Lost in Harry Potter - Vengeance

Help...

Op een open plek komen we weer tevoorschijn, en voorzichtig zet Fenrir me op de grond. 

Hij laat alle tassen meteen vallen, en richt zijn aandacht op mij. 

'Kijk eens omhoog,' zegt hij kalm. 

Van de wolf die ik net nog zag, is niets meer te zien. 

Ik kijk hem aan, en negeer de tranen, die achter in mijn ogen prikken. 

'J-je-' stamel ik, 'zijn vinger.'

'Kijk omhoog, Emma.'

Ik doe wat hij zegt, en ik voel hoe hij zacht over de gekneusde plekken glijdt met zijn hand. 

Ik haal scherp adem, en meteen trekt hij zijn hand weg, 'ik denk dat het licht gekneusd is,' zegt hij, en pakt zijn eigen rugzak erbij. 

Tot mijn verbazing haalt hij er iets uit dat op zalf lijkt, 'hier, smeer dit erop.' 

Ik hurk bij hem neer, en kijk hem aan, 'Fen-'

Hij kijkt me aan, 'ik wil het niet horen, Emma! Ik weet dat je het er niet mee eens ben-' 

Ik snoer hem de mond, door hem een snelle kus te geven. 

'Stil,' zeg ik zacht, als ik hem weer aankijk, 'ik ben blij dat je het gedaan hebt.'

Hij kijkt me aan, en zachtjes kammen zijn vingers door mijn haren, 'Emma,' zegt hij zacht, 'het had niet veel gescheeld of ik was hem naar de keel gevlogen, toen ik hem daar zo bovenop je zag liggen-' ik hoor hem zacht inademen, als ik zijn gezicht in mijn handen neem, en hem een zoen geef. 

Hij maakt mijn hele lijf aan het tintelen. 

Zou hij enig idee hebben van de macht die hij over me heeft?

Langzaam voel ik hem ontspannen. Zijn spieren, zijn lijf, zijn ziel. 

Ik laat hem los, en hij kijkt me aan, 'het duurde te lang voor je achter me aankwam,' zegt hij, 'daarom kwam ik terug.'

'Je hoeft het niet uit te leggen,' zeg ik, terwijl ik met mijn duim over zijn wang glijd, 'je kwam terug. Daar gaat het om.'

Hij knikt, 'wil je nog steeds op zoek naar je vader?' vraagt hij.

Ik schud mijn hoofd, 'laten we maar wachten tot morgen, dan is de eerste schok van vandaag een beetje gezakt.'

Opnieuw knikt Fenrir, hij staat op, pakt de tent uit zijn rugzak, en zet hem op. Ik kijk naar hem, terwijl ik in het gras zit. Was hij bang dat ik boos op hem zou zijn? 

Omdat hij Terrence zo verwond heeft? Niet dus, ik kon niet minder medelijden voelen met die gozer. 

Ik loop achter Fenrir aan de tent in, en ik schrik, als ik langs de spiegel loop. Langzaam loop ik eropaf, mijn keel ziet blauw... 

Voorzichtig glijdt ik er langs met mijn vinger. Maar ik trek hem ook vlug weer terug, het doet pijn!

In de spiegel, zie ik Fenrir op de bank zitten. Hij bijt op zijn duimnagel, en lijkt diep in gedachten verzonken te zijn.

Ik ga voor hem op het kleed zitten, en kijk hem met een scheef hoofd aan, 'een Galjoen voor je gedachten?' 

Hij kijkt me aan, zijn ogen staan zo ernstig. De sprankel lijkt eruit, en dat beangstigd me een beetje.

Fenrir haalt een hand door zijn haar, maar het springt weer terug, en er valt een pluk haar langs zijn ogen, 'ik-' hij kijkt me aan, 'Emma- ben-' hij lijkt moeite te hebben met het vinden van de juiste woorden.

Uiteindelijk kijkt hij naar een plekje op het kleed, 'ben je niet bang voor me?'

Zat hij daarmee?

Ik kijk hem dan ook verbaasd aan, en hij is weer verbaasd door mijn blik, dat zie ik in zijn ogen. 

'Bang voor jou? Waarom?' vraag ik.

'Mijn reactie, in het huis.'

'Hoe kom je daar nou bij!?' ik kom naast hem zitten, en kijk hem aan, 'jij hebt me gered, dan ga ik toch niet bang voor je zijn, alleen maar omdat je Terrence zijn vinger eraf hebt gebeten?'

Fenrir kijkt me aan, zwijgend.

'Fenrir-'

'Emma, ik heb echt op het randje gezeten hem te doden,' valt hij me in de reden. 'Ik heb op het randje gezeten hem zijn keel gewoon door te bijten, en ik was niet eens in wolfvorm. Ik verloor mezelf gewoon, toen ik zag dat hij je lag te wurgen-' hij kapt zichzelf af.

'Kan ik je bewijzen dat ik niet bang voor je ben?' vraag ik aan hem. 

Met zijn groene ogen kijkt hij me aan, 'kus me,' zegt hij zacht. 'Alsjeblieft. Laat het me vergeten. Laat me vergeten wat ik heb gedaan-'

Het zijn mijn woorden die ik terug hoor. 

Ik wil die sprankel weer in zijn ogen zien. Ik wil hem weer horen lachen. 

Dus buig ik me naar hem toe, en druk mijn lippen opnieuw tegen die van hem. Mijn handen klemmen zich vast aan zijn vest, en ik voel langzaam hoe zijn handen loskomen uit de verkrampte positie waar ze in zaten, en zich om mijn gezicht sluiten, waar ze horen. 

Ik voel het vuur in hem terugkeren. Ik voel het aan zijn aanraking, ik voel het aan de manier waarop hij me kust. 

Met zucht van opluchting, begraaft hij zijn gezicht in mijn nek, zachtjes voel ik zijn haren kriebelen over mijn bezeerde keel.

'Je hebt geen idee wat je met me doet, Emma,' zucht hij zacht, met gesloten ogen.

Zachtjes kam ik met mijn vingers door zijn haren. 

Het is zacht. Vertrouwd. Alles aan hem is vertrouwd. 

Zelf sluit ik ook mijn ogen, en laat me met hem bovenop me, achterover op de bank vallen. 

'Wat doe ik met je?' vraag ik onschuldig. 

Hij kijkt me aan, en ik zie meteen dat de sprankel in zijn ogen terug is. Mijn hart maakt een blije sprong als ik dat zie.

'Teveel,' zegt hij. 'Veel meer- dan ik durf toe te geven.' 

Hij laat zijn hoofd weer zakken, terwijl hij met zijn vinger figuurtjes tekent op mijn buik.

Ik denk even na over die woorden, zou dat het gevoel zijn? 

We hebben het gehad over dat dit- gevoel, groter is dan ons beide. 

Zou het kunnen dat- ik slik- dat ik van hem hou? Als dat zo is, is wat ik voor Teddy voelde kalverliefde...

'Ja,' zeg ik uiteindelijk zacht, 'ja, ik heb wel een idee wat ik met je doe,' ik kijk naar het plafond, 'want jij doet precies hetzelfde met mij.'

Zijn vinger stopt met het maken van figuurtjes, hij komt overeind, en kijkt me aan. 

Hij kijkt me zo verbaasd aan, dat ik in de lach schiet, 'kijk niet zo verbaasd, daar krijg je rimpels van!'

Even weet hij niet hoe te reageren, maar dan zie ik hem grijnzen. 

Hij buigt zich naar me toe, en geeft me een kusje op het puntje van mijn neus,' je bent lief,' zegt hij, voor hij zich van me af laat rollen, en naar de keuken loopt.