Lost in Harry Potter - Vengeance

Chicken

Toen ik wakker werd, lag Teddy met open ogen naar me te kijken, en hij glimlachte, toen hij zag dat ik wakker was. 

'Goed geslapen?' vraagt hij zacht. 

Ik knik, al vraag ik me af of hij dat ziet. 

Blijkbaar wel, want hij gaat overeind zitten, 'wil je iets dr-' 

Aan zijn arm trek ik hem weer terug. 

Verbaasd kijkt hij me aan, 'is er iets?' vraagt hij bezorgd. 

Ik glimlach, en schud mijn hoofd, 'ik ben blij dat jij bij me bent, dat is alles,' zeg ik zacht. Stil draait hij zich op zijn zij, en kijkt me aan. 

'Ik ben ook blij dat jij bij me bent, Em,' zegt hij. Even zie ik hem een vage beweging maken, alsof hij dichterbij wilt komen, maar zich net op het nippertje inhoudt. 

Ik steek een hand uit, en trek even zacht aan een plukje haar, 'rood, Ted. Heb je iets op je hart?' vraag ik, en mijn gezicht betrekt.

'Nee, nee, nee,' zegt hij snel, en met elke "nee" veranderd zijn haar weer meer terug naar het eigenwijze blauw. Het voelt zo vertrouwd met hem, zelfs als we bíjna in hetzelfde bed liggen. Ik had gedacht dat het raar zou voelen, aangezien we vrienden zijn, maar het voelt normaal.

'Hoe lang heb ik geslapen?' vraag ik, al die gedachten aan de kant schuivend.

'Een uurtje of twee,' antwoord Teddy. 

Even blijft het stil tussen ons. 'Em, ik heb liggen denken hè,' zegt Teddy op een gegeven moment.

'Hm?'

'Over je vader.'

Verbaasd kijk ik hem aan, terwijl ik mijn hoofd op mijn arm leg, zodat ik iets hoger kom te liggen, en hem beter aan kan kijken, 'wat is er met hem?' vraag ik, een beetje behoedzaam.

'Nou- die laatste keer dat we les kregen in verschijnselen en verdwijnselen,' zegt Teddy. Meteen gaan mijn gedachten terug naar die dag. 

Terrence en ik hadden onze zoveelste ruzie gehad. Beweerde dat ik een of andere berg sneeuw op zijn hoofd had laten vallen, als wraak omdat hij het uit had gemaakt. 

Wat was ik pissig geweest...

'Ik vroeg me af, of het zou kunnen dat je vader nog leeft,' zegt Teddy, en met die woorden trekt hij me ruw uit mijn gedachten-gang, en verbijsterd kijk ik hem aan. 

'Waarom denk je dat?'

'Omdat je nog steeds geen Terzielers kan zien,' zegt Teddy. 

Was hij daar nog mee bezig geweest? Dat was de afgelopen periode niet zo waar ik mee bezig was geweest. Maar- nu hij het zei, klonk het best logisch. Aan de andere kant, wilde ik me niet vastpinnen op die hoopvolle gedachte, mijn hart was net gebroken, dat wilde ik niet nog een keer hoeven voelen...

'Misschien,' zeg ik dan ook, een beetje afstandelijk, 'ik weet het niet Ted-'

'Waarom zou je anders nog steeds geen Terzielers zien?' vraagt Teddy door, en ik begin de neiging te krijgen mijn vingers in mijn oren te stoppen. 

'Teddy, probeer me niet de hoop te geven dat hij nog leeft, alsjeblieft,' zeg ik stilletjes, en ik kijk hem aan. 

Hij kijkt terug, 'het spijt me- ik bedoel het ook niet om je hoop te geven,' zegt hij, 'maar- nou- het is het enige dat ik kan bedenken waardoor je ze nog steeds niet ziet.'

'Dat snap ik,' zeg ik, 'maar ik ben niet van plan mijn hart weer te laten breken als het niet zo is.' 

Hij glimlacht, 'een gebroken hart kan gelijmd worden, Em,' zegt hij wijselijk.