Lost in Harry Potter - Vengeance

Honesty

Hij komt overeind, en leunt op zijn ellenbogen, zodat we elkaar beter aan kunnen kijken. 

'Leven zoals ik?' vraagt hij, en ik knik. 

'Net zo vrij, zet zo- nou, alsof je geen zorgen hebt.'

'Zal ik je dan eens iets vertellen? Ik lijk misschien vrij. Maar ik ben het niet.'

Ik kijk heb vragend aan. 

'Ik zal nooit zo vrij zijn als dat jij bent, Emma,' zegt hij, 'ik heb dingen gedaan, die me tot mijn dood zullen achtervolgen. Ik heb mensenlevens verwoest. Gezinnen uit elkaar gerukt. Mensen van het leven beroofd,' legt hij uit. 

En ik laat hem zijn verhaal doen.

'Jij hebt de vrijheid om over straat te kunnen zonder dat mensen alles voor je willen doen, alleen maar omdat ze doodsbang voor je zijn.'

Er valt een stilte.

'Ik zou ook wel zo- nou, anoniem, over straat willen als jij dat kan,' voegt hij eraan toe. 

Ik zou willen dat ik hem kon helpen, met al zijn opgesloten schuldgevoel. Maar- hij uit het niet zo...

'Kan ik je niet-'

'Emma,' zucht hij zacht, en legt zijn hand even in zijn nek, 'jij bent een wereldverbeteraar. Maar, je moet begrijpen dat niet de hele wereld te verbeteren is. Sommige dingen in de wereld zijn- beschadigd, en die vereisen een ander soort "verbetering", bij gebrek aan een beter woord.' 

Er valt opnieuw een stilte, ik weet dat hij gelijk heeft. En hij weet het ook. Ik zie het in zijn ogen.

'Ik kan het op zijn minst proberen, geef me een kans, Fenrir,' zeg ik. 

Maar hij schudt zijn hoofd, 'je weet hoe ik ben Emma. Ik zal altijd vervelend blijven in jou ogen. Ik zal altijd een creep zijn, in jou ogen,' hij glimlacht, 'ik mag die grote mond van je wel.' 

Ik kijk hem serieus aan. 

Hij heeft zich weer een beetje blootgesteld aan me. 

Ik bijt op mijn lip, en veeg een pluk haar uit mijn gezicht. 

'Weet je, je zult ook altijd de persoon zijn die mij nu al meer dan eens het leven gered heeft. Je zult ook altijd de persoon blijven die situaties luchtiger weet te maken, als het zwaar wordt. En je bent de persoon die de ballen had tegen mijn vader in te gaan,' zeg ik nonchalant. 

Maar van binnen voel ik me blij, dat ik ook al die goede dingen tegen hem kan zeggen.

Ik voel een vinger onder mijn kin, en hij duwt voorzichtig mijn gezicht omhoog. 

Zijn ogen staan peilend, alsof hij probeert me te betrappen op een leugen. 

Fuck man, kijk niet zo naar me...

'Of je bent in een paar dagen een betere leugenaar geworden, of-'

'Of ik spreek de waarheid,' maak ik zijn zin af, en ik glimlach. 

Ik moet mijn bonkende hart negeren. 

Negeer het, negeer het.

Zijn vinger verdwijnt, en hij steekt een grasje in zijn mond, 'of je spreekt de waarheid,' herhaalt hij mijn woorden.

'Jij bent het gewoon te gewend geraakt dat mensen alleen maar het slechte in je zien,' zeg ik. 'Maar daarbinnen klopt net zo'n hart als dat van mij.' 

Ik wijs op zijn borst. 

Hij lacht, en tikt me even tegen mijn neus, 'je weet het mooi te brengen Emma,' zegt hij, 'maar nee, mijn hart is een stuk zwaarder dan dat van jou.'

Ik schud mijn hoofd, 'je maakt het zo zwaar als dat je zelf wilt.'

'Waarom ontken je de dingen die ik gedaan heb?'

Die vraag zie ik niet aankomen, dus heb ik niet meteen een antwoord klaar. 

'Nou-' begin ik aarzelend, en ik zie hem nieuwsgierig een wenkbrauw optrekken. 

'Ik- in het begin vertrouwde ik je echt voor geen meter,' zeg ik, 'ik bedoel, ik weet wat voor dingen je hebt gedaan. Maar nu ik je beter ken- zie ik ook je andere kwaliteiten. Hoe- hoe zorgzaam je kan zijn, en ik weet dat je dat haat aan jezelf, maar je bent het wel. Anders zou je niet de moeite nemen met me mee te gaan tijdens volle maan. Je had er ook voor kunnen kiezen gewoon je eigen pad te blijven volgen.' 

Hij luistert naar me, en zegt niets.

'Hoe zeer ik de humor die jij als humor beschouwt vreselijk vind, je hebt het wel,' voeg ik daaraan toe. 

Hij schiet in de lach, 'dat komt door die degelijkheid van je.'

'Ik ben niet degelijk. Als ik echt degelijk was geweest, waren we nooit het Ministerie binnengedrongen. Of hadden we nooit die drankjes gejat van papa. En waren we zeker nooit op de Wegisweg gekomen.'

'Ik bedoel degelijk als in preuts.'

'Ik ben niet preuts!' 

Het stemmetje binnenin me, maakt me duidelijk dat ik dat dus echt wél ben. 

Maar no way dat ik dat ook aan hem ga toegeven. 

Ik laat me in het gras ploffen, 'bedankt voor je eerlijkheid, voor zolang het duurde,' mompel ik met gesloten ogen. 

Zijn manier van afsluiten, is om weer terug te vallen op zijn grapjes, zijn geflirt.

Maar dat is wel wat je in zijn armen gaat drijven Emma-Lily Sneep. Waarom, waarom, waarom?

'Graag gedaan,' hoor ik hem zeggen. 

Meteen open ik mijn ogen weer, rol me op mijn buik, en laat mijn hoofd op mijn handen rusten, 'waarom kun jij nooit lang serieus blijven?' vraag ik.

'Waarom kun jij niet tegen grapjes?'

Ik wil mijn mond opendoen om commentaar te leveren, maar hij duwt zijn hand tegen mijn mond, 'dat was een grapje!'

Boos lik ik de binnenkant van zijn hand, en met een kleine kreet laat hij me los. 

'Ah gatver! Emma!' roept hij, en veegt zijn hand af aan zijn broek. 

Droogjes haal ik mijn schouders op, 'het was maar een grapje.'