SERİN (askıda)

Bölüm 120

Yaz tatilinin, yurt dışı gezilerinin , evde boş boş sıkılmaların , Abay'ın benden uzak durmaya çalışıp, pek fazla duramamasının ardından, okulların açılma vakti gelmişti.

Evdeysem, Adalia ve Mehmet'in kapışmalarını dinliyordum. Dışardaysam da...? Avm falan derken sıkıcı geçmişti birazcık. Son zamanlarda, çocuklarla adam akıllı potada buluşabiliyorduk.

Almanya da çekildiğimiz fotoğraflardan birini , yani ikimiz olanı... Yani.. Abay ve ben olan fotoğrafı Abay, profil fotoğrafı yaptı.. Facebook'a... İnanması ne kadar güç olsa da.. Benden uzak durmaya çalışıp, kalbimi fethediyor resmen..

Uzun zaman oldu, düşüncelerimi yazıya dökmeyeli. Teyzemle normaliz.. Sanırım Psikiyatr ile olan görüşmeler ve ilaçlardan dolayı, her şey yeterince düzene oturdu diyebiliriz. Hala dayımlarlayım. Adalia , odasını benle paylaşıyor. Belki de buna mecbur olduğu için olabilir.. Rahatsızlık veriyorumdur belki.. Bilmiyorum.

Bu sene Abay, burada , yanımda kalacak. Gitseydi ne yapardım bilmiyorum. Ağlardım sanırım.. Belki ona çok alıştığım için, belki bunca şeyin üstesinden gelemeyeceğim için, belkide sığınacak bir liman aradığım için onu yanımda istiyorum. Bu konu hakkında da gerçek ne bilmiyorum.. Bilinmezlikler içindeyim.

Son zamanlar da potada buluştuğumuzda- tabi ki Abay hariç - Mehmet ve Adalia'nın romantik anlarına oldukça maruz kalsam da onları tartışmıyorken, böyle iyi görmek beni mutlu ediyor. Diğer bir mesele, Ceyhun. Ceyhun ile iyiyiz. Onunla sohbet etmek keyifli. Sezen dışında arkadaşlarımdan kimse bilmiyor, o benim için dönüm noktası olan olayı. Bu yüzden bana normal bakmaları kendimi iyi hissettiriyor.

Sezen ise tam tersi. Kötü ne yaşadıysam, gizlemek istediğim ne varsa haberi olan arkadaşım. Belki de dostum. Çünkü bütün bu anormalliklere karşı yanımda. Ve kimseye bahsetmemesi.. İnsanın gözü kapalı güvenebileceği ender arkadaşlardan olmalı. Volkanl'a arasındaki belirsizlik devam ediyor. Benimle Abay' da öyleyiz sanki.Bazen benim için burada kaldığından pişman mı acaba diye düşünmeden edemiyorum. Bazen bana öyle bir bakıyor ki, her tarafım buz kesiyor. Bu yüzden kendimi bazen suçlu hissediyorum, ona bu kararı verdirdiğim için.

Serkan, benim için boş bir sayfa. Onun için kelimelerimi heba etmek istemiyorum ama el mahkum aynı ortamda bulunmak zorundayım.

Teyzem, hala iş temposuna devam ediyor. Geçen gün, Serkan'ın ilk evliliğinden olan çocuğu gelmiş eve. Hatta benim odamda uyumuş. Eski odam mı desem bilemedim. Acaba çizimlerimi, kutularımı karıştırdı mı diye düşünmeden edemedim bir an. Sanırım yerim doluyor. Buda umrumda değil. O evle alakalı kaybedeceğim hiçbir şey yok.