken en me toch vermoorden? 

Tot mijn grote verbazing voel ik hoe een sterk iemand, sterker dan Bellatrix, me overeind hijst. Er verschijnt een licht, en ik kijk in het gezicht van Fenrir.

Meteen duwt hij me tegen de muur, en ik kreun even van de pijn. Zijn gele ogen boren zich in die van mij, en hij buigt zich naar me toe. 

Met samengeknepen ogen kijkt hij me aan, en zegt geen woord. Ik ben te bang om iets te zeggen, dus wacht ik tot hij iets zegt.

Uiteindelijk zie ik zijn ogen naar mijn keel glijden. 

'Wie ben je?' vraagt hij gedempt.

'E-Emma,' zeg ik schor.

'Waarom,' hij duwt me nog iets steviger tegen de muur aan, 'waarom ruik jij naar mij?' hij buigt zich naar me toe, en ik hoor hem snuiven. 

'Ik heb nooit iets met je te maken gehad!' hij sist het in mijn gezicht. 

Als hij toch eens zou weten-

Ik keer mijn hoofd weg van hem, 'weet ik niet. Ik ben gewoon vaak in de bossen, en ik kan me voorstellen dat jij dat ook bent.'

Ik voel zijn ruwe vinger over de beurse plek op mijn keel glijden, en ik vraag me af of hij nieuwsgierig is naar wie het gedaan heeft.

'Waarom heb ik het idee dat ik je al ken, hm?' vraagt hij. 

Hij pakt mijn kin, en draait mijn hoofd naar zich toe, zodat ik hem aan moet kijken.

'Omdat jij het was die me gebeten hebt?' zeg ik zacht.

'Dat zou ik me herinneren!' snauwt hij zacht. 'Ik herinner me iedereen die ik gebeten heb!' 

Ik weet niet meer wat ik zou moeten zeggen, dus zeg ik niets, en kijk hem alleen maar aan. 

'Hoe ben je hier gekomen?' vraagt hij. 

Ik geef geen antwoord. 

Deze Fenrir, is niet te vertrouwen, en doet dit vast alleen maar in opdracht van Bellatrix.