Lost in Harry Potter - Vengeance

Family bonds

Ik kan mijn ogen niet afwenden van het tafereel dat boven in de lucht hangt, tot ik door iemand tegen de koude grond word geworpen, en ik zie een spreuk boven mijn hoofd schieten. 

'Ben je oké?' Het is Terrence, hij ligt letterlijk bovenop me, en hij hijgt een beetje. 

'Ik-ik weet het niet,' zeg ik, en kijk hem aan. 

We worden verblind door nog opnieuw een flits, vlak voor onze ogen. 

'Ik zie de kop al voor me, "jonge, verliefde mensen, stellen elkaar gerust boven dit gruwelijke tafereel",' zegt een stem, die ik niet kan plaatsen. 

We krabbelen overeind, en een blonde vrouw met krullen komt meteen op ons aflopen, 'Rita Pulpers, verslaggeefster van de Ochtendprofeet,' stelt ze zichzelf voor. 

'We zijn niet verliefd,' zeg ik, terwijl ik mijn kleren afklop, 'dus die stomme kop van je kun je beter veranderen. En dan bedoel ik niet alleen de kop van de krant,' ik kijk haar boos aan. 

'Tut tut schatje,' sust de vrouw, 'wat is je naam?'

'Gaat je niets aan.'

'Die van jou dan?' ze kijkt Terrence aan, en geeft hem een knipoog. 

'Terrence,' en daar mag je het mee doen,' zegt die kortaf, hij pakt me bij mijn hand, en samen willen we weglopen, maar Rita is een lastige. 

Ze komt voor ons staan, met die irritante glimlach van haar, 'mag ik dan tenminste vragen wat er precies gebeurd is? Dat teken in de lucht, is vijftien jaar lang niet gezien,' haar stem klinkt een stuk minder verleidelijk, en ik zie dat ze er alles aan doet niet daar het Duistere Teken te kijken. 

'Je kunt zien wat er gebeurd is,' zeg ik, op het teken wijzend.

'En waar zijn de schouwers om dit de kop in te drukken?' vraagt Rita nieuwsgierig. 

Ik zie een spiertje trekken in Terrence' kaak, 'er staat er één voor je!' snauwt hij, 'als je me nu wilt toestaan haar in veiligheid te brengen, in plaats me van mijn werk te houden!' hij loopt om haar heen, en trekt mij mee. 

Hij maakt zijn bezem los uit de bezwering die hij erover had uitgesproken, en drukt hem in mijn handen, 'ga naar huis Emma,' zegt hij. 

'Ik wil helpen!' protesteer ik. 

Maar Terrence schudt ferm zijn hoofd, 'geen sprake van! Je moeder en Sirius zouden me afmaken als ze erachter zouden komen dat je hier geholpen hebt. Je bent niet ervaren genoeg.'

'Dat ben ik wel, laat me helpen!' protesteer ik, met de bezem in mijn hand. 

Terrence tikte even op de bezem, 'omhoog!' zegt hij. 

Ik slaak een kreet, als de bezem in beweging komt terwijl ik er nog niet op zit. 

'Terrence!' roep ik boos, terwijl ik op zijn bezem klim, maar hij word kleiner en kleiner. Vandaag had afleiding moeten zijn. Maar in plaats daarvan was het uitgelopen in de grootste ramp die je je maar voor kon stellen. 

Ik liet de bezem zijn gang gaan, en hij vloog me weg bij het stadion, weg bij de chaos, het Duistere Teken, en weg bij- 

Terrence... 

Ik vloog door naar huis, zonder ook maar één pauze te nemen. Kapot, en met stijve ledematen, landde ik uiteindelijk weer in onze voortuin, en belde aan.

'Emma!' roept Sirius boos, als hij me ziet staan, 'waar heb je uitgehangen jongeda-' hij houdt zijn mond bij het zien van mijn gezicht. 

Ik loop langs hem naar binnen.