Lost in Harry Potter - Vengeance

Let's leave

'Lieverd?'

Langzaam doe ik mijn ogen open, Fenrir zit op de rand van mijn bed. 

Met een kreun kom ik overeind, hoe lang heb ik geslapen? 

Fenrir legt zijn hand tegen mijn voorhoofd, 'voel je je wel g-'

'Dus het is waar.'

Tegelijk kijken we naar de deur. 

Teddy staat tegen de deurpost geleund naar ons te kijken. 

'Ik hoorde al zoiets beneden,' gaat hij door. 

Hij klinkt nogal koeltjes. Ik heb zo geen zin in een preek van hem, dat ik me weer achterover in mijn kussen laat vallen. 

Fenrir kijkt hem aan, 'dus?' zegt hij.

'Dus, vraag ik me af hoe lang het al speelt,' zegt Teddy, 'of heb ik de schuld gekregen van iets waar Emma zich ook schuldig aan maakte?' hij slaat zijn armen over elkaar.

'Ben je hier alleen maar om haar van repliek te dienen, omdat jij denkt dat ze al iets met mij had, toen ze nog met jou ging?' zegt Fenrir, en hij staat op. 

Teddy kijkt van hem naar mij, 'zeg jij het maar, Emma,' zegt hij.

Ik kom overeind, en kijk hem aan, 'ik heb hier zó geen zin in, Ted. Nee, ik was niet met Fenrir, toen ik nog met jou was. Hoewel ik toen in de veronderstelling was dat ik met jou was, jij dacht daar heel anders over.'

Teddy doet een stap naar binnen, 'dat neem je terug Emma! Ik heb me wekenlang zorgen gemaakt om je!' zegt hij boos. 

'Oh ja, en dat heb je laten merken door het aan te leggen met Victoire!' dit dreigt weer uit te lopen op een ruzie, maar Fenrir komt tussenbeide.

'Mond houden! Jullie allebei!' hij kijkt Teddy waarschuwend aan. 

Die kijkt Fenrir schamper aan, en dat is een blik die ik eigenlijk nog nooit bij Teddy gezien heb, 'je neemt het alleen maar voor haar op omdat je haar vrie-'

'Ik zou op mijn woorden letten vriend,' zegt Fenrir, 'ik weet dat Emma geen ruzie met je wilt, en vrienden met je wilt blijven, en die kans dreig je nu het raam uit te gooien.' 

Teddy kijkt hem aan, maar doet zijn mond wel weer dicht. Hij slaat zijn armen over elkaar, en kijkt ons boos aan.

'Teddy, ik zweer het je, er was niks tussen Fenrir en mij toen- toen het over was tussen ons,' zeg ik, weer een stuk kalmer. 

Teddy zucht, en knikt, 'ik geloof je. Sorry. Ik- ik ben gewoon een bonk stress op het moment.'

Hij is één bonk stress? 

Ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan, 'oh,' is alles dat ik dan ook zeg. 

'Nou, het spijt me voor je, dat je één bonk stress bent, maar mijn vriendinnetje is gisteren door een hel gegaan, dus, ik stel voor dat je haar wat rust geeft, hm?' zegt Fenrir, voor Teddy iets kan zeggen.

'Een- een hel?' Teddy kijkt naar mij, 'wat voor hel?'

'Doet er niet toe,' zeg ik, en ik sta op. 

Meteen voel ik weer een pijnscheut door mijn hoofd schieten, maar ik weet mezelf overeind te houden, 'laat maar, Ted,' ik glimlach naar hem.

'Je kunt het me vertellen,' zegt hij, 'ik zou het aan niemand doorvertellen.' 

Maar ik schud mijn hoofd, 'beter van niet Ted.' 

Hij zucht, en kijkt Fenrir dan aan, 'ik hoop dat jullie gelukkig worden met elkaar,' zegt hij, en ik kan zien dat hij het meent. 'Het spijt me, dat ik zo reageerde. Ik weet dat iedereen nu eindelijk vertrouwen in je heeft,' daarbij kijkt hij Fenrir aan, ' ik moet eerlijk zeggen dat ik ook lang aan je getwijfeld heb, maar dat je bereid bent Veritaserum te nemen-'

'Zegt alleen maar dat niemand in huis vertrouwen had in het feit dat ik al een boel dingen gedaan heb voor de Orde,' zegt Fenrir een tikje bars, 'en dat mensen alleen maar vertrouwen hebben in een of ander stom drankje.' 

Daar heeft Teddy geen antwoord op, dus knikt hij, 'sorry dan, daarvoor.' 

Even nog blijft hij staan, maar uiteindelijk draait hij zich om, 'nou, ik eh- ik zie jullie nog wel,' zegt hij, voor hij wegloopt.

Opnieuw ga ik op bed zitten. 

'Ik wil gaan,' mompel ik. 

Fenrir draait zich om, en hurkt voor me neer, 'Emma-'

'Sorry, ik voel me echt niet lekker,' zeg ik zacht.

Hij neemt mijn gezicht in zijn handen, 'dat zie ik. Wil je daarom weg?'

Ik schud mijn hoofd, 'ik- dit huis- ik kan het even niet meer los zien van wat er allemaal gebeurd is.' 

Hij knikt dat hij het begrijpt. 'Maar, waar wil je heen?' vraagt hij.

'Die Relieken zoeken?' stel ik voor. 

Schattend kijkt hij me aan, maar uiteindelijk knikt hij, 'ja. Prima. Maar dan wil ik wel eerst met Harry praten, om erachter te komen waar hij ze heeft achtergelaten.'

Nu ben ik degene die knikt.

Hij drukt zijn lippen even op die van mij, 'ga jij maar weer lekker slapen prinses,' zegt hij zacht. 

Dan is hij weg, en blijf ik alleen achter in de kamer. 

Met een zucht ga ik weer liggen, en sluit mijn ogen.