Lost in Harry Potter - Vengeance

Little adventure

Midden in de nacht, schiet ik rechtovereind in bed. Ik hoorde een klop op mijn deur, dat weet ik zeker! 

Snel doe ik de deur op een kier open, en als ik Fenrir voor de deur zie staan, trek ik hem snel naar binnen. 

'Ik ben zo blij dat je er bent,' zeg ik zacht, terwijl ik de deur op slot draai. 

Niet dat dat enige zin heeft, in een huis vol tovenaars. Maar ik moet iets.

Ik loop naar hem toe, sla mijn armen om zijn nek, en geef hem een zoen. 

'Papa weet het,' zeg ik, als ik hem losgelaten heb, 'ik weet niet hoe, maar hij weet het.'

'En?' vraagt Fenrir zacht.

'Hij reageerde zoals ik al verwacht had,' zeg ik, en ik plof op mijn bed. 

Fenrir komt naast me liggen, en kijkt me aan, 'hij was boos.'

'Woest. Weet je, even, heel even gaf hij me het gevoel dat hij het een plek kon geven, toen ik hem vertelde dat je mijn leven gered hebt. Maar toen-' ik slik, 'hij wilt me hier houden Fen. Ik mag niet met je mee, als je weer gaat.'

'Dan blijf ik hier.'

'Ik wil niet het gevoel hebben dat ik opgesloten zit,' werp ik zachtjes in. 

Hij steekt zijn hand uit, en veegt een pluk haar uit mijn gezicht, 'ik ook niet.'

'Laten we gaan.'

'We zijn er net.'

'Ik wil er niet op wachten dat pa het aan iedereen hier in huis gaat rondbazuinen. Dan gaan ze je waarschijnlijk nog meer haten. Of je ervan verdenken dat je me verleidt hebt, ofzo.'

Hij glimlacht, 'heb ik dat niet dan?' vraagt hij plagerig. 

Ik geef hem een klap, 'ik ben serieus!'

Fenrir blijft glimlachen, en drukt zijn lippen tegen die van mij, 'ik ben altijd al goed geweest in stiekem doen,' zegt hij. 'Ik blijf je gewoon stiekem opzoeken, als iedereen ligt te pitten.'

Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst, 'oma is misschien de meest- begripvolle, hier in huis,' zeg ik gedempt, en ik sla mijn arm losjes over zijn heup heen. 

Ik voel zijn mond even tegen mijn haar, 'ze gaf me wel een klap op mijn hoofd. Met haar wandelstok.'

Ik grinnik, 'ik mag haar wel.'

'Zeg!'

'Ja wat nou? Zij is de enige in huis die jou een beetje onder controle heeft. En dat na een eerste ontmoeting.' 

Hij tilt mijn hoofd op, en kijkt me aan, 'ze is niet de enige die me onder controle heeft, prinses,' zegt hij zacht. Zijn stem is van zichzelf al diep, maar als hij zacht praat wordt die zo nodig nog een octaaf lager, en de haartjes op mijn armen gaan overeind staan. 

Zelfs zijn stem maakt al dingen in me los. Zijn lippen vinden opnieuw die van mij, en ik voel hoe vurig deze zoen is. Vuriger nog, dan de eerste kus, en ik laat me erin meevoeren. 

Ik voel hoe zijn lippen zich verplaatsen naar mijn sleutelbeen, en mijn vingers verstrengelen zich in zijn haar. 

'Fen,' zeg ik bijna geluidloos. Zijn aanrakingen zijn teder, voorzichtig, hij verkent mijn lichaam op een nieuwe manier, een manier die ik van hem nog niet gewend ben. 

Maar ik geef hem de ruimte.

Dan, schiet hij ineens omhoog. Ik heb het ook gehoord. Een geluid op de gang. Meteen is Fenrirs warmte weg. 

Geluidloos laat hij zich onder mijn bed glijden.

Ik lig nog steeds bij te komen, terwijl ik de dekens hoog optrek, en wacht of er iets gaat gebeuren. Ik piek onder mijn deken uit, en zie de klink van mijn deur omlaag gaan.

Pa...

Hij gaat wel heel ver...

Maar de deur gaat niet open. Het blijft stil aan de andere kant van de deur. En na vijf minuten steek ik mijn hoofd uit bed, en kijk onder mijn bed. 

Even kijken Fenrir en ik elkaar aan, voor we beide een hand voor onze mond slaan en zachtjes lachen.

Als hij weer naast me ligt, kruip ik tegen hem aan, en sluit mijn ogen. 

Zijn armen sluiten zich om me heen. Mijn warme, veilige haven. 

Ik glimlach.