Lost in Harry Potter - Vengeance

Are we safe?

In stilte kijk ik hem aan. 

Verwacht hij nou serieus dat mijn pa ons gaat helpen? 

'Als hij ons had willen helpen, had hij dat allang kunnen doen!' sis ik, 'ik weet niet of het je is opgevallen, Teddy. Maar we zitten hier nog steeds!' 

'Em, hij heeft ook niet de antwoorden gekregen die hij had willen hebben, denk je echt dat hij de kans voorbij zal laten gaan je niet te ondervragen?'

'Dat heeft hij al gedaan,' zeg ik bitter. 'Toen iedereen zo druk was met jou. Vroeg hij hoe het met mama was.'

'Dan heeft hij in ieder geval geaccepteerd wie je bent,' zegt Teddy, hij wrijft een verdwaalde traan weg, die zijn nu gestopt, aangezien we op een geheel nieuw onderwerp van gesprek terecht zijn gekomen. 

'Je bent een eeuwige optimist Teddy,' zeg ik mat, en staar naar het plafond. Hij gaat erbij liggen, maar staat erop dat ik zijn arm als kussen gebruik, als ik naast hem kom liggen. 

'Ik moet wel,' zegt hij, 'als ik er niet in geloof-'

'Wie dan wel?' maak ik zijn zin af. 

'Dat klinkt ook weer zo cru,' protesteert hij. 

Ik haal mijn schouders op, 'je dacht het wel. Het maakt niet uit. Ik-ik ben gewoon bang, Ted.' 

Hij knikt, 'ik ook Em.'

Ik begin net half in te dutten, als er naast ons een plop geluid klinkt. 

Meteen zit Teddy naast me rechtovereind. 

'Em, Em wakker worden, dit moet je zien!' zegt hij zacht. Met een luide kreun van de pijn, ga ik overeind zitten, en kijk in het gezicht van een huiself. 

'Is jullie Emma en Teddy?' vraagt ze. Teddy en ik kijken elkaar wel iets meer dan verbaasd aan. 

Maar dan knikken we langzaam. 

'Ik heeft opdracht gekregen jullie op te komen halen,' zegt de kleine huiself, en ze steekt haar handjes uit. 

'Waar breng je ons naartoe?' waagt Teddy het te vragen, voor hij haar handje aanpakt. 

'Ik is gestuurd door het schoolhoofd van Zweinstein meneer en mevrouw,' zegt ze. 

Triomfantelijk kijkt Teddy me aan, en meteen, zonder aarzelen, pak ik het handje van de huiself, en ook Teddy volgt mijn voorbeeld. 

Met een volgende plop verdwijnen we. Mijn benen houden me nog niet, als we aankomen op de plek van bestemming, en ik zak dan ook op de grond. 

Door twee sterke armen word ik overeind geholpen, en in eerste instantie denk ik dat het Teddy is, maar ik kijk in het gezicht van mijn vader. 

'Ben je oké?' vraagt hij, en hij klink bezorgd. 

Meteen krijg ik weer een brok in mijn keel, en tranen in mijn ogen. 

Niet alleen omdat alles wat er is gebeurd weer omhoog komt, maar ook door de toon in zijn stem. 

'Wat is er gebeurd?' hij richt zich nu duidelijk ook op Teddy, want hij kijkt half achterom, 'voor die snee in je wang heb ik nog wel wat staan. Ga zitten, allebei.' 

hij dwingt me in een stoel te gaan zitten, en loopt weg. 

We zitten alleen, met portretten die ons meer dan nieuwsgierig aankijken. 

'Zo zo,' zegt één van de portretten ineens, en we schrikken ons rot. Het grootste portret kijkt ons glimlachend aan door zijn bril, die doet denken aan een halve maan.