Lost in Harry Potter - Vengeance

Danger

'Heb je enig idee hoe lang ik al naar je op zoek ben?' vraagt Terrence, en hij kijkt me aan.

'Ik heb een vaag idee, ja,' zeg ik afstandelijk, 'wil je iets?' 

Hij trekt een wenkbrauw op, 'ben je alleen?' hij kijkt net over mijn schouder. 

'Nee, ik heb een leger onzichtbare tovenaars bij me, nou goed?' zeg ik sarcastisch, 'wat wil je van me, Terrence? Ik dacht dat je me nooit meer wilde spreken?' 

Ik sla mijn armen over elkaar en tik met mijn voet in het zand.

'Je hebt toch een brief naar Romeo gestuurd?' vraagt hij, 'sorry hoor, maar ik werk nog steeds voor hem. En als hij me stuurt om je te komen halen, dan heb ik daar maar naar te luisteren.' 

Ik blijf hem aankijken, en geef geen antwoord op wat hij net zei. 

'Laat me met rust, Terrence,' zeg ik, en ik wil me omdraaien. 

Razendsnel zie ik zijn hand uitschieten, en hij grijpt mijn pols, 'ik laat je niet gaan,' zegt hij. Het is meer de ondertoon in zijn stem dan iets anders waardoor ik blijf staan, en hem bevreemd aankijk. 

Even kijk ik naar zijn hand, dan naar hem. Ik zie dat hij weet dat ik wil dat hij me nu loslaat, maar hij doet het niet. 

'Jij wilt de moordenaar van Sirius toch ook vinden, of niet?' vraagt hij. Peilend kijk ik hem aan, geen idee hebbende welke kant hij dit gesprek op wilt laten gaan.

'Of- ben je hem nu alweer vergeten?' vraagt hij erachteraan. Het is een steek onder water, en dat weet hij ook. 

Ik trek mijn hand uit die van hem, 'wat stond er in de brief dan?' vraag ik aan hem.

'Iets over Olivander, toch?' zegt Terrence.

'Als je dat zo zeker weet, waarom vraag je het dan nog, hm?' vraag ik gevat, en ik pak ongemerkt mijn toverstok. Mocht het nodig zijn, ik vervloek hem met alle liefde. Hij heeft hij geen weerwoord op mijn vraag. 

'Nou, Romeo heeft naar je gevraagd,' zegt hij, mijn opmerking van net negerend. 

Of, ontwijkend. 

'Dus kom je?'

'Nee, nee ik geloof niet dat ik daar zin in heb,' zeg ik en doe een stap achteruit, 'zeg maar tegen Romeo dat ik wel een vaag vermoeden begin te krijgen wie de moordenaar zou kunnen zijn.' 

Meteen zie ik Terrence' ogen oplichten, 'wie dan?' vraagt hij, 'Emma, vertel het me, dan kan ik er met mijn collega's heen, en kunnen we hem berechten!' hij klinkt echt enthousiast.

'Hoe heb je me eigenlijk gevonden?' vraag ik, terwijl ik, ongemerkt voor hem, nog een stapje achteruit doe.

'Oh, ik ben een schouwer, daar hebben we zo onze manieren voor,' glimlacht hij geruststellend. 

Ik knik even, 'sure,' het komt er weinig overtuigd uit. 

'Ik moet gaan,' voeg ik daaraan toe. 

Het is een tactische zet, gewoon om te zien hoe Terrence erop reageert. 

En, hij stelt me niet teleur. 

'Emma! Nee!' hij doet een uitval naar me. 

Maar ik richt mijn toverstok op hem. 'Paralitis!' roep ik. 

Terrence laat zich net op tijd tegen de grond vallen. Maar het geeft mij de tijd om in het niets te verdwijnen. 

Weg van het strand, weg van Terrence.