Köstekli Saat: Attack On Titan

Yar'a

(666 kelime ile iyi okumalar :3)

"Bayağı eğlenmiş gözüküyorsun.." demesiyle gözlerimi açtım.

Gözlerini kısarak gülümseyen yüzü ile karşılaşınca ellerimi omzumdan çektim.

"İndirmeyi düşünüyor musun acaba???"

"Hayır."

Kaşlarımı çattım.

"Çok korktum hemen indiriyorum."

Beni yavaşça yere bıraktı.

Planıydı, değil mi lan!?!

Ama güzel planmış.

Bir dakika..

"Ya kafaüstü yere çakılsaydım!?"

"Buna göz yumabilecek kadar şerefsiz yada beceriksiz olduğumu falan sanmıyorsun herhalde?"

"Şerefsiz değil de.. beceriksiz diyelim."

"Kalbimi kırıyorsun.."

"Ne o? Çok mu yeteneklisin?"

"Aşk olsun."

"..Olsun bakalım." diye mırıldandım. Hevesle yaklaştı.

"Hemen şımarma istersen. Daha yapman gereken tonla şey var."

"Orası kolay."  Sırıttı.

"Sen öyle san"

Gördüğü şey ile suratını astı. Sağ koluma baktım ve ona döndüm.

"Ne oldu? Bir şekilde hallettim işte. Kanamıyor bi-"

"Ya ya ne demezsin." dedi ve kendi kendine "Yapacağım ilk şey bu olmalıydı.." gibisinden fısıldadığında beni kaptığı gibi yürümeye başladı.

"Nooluyo be?! Nabıyon lan?! İndirsene beni!"

"Bir doktora gidiyoruz."

"Ayağımdan vurulmadım ki ben!"

Bir şey demedi.

"Bir dakikaaa.." Göz devirdim. "Taşımaya yer arıyordun öyle değil mi?"

"Hmhm."

"Millet bize bakıyor!"

'Bakarlarsa baksınlar' dercesine bir yüz ifadesi takındı.

"Allah'ımm!!"

Yüzümü Eren'in göğsüne gömdüm.

"Hey! Herkesin sen olduğunu bilmesini istiyorum ama!"

"Delirdin mi sen!?"

"Evet! Sen hâlâ delirmedin mi!?"

"Çoktan delirdim ben, sayenizde!"

...

"Doktor yaralarını sarana kadar Kaptan işini halletmiştir herhalde.."

"Oyalamak için ucuz taktik, gene de dua et ihtiyacım vardı." derken eve dönmüştük bile. Kırık pencereden gördüğümüz kadarıyla içeride sandalyeye bağlı şekildeki Donald pisliğinden başkası yoktu.

O da bizi fark eder etmez bir şeyler mırıldanarak doğruldu zaten.

Kapıyı açıp içeri geçtik.

Hmm.. Şüpheli.

"Çocuklar?!"

Ses yok.

"Zaten bizimkiler adamı çocuklara gösterecek şekilde koymazlardı ki. Demek ki yoklar."