Lost in Harry Potter - Vengeance

Facing punishment

Na die woorden valt er een stilte. 

Eentje waarin ik me afvraag of ik ze moet vertellen over het feit dat ik blijkbaar sisselspraak ken. 

'Je-je hebt Sneep hierheen gehaald?' vraagt Sirius zwakjes, die een derde kop koffie inschenkt. 

Ik knik. 

Romeo Wolkenveldt knijpt even met twee vingers in zijn neusbrug, zo te zien weet hij niet goed wat te doen. 

Ik sta op, 'Minister-' hij kijkt op. 

Eventjes slik ik, 'ik weet dat wat ik gedaan heb fout is, en ik ben bereid de straf te aanvaarden die u me opdraagt, maar ik wil niet dat de naam Sneep als slecht beschouwd word. Sirius is destijds toch ook niet van school gestuurd, alleen maar omdat hij Zwarts heet van zijn achternaam? Als ik dan toch van school moet, laat het dan vanwege dit alles zijn.' 

De twee mannen kijken me aan. 

Uiteindelijk staat Romeo op, 'het spijt me, Emma,' zegt hij, 'maar ik zal ook Teddy hierin moeten beoordelen. Ik weet dat je dat niet wilt, en het spreekt voor je dat je hem wilde verdedigen, maar hij heeft de Tijdverdrijver gestolen, niet jij.' 

Ik knik dat ik het begrijp. 

Sirius staat ook op, 'is dit waarom je je moeder hier niet bij wilde hebben?' vraagt hij. 

Ik kijk hem aan, 'Sirius, hoe denk je dat ze gereageerd zou hebben als ze zou horen dat de vader van haar kind zich levend en wel in deze tijd bevind?'

'Waar is de Tijdverdrijver nu?' vraagt Romeo, en hij kijkt me vragend aan. 

Langzaam haal ik hem onder mijn vest vandaan. 'Dit is die we van mijn vader hebben gekregen,' zeg ik. 

'Ik moet je vader terugbrengen, dat begrijp je toch wel?' zegt Romeo met opgetrokken wenkbrauwen. 

'Hij zal het zelfs nog beter begrijpen dan ik,' zeg ik stilletjes, en doe de Tijdverdrijver af. 

Ik moet het toegeven, het voelt alsof ik een last van mijn schouders haal, als ik de Tijdverdrijver in de hand van Romeo leg. 

'Ik wil je met klem verzoeken hier te blijven,' zegt Romeo, een tikje autoritair, maar dat kan ik hem niet kwalijk nemen. 

Hij zucht, 'ik ben blij dat je je verhaal verteld hebt, Emma.' Hij draait zich om, en loopt naar buiten. 

Als we de voordeur dicht horen slaan, zak ik terug in mijn stoel. 

Sirius hurkt voor me neer, en kijkt me aan, 'Emma,' zegt hij, en zijn ogen boren zich in die van mij, 'er is meer aan de hand.' 

Ik kijk hem aan, 'behalve de nachtmerries?' vraag ik, een beetje cynisch. 

'Heb je die dan?' 

Ik knik, 'ik zou slaapdrank kunnen maken,' opper ik. 

'Nee!' zegt Sirius meteen, 'oh nee, als je al iets gaat maken, dan is het een kalmeringsdrank.' 

Ik wijs op zijn beker koffie, 'moet ik dan maar meteen een lading voor jou maken?' 

Hij zucht, en loopt naar de schouw, waar ook een radio op staat, achteloos zet hij hem aan, en één of ander nieuw doorgebroken tovernaarsbandje klinkt door de kamer. 

Maar hij geeft geen antwoord op mijn vraag. 

Met mijn eigen beker koffie sta ik op, en loop naar hem toe, 'Sirius-er is nog iets dat me dwars zit,' begin ik voorzichtig. 

'Wat?' vraagt hij meteen. 

'Nou, toen we mijn vader gingen redden, wilde Voldemort hem vermoorden met de hulp van zijn slang? Ik hoorde hem tegen de slang zeggen dat ze mijn vader moest doden. Ik wilde dat natuurlijk tegenhouden, dus riep ik "nee", maar toen-'