Lost in Harry Potter - Vengeance

Don't tell me this is Goodbye

A/N Na twee jaar mocht het verbeteren wel eens tijd worden, niet? :p

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wanneer ik in slaap gevallen ben, weet ik niet meer. 

Maar- letterlijk iedereen in de kamer wordt ruw wakker gemaakt, als er een harde knal klinkt. 

Her en der horen we iemand gillen, maar de meesten van ons zijn meteen paraat te vechten. Ik grijp mijn toverstok, en hijs mijn rugzak op mijn rug, die mag ik niet verliezen in de strijd. 

Daar zitten drankjes in die we wel eens hard nodig zouden kunnen gaan hebben.

Alleen jammer dat ik het Vloeibare Geluk nooit af heb kunnen maken. Denk ik bij mezelf, terwijl er al mensen naar de deur snellen. 

We horen rennende voetstappen op de gangen. Het is duidelijk dat wij echt niet de enigen zijn geweest die wakker zijn geworden van de klap. 

Als ik eindelijk buiten kom, weet ik een blik door het raam naar buiten te werpen. Het schild, dat bijna de hele nacht stand gehouden heeft, heeft het begeven, en groteske monsters begeven zich op het terrein.

Ik kijk om me heen, en besef me nu pas dat ik zowel Fenrir als mijn vader uit het oog verloren ben. 

Niet handig...

'Emma!'

Ik draai me om, Cormac komt aanrennen, 'Emma! Kom op! We hebben je hulp hard nodig!' in het voorbij rennen, grijpt hij me bij mijn hand, en trekt me mee. 

Een tikje verdwaasd kijk ik naar onze verstrengelde vingers. Ergens weet ik dat ik hem los wil laten. 

Maar zo'n levende hand in die van jou, op een plek waarvan je weet dat er in no time ook dood en verderf zal zijn, voelt toch veilig. Dus blijf ik hem vasthouden. 

Zo snel we kunnen rennen we naar boven, zo hoog mogelijk. 

'Vanaf hier kunnen we spreuken op ze afvoeren!' roept Cormac achterom naar me, 'mee eens?'

'Cormac!' ik houd hem tegen, 'als die hele boel van boven naar beneden instort, hebben we een kans van nul dat we daar levend uitkomen! Dat besef je je toch wel?'

'Emma,' hij kijkt me doordringend aan, 'hoe groot denk je dat je overlevingskans nu is? Als de Dooddoeners en die monsters eenmaal binnen zijn, denk ik niet dat ze een spaan van ons heel laten. Jij wel?'

Ik haat het, maar ik moet hem gelijk geven. 

Ik bijt op mijn lip, en kijk even achterom, zou Fenrir ergens daarbeneden de verdediging doen?

'Emma! Nu beslissen! Ga je met mij mee? Of ga je naar beneden?'

Ik kijk Cormac aan. 

En uiteindelijk knik ik, 'we gaan naar boven,' zeg ik. En samen rennen we zo snel we kunnen naar de astronomietoren, waarvandaan we een mooi zicht hebben over het plein onder ons.

'De geschiedenis herhaalt zich,' zegt Cormac zacht, terwijl hij wat verder naar voren leunt. 

'Van deze toren is Professor Albus Perkamentus gevallen, toen hij vermoord werd.'

Ik had er geen idee van dat Cormac zoveel interesse had voor geschiedenis. 

Maar- bedenk ik me, er is wel meer dat ik niet over Cormac weet. 

Behalve misschien dan dat hij zich niet als een Zwadderaar gedraagt op dit moment.

'Klaar?' hij kijkt me aan.