SERİN (askıda)

Bölüm 76

İki gün geçmişti. Ben günümün çoğunu ağlayarak geçiriyordum. Artık bu durumdan dayımında haberi olmuştu. Abay sık sık benle ilgileniyor sanki intihara kalkışacakmış gibi beni hiç yalnız bırakmıyordu. Teyzemler de olan biteni biliyordu. Ne kadar ben pek anlatmasam da Abay anlatmıştı. Bugün de balayından döneceklerdi. Ama ben hala çok yalnızdım. Bilmiyorum belki de nankörlük ediyordum.

Saat akşam beşe geliyordu Teyzemler, dayımlara geldi. Akşam yemeği burada yenecekti. Hemen gittim sarıldım. Ne de olsa anne yarısı. Öpüştük koklaştık.. Bi güzellik gelmişti. Evlilik yaramıştı her ne kadar Serkan işe yaramaz olsa da.. Tabi bana göre. Ama hiç biriyle uğraşacak halim yoktu. Onlar anlattı biz dinledik. Yemeğimizi yedik. Sırf yemek için yiyor, yaşamak için nefes alıyordum. Aklımda fikrimde var olan tek şey Ali. Onunla haberleşmek, ona ulaşmak, olan biteni dinlemek vs. Tabi bu hep Facebook'tan olacaktı. Bende bilgisayardan online mı değil mi diye iki gün boyunca sürekli baktım. O ne zaman fırsat bulup girecekti ki oda haklıydı.. Derken saat 11 'e geliyordu teyzem ayaklanıp,

'' Hadi serincim eve '' dedi. Kendimi yine tuhaf hissettim. Yeni evlenmiş bir çiftin evlerinde geçirecekleri cicim aylarında yine ben göze batıyordum.

'' Ben gelmesem ''

'' Ne demek gelmesem ? ''

'' Abayla konuşacaklarım varda yarın gelsem '' dedim.

'' Özlemedin mi teyzeni be ! '' dedi sırıttı..

'' Özledim de... '' diyecek bir şey bulamadım ama teyzem bu Ali olaylarından dolayı üstüme pek gelmedi.

'' Tamam tamam bugünlükte burada kal '' dedi. Derin bi nefes alıp Adalia' nın odasına geçtim. Kısa süre sonra Abay da damladı..

'' Eee ne konuşacakmışız ? '' Gözlerimi devirerek baktım.

'' Hiçbir şey...''

'' Nasıl hiçbir şey kızım boşuna mı heyecanlandım '' dedi ve sırıttı.

'' Abay git başımdan '' deyince bi an sessizlik oldu. Abay ciddileşti hatta sinirlendi. Bi hamleyle odadan çıkıp kapıyı çarptı. Cidden nankördüm. Onca zaman yanımda durup bana destek olan birinin yine kalbini kırmıştım... Salaklıkta sınır tanımadığım dönemlerdeydim... Sakinleşip Abay'ın odasına çıktım.Kapıyı çaldım. Kalın sesiyle gir dedi. Yatakta yatıp telefonla uğraşıyordu. Kapıyı açtığımda bana bakıp tekrar telefonuna döndü. Cidden küsmüş küçük bir çocuk gibi davranıyordu. Bende gittim yatakta yer olmamasına rağmen yanına uzandım. Yani bi kısmım üstüne uzanmışta olabilir. Ben tavana bakıyordum . Oda telefonuna. Biriyle mesajlaşıyordu yine. Hangi kız kim bilir ? Sırnaşırmış gibi,

'' Kim o ? '' dedim.

'' Kim kim ? ''

'' Kimle mesajlaşıyosun ? '' Dönüp ciddi ciddi bana baktı ve

'' Sanane '' deyip tekrar telefonuna döndü. Okumamam içinde hemen kapattı. Oda bende şimdi tuhaf bir şekilde tavana bakıyorduk.

'' İzir dilirim '' dedim

'' Efendim ? ''

'' Özür ''

'' Anlamadım Serin ? ''

'' Özür dilerim işte yaptığım ayıptı '' dedim. İstediğine ulaşınca piç gibi sırıttı. Ben de devam ettim.

'' Çok iyi birisin sen ve iyi ki yanımdasın '' dedim. Ben öyle deyince bana doğru döndü. Bende kafamı ona çevirdim.

'' Bu benim tercihim değil sadece mecburum '' dedi. Belki kırmak istemedi ama içimi acıttı bu sözü. Bir şey demedim. Öküzün trene baktığı gibi bana bakıyordu ben de tavana. Sonra Adalia geldi ve üzerimize atladı. Hafif kıkırdaştıktan sonra bu sefer üçümüz tavana bakmaya başladık. Özürlü müydük acaba.. Bi süre sonra dayım Adalia'yı çağırdı. O yanımızdan kalktı. Bende kalkıp uyumaya gidecekken ,

'' Neden eve gitmek istemedin ? '' dedi. Aslında karşılaşmaktan korktuğum sorulardı bunlar. Omuz silktim.

'' Ne bileyim kendimi dış kapının dış mandalı gibi hissediyorum '' dedim.

'' O ne demek ?'' deyip sırıttı.

'' Yani sanki o ailede bana yer yokmuş gibi hissediyorum '' dedim.

'' Öyle düşünme '' dedi. Gerçekten bu tesellisi içime su serpmişti. Bu çocuk yanımda diye şükretmem mi lazım bilemedim. Ne biçim teselli bu...

'' Hep burda kalsam ya ne güzel anlaşıyoruz işte '' dedim hafif şakayla karışık.

'' Aman Allah korusun '' dedi..

'' Sizde mi beni istemiyosunuz ?''

'' Kim çeker kızım seni '' dedi.

'' Cidden bazen çok öküzsün '' dedim ve kalktım. Benim bi hışımla kalkmama Abay da kalkıp önüme geçti ve kapıyı tuttu.

'' Sende mi özür dileyeceksin '' dedim

'' Hayır '' dedi. Ben sağa adım attıkça önüme geçiyordu. İyice sinirimi bozmaya başladı bu çocuk.

'' Çekilir misin artık '' dedim. Yavaş yavaş sinirleniyordum. Elini kaldırıp önüme gelen saçımı kulağımın arkasına soktu. Bana öyle bakınca bende ona anlamsız anlamsız bakmaya başladım. Aklımdan da bana hiç yakışmayan düşünceler geçiyordu. Niye sapık gibi davranıyordu bu çocuk. Hafif ittirdim geçebilmek için. Bu hamleyi yaptığım an sarıldı.

''Söylediklerim de ciddi değildim kızma '' dedi. Derin bi nefes alıp kendimi odadan dışarı atıp uyumaya gittim...