Lost in Harry Potter - Vengeance

Back in time

Teddy kijkt me aan alsof ik gek ben geworden. 

'Em-' begint hij. 

'We moeten mijn vader redden,' val ik hem in de rede. 

'O-kee?' hij kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan, 'en waarvan moet hij gered worden?'

'De dood,' zeg ik. 

Opnieuw kijkt hij me ongelovig aan, 'voel je je wel helemaal lekker?' vraagt hij. 'Punt één mogen we van je pa niet meer terug komen, punt twee, de kans dat er dingen veranderen hier door wat we daar hebben meegemaakt is te groot.' 

'Ted!' ik grijp hem bij zijn schouders, 'daarom moeten we terug! Er is al iets gebeurd! Langzaamaan begint iedereen me te haten! Eerst Anderling, en vanochtend ineens Harry ineens ook! Hij zegt dat Albus, Albus Potter heet! Niet Albus Severus Potter, want waarom zou hij zijn zoon naar een verraden noemen?' ik pauzeer even. 

'Hoe lang voor de rest me ook gaat haten, Teddy? Hoe lang nog voor jij me ook gaat haten? Ook al beweer je dat dat nooit zal gebeuren. En de Terzielers? Die zag ik omdat ik als baby papa dood heb zien gaan. Snap je waarom ik ze niet meer zie? En waarom iedereen het haat dat ik zijn dochter ben?' ik kijk hem aan. 

Hij pakt mijn handen, en blijft die vasthouden, 'omdat hij vroegtijdig dood is gegaan,' zegt hij. 

Ik knik. 

'Jij hebt hem niet zien sterven, en hij heeft de laatste gedachte nooit aan Harry kunnen geven.' 

Ik knik opnieuw. 

In de stilte die tussen ons volgt, kijken we elkaar aan. 

'Ben-ben je boos?' vraag ik zacht. 

Verward kijkt hij me aan. 

'Je haar,' ik maak een handbeweging, 'is rood.' 

'Ik ga me boven even aankleden,' zegt Teddy vlug, 'en dan gaan we.' 

Met twee treden tegelijk rent hij de trap op, en ik kijk hem na. Misschien moet hij even afkoelen, houd ik mezelf voor, terwijl ik alleen achterblijf in de leerlingenkamer. Ik krijg blijkbaar gelijk, want als hij terugkomt, is zijn haar donkerblond. 

'We kunnen gaan,' zegt hij, en komt naast me staan. 

Ik hang de ketting om onze nek en pak de zandloper. Ik draai twee keer, dat zou genoeg moeten zijn, toch? Alles om ons heen begint te vervagen in sneltreinvaart. Als dat gestopt is, pak ik de ketting terug. 

Tegelijk rennen we naar het portretgat, en struikelen bijna naar buiten. 

'Em, wat is je plan?' vraagt Teddy, als we in de donkere gang staan. 

'Oh, eh- dat verzin ik ter plekke,' zeg ik. 

Hij kijkt me aan, 'ik dacht dat je al een heel plan had,' zegt hij. 

'Jij hebt toch ook nooit al een heel plan als je een van je grappen uithaalt?' 

Daar krijg ik geen weerwoord op, en samen lopen we naar de grote waterspuwer waarachter mijn vaders kantoor ligt. 

'Weet jij het wachtwoord?' vragen we tegelijk aan elkaar. En beide kunnen we een glimlach niet onderdrukken. 

'Oké, ehm, dooddoener?' vraagt Teddy. Maar het stenen gevaarte komt niet in beweging. 

'Duistere Teken?' gaat Teddy door, 'volbloed, modderbloedje, halfbloed?' maar bij geen van de woorden lijkt de waterspuwer er veel voor te voelen om in beweging te komen.