Lost in Harry Potter - Vengeance

Quietly

Teddy P.O.V

Stil zit ik te luisteren naar de afgevaardigde van het Ministerie, die ons al het hele jaar aan het leren is hoe we moeten verschijnselen en verdwijnselen. 

Dat luisteren zou een stuk makkelijker geweest zijn voor me, als ik me niet erg bewust geweest zou zijn van Emma's arm tegen de mijne. 

Ik dwing mezelf, en dan met name mijn haar, er niet op te reageren. Maar ik moet ook aan mezelf toegeven dat dat met de dag moeilijker lijkt te worden.

Waarom gaat de tijd ook zo snel? Iets meer dan een jaar geleden waren we met zijn tweeën in ons chaotische avontuur terecht gekomen. 

Een avontuur waar nog lang geen einde aan zit, Lupos. 

Ik probeer me te bedenken wanneer ik haar eigenlijk op een andere manier ben gaan bekijken, terwijl het stemmetje in mijn hoofd me verteld dat ik mezelf voor de gek houd als ik nog steeds denk dat ik nooit verliefd ben geweest op haar.

Het spijt me zo Victoire...

'Ted?'

Haar stem, het is altijd haar stem. 

Loom kijk ik op, en zie dat me mijn wintermantel voorhoudt. 

'We gaan naar buiten,' voegt ze eraan toe. En inderdaad, om ons heen lopen al meerdere zesdejaars de klas uit. 

Ik trek mijn mantel aan, en sla mijn sjaal nog een keer extra om mijn nek tegen de kou. De kakelverse sneeuw knispert onder onze schoenen, en even waag ik de gok opzij te kijken. 

Emma heeft haar mond diep verstopt in haar sjaal, en haar neus is rood van de kou. Ze kijkt voor zich, terwijl ze af en toe de sneeuw een schop geeft met haar schoen. 

Op de een of andere manier zie ik de leegte in haar ogen. Hoe eenzaam ze zich voelt, zelfs in gezelschap van haar vrienden.

De twinkel is weg, en ook als ze glimlacht, zie ik dat die haar ogen niet bereikt.

Met een opgetrokken wenkbrauw kijkt ze me aan, 'is er iets Ted?'

'Ik maak me gewoon zorgen om je,' flap ik eruit.

Zie je, daar is die glimlach weer.

'Niet nodig, het gaat,' zegt ze, terwijl ze opnieuw een schop geeft in de sneeuw, die opstuift, en in de lucht opgaat. 

Heeft ze dan echt niet door dat ik dwars door haar heen kijk? Moet ik het haar soms op een presenteerblaadje aanbieden? 

Ja, wát moet ik eigenlijk doen? 

Ze is niet zo lang geleden op een nogal grove manier gedumpt door Terrence. Zijn hier regels voor ofzo?

Ik zucht en verstop mijn neus in mijn sjaal, en net op dat moment zie ik Terrence ook bij het smeedijzeren hek naar Zweinsveld staan. 

In mijn sjaal trek ik een gezicht, en kijk hem vernietigend aan, als we voorbij lopen. 

Even zie ik hem beledigd zijn onderkaak iets naar voren steken, als hij me ziet. Maar hij geeft verder commentaar. 

Emma keurt hem geen enkele blik waardig, en loopt langs hem heen. 

Al lopende draai ik me om, en zwaai even met mijn toverstok. 

Een grote homp sneeuw, zweeft naar Terrence toe, en blijft boven zijn hoofd hangen. 

Met nog een zwiepje, valt de hele berg koud op zijn hoofd, en scheldend roept hij iets naar een stel zesdejaars dat net op dat moment voorbij komt lopen.