SERİN (askıda)

Bölüm 87

İki gündür dayımlar da kalıyorum. Olan biteni dayım da biliyor. Pek yorum yapmadı ama teyzemin tepkisini abartı buldu. Eve dönmek istemiyorum. Teyzem haberleri zaten dayımdan alıyor. Gerçi ne kadar umrun da bilinmez.

Bugün potaya çıkıcaz Abay'la . Hava ne kadar serin olursa olsun sanırım rutin bir şey oldu artık. Zaten başka eğlencemiz de yok. Gerçi okulda aynı yüzler potada aynı yüzler.. Sıkılmıyorda insan. İlk okul arkadaşlarımla da pek görüşmüyorum.

Bilgisayarda takılmıyorum. Hayatımda hiç bir heyecan  yok. Bezmişim.Her şey ne kadar monoton.. Aslında ekşın eksik olmuyor ama şnsan güxel heyecanlar istiyor... Kahvaltımı etmiş böyle düşüncelere dalmıştım masada. Dayım gelip alnımdan öptü. Çocuklara pek vakit ayırdığı söylenemezdi.Hala çıtır bi sevgilisi vardı. Ama daha çok işe harcıyordu vaktini. Birde şu iki gündür bana. Sanırsın teyzem değil de dayım öz. Her neyse dayım dışarı çıktı her zaman ki gibi.

Adalia ile oturup biraz sohbet ettik. Sömestır da annesinin ve kardeşinin yanına gideceğinden bahsetti. Ama burada mutluymuş. Üniversiteyi orada okuyacakmış. Benim annem olsaydı ayrı kalamazdım...Bazılarımız büyük şeyler başarıyor. Ayrı kalabilmek gibi. Bunu pek kolay beceremediğim apaçık ortada...

Derken telefonum çaldı. Sezenler potaya çıkıyormuş hadi sizde gelin dedi. Adalia'nın voleybol antrenmanı varmış. Bu kız ne zamandan beri antrenmana gidiyor. Hiç bir şeyden haberim yok. Bazen kendi kozamı örüp içine hapsoluyorum . Çevrede olan bitenlerle alakam olmuyor. Saçımı gelişi güzel topuz yapıp Abay'la çıktık dışarı. Hava ayazdı.  Götümüz donduğundan zaten tedbirimizi alıyorduk her potaya çıkışımızda. Potanın merdivenlerine vardığımızda bizim bankın orada aşırısından bi topluluk vardı. Sanırım herkes boştu ve potaya gelmeyi beklemiş gibiydi.

''Niye hepsi ayakta la bunların ? '' diye söylendim kendi kendime. Çünkü Abay cevap vermedi.  Biraz daha yaklaştıkça gülerek sohbet ettiklerini görüyordum. Bi kişiye dikkatlice bakarak.. Bir kişiye... Mehmet'in kenara çekilmesiyle işte o manzarayla karşılaştım. Kalbim... Sanırım kalp krizinden olacaktı son nefesim. Bi an duraksadım. Abay'ın kolunu tuttum.

'' İyi misin ? '' diyordu Abay.. Sesi kulaklarımda yankılanıyordu. Öyle bir çınlıyordu ki kulaklarım.. Bi süre sonra Abay'ın sesini de duyamaz olmuştum. Gözlerim kararıyor , başım dönüyordu. Daha sıkı tutuyordum kollarını, düşmemek için. Ali... Ali gelmişti. Hiçbir şey olmamış gibi arkadaşlarıyla sohbet ediyordu. Gülümsüyordu. Hayatından memnun gibiydi. Canım yandı. Tam toparlanmışken onu karşımda görünce içim acıdı. Allah'ım geri mi dönmeliydim eve ? Adım atacak gücüm yoktu. Sendeledim. Bir hamleyle Abay belimden tutup kendine çekti. Eliyle başımı çekip göğsüne yasladı. Oda görmüştü Ali'yi. Kulağıma fısıldadı.

''İyi misin ? ''  kafa salladım. Onu biraz ittirdim. İlgi çekmemek için. Derin nefes aldım. Kinlenmiştim aslında. Ali'yi Face'de başka bir kızla gördüğümden beri bu  anı beklemiyor muydum sanki ben ? Ben de iyiyim. Mutluyum.. Senin yokluğun ağır gelmedi . Bunu göstermek istiyordum . Bu anı hayal ediyordum hep. Bir şey olmamış gibi bende hayatıma devam ediyorum işte bak. Güçlüyüm demek istiyordum. Şimdi ne oldu böyle bana ? Tansiyonum düştü. Salaksın sen diyordum kendime. Salak! Dikilmiş bu düşüncelere dalmışken Sezen kafasını çevirdi. Bense hala Abay'ın kolunu tutuyordum. Bir an toparladım. Sezen bu tarafa bakınca tek tek diğerleri de bakmaya başladı.  Bende yapmacık bir gülümsemeyle adım atmaya başladım. Yaklaştıkça kan kusacak gibiydim. Nihayet yol bitti. Ali'yle göz gözeydik. Herkes suskunluğunu koruyordu.

''Naber Serin ? '' dedi.

Diğerlerine sarılmışmıydı bilmiyorum ama benle tokalaşmasın diye ellerim cebime soktum ve gülümseyerek ,