Lost in Harry Potter - Vengeance

Seperate ways

Fronsend open ik mijn ogen, als ik buiten stemmen hoor. 

Die van Fenrir is duidelijk hoorbaar, de tweede stem is een stuk minder duidelijk, en ik ga rechtovereind zitten. 

Net op dat moment komt Fenrir binnen, 'er is bezoek voor je,' gromt hij, en hij ploft op de bank. 

Verbaasd trek ik zijn vest aan, mijn schoenen, en loop naar buiten.

'Hi.'

Ik geef geen antwoord. 

Zijn haar is weer blauw, maar hij ziet bleek. Al snel besef ik me dat het weekend is, en hij dus alle tijd heeft om langs te komen. 

'Teddy,' zeg ik, net als de laatste keer afstandelijk. Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik hem aan. 

Houd hem buiten Sneep. Laat hem niet binnen komen.

'Teddy, waarom ben je h-' voor ik weet wat er gebeurd, neemt hij mijn gezicht in zijn handen, en drukt zijn lippen op die van mij. 

Even weet ik niet wat me gebeurd, maar dan duw ik hem van me af, 'waar denk je dat je mee bezig bent?' snauw ik hem toe, 'je kunt hier niet zomaar binnen komen walsen, en denken dat het met een zoen allemaal wel weer opgelost is Teddy!'

'Weet ik, weet ik!' zegt hij, en hij steekt verdedigend zijn handen op, 'ik- het was een impuls, sorry.' 

Ik sla mijn armen over elkaar, en zucht, 'dus, wat wil je?'

'Het goedmaken.'

'Dat is dan jammer voor je.'

'Em-' hij kijkt me echt gepijnigd aan. 

Maar ik kijk weg, laat hem niet binnenkomen, Emma... zet een slot op je hart. 

'Laat het me proberen, alsjeblieft,' zegt hij, en hij pakt mijn hand, 'ik ben gewoon zo stom geweest. Ik-'

Het doet me pijn mijn hand uit die van hem te trekken, maar ik doe het wel, en kijk naar de grond. 

'Zorgt- zorgt Vaalhaar wel een beetje voor je? Ik vertrouw hem voor geen meter.'

Nu kijk ik hem aan, 'hij laat me tenminste niet barsten, zoals iemand anders die ik ken.' 

Opnieuw zie ik de pijn in zijn ogen, maar hij heeft geen antwoord klaar.

'Hoe snel nadat ik vermist was heb je het aangelegd met Victoire?' vraag ik.

'Emma, het was een vergissing, dat zei ik toch al,' er begint irritatie in zijn stem door te klinken. 

Terwijl ik ijzig kalm klink. Maar het is spel. IJskoud toneelspel. Van binnen ga ik kapot. 

Opnieuw en opnieuw. Gaat er een dag komen dat hij me niet meer raakt?

'Drie weken,' antwoord hij mat, 'ik- ik was gewoon zo verdrietig. Ik mocht ook niet alleen gaan zoeken. Ik zweer het je Em, ik had mijn rugzak al klaarstaan. Maar oma had blijkbaar al zo'n voorgevoel, want ze betrapte me op heterdaad toen ik het huis uit wilde sluipen.'

'O.'

'Victoire-' hij kiest zijn woorden zorgvuldig. 'Victoire bood me een schouder om op te huilen. Ze was een grote troost. En- nou, eigenlijk het ouderwetse, van het een kwam het ander een beetje. Ik- ik heb misbruik van de situatie gemaakt, en dat spijt me meer dan ik je kan zeggen.'

Ik leun tegen een van de bomen, en laat de zon, die eindelijk besloten heeft tevoorschijn te komen, me verwarmen, terwijl ik naar Teddy luister. 

Ik ben al blij dat ik daar toe in staat ben. De laatste keer stond ik zo vreselijk tegen hem te schreeuwen.