DİLRUBÂ

BÖLÜM 65: "ATEŞ VE BARUT"

Teni tenime.

Sıcak ve sert bir nefes bıraktım dudaklarım arasından doğan güneşin esiri olan havaya. Başımı dizlerime yaslayarak burada bile sahiplendiğim balkona konulmuş yumuşacık koltukta güneşin doğuşunu izliyordum. Kollarımı dizlerimin etrafına sararak biraz daha sindim gri beyaz karışımı koltuğa. Sessizdi, eşsizdi. Kuşların cıvıltıları, güneşin hafif kavuruculuğu, yaz esintisi. Burası güzeldi, ama içimdeki sıkıntı hiçbir şeyi doğru düzgün tatmama müsaade etmiyordu. Nasıl etsin ki?

Sanırım gitmişti. Dün... söyleyeceklerini söyleyip bana dargın halde gitmişti. En son arabasının sesini duymuştum, yapacak hiçbir şeyim olmazken ikimizin de boğazına kadar kırgın olması elimi kolumu bağlıyordu. Aldığım nefeslerde dahi onu düşünüyordum. Bütün gece nerede olduğunu merak ederek durmuştum, elim telefonuma gitmiş ama onu arayamamıştım. Arayamazdım. Ne diyecektim ki? Haksız hisler beslediğimi mi, yoksa senin kadar ben de can yakmak istedim mi? Şimdi ise en başa dönüp durduğumuz bu günde bir kez olsun kendimi ona açıklama isteği duyuyordum. Haksızlık ettiğimi düşünüyordu en yakın dostu, etmiyordum. Zihnimin ve duygularımın karmaşasında boğulmak üzereyken ben ona tutunuyordum. Bir çözüme kavuşamayan her an için, her hissim için ben her şeyi sineye çekip Cesur'a sığınıyordum. Belki haksızlık bunun ile adlandırılabilirdi, ama değildi. Kendi hissettiklerim bunlar değildi. Cesur'a karşı sarf ettiklerimin Baybars'ın üzerimde kurduğu saf baskısının etkisi vardı.

Sert bir soluk daha verdim, kendimi tokatlamak istiyordum. Harelerim sabır dilercesine kapandığında bacaklarımı sarkıtarak kalktım koltuktan. Bedenim uyuşuyordu ve bu dahi beni sinir ediyordu. Yerimden kalkarak aralık bıraktığım sürgülü kapıdan odaya girdiğimde geniş, siyah çarşaflarla kaplı dağınık yatağa kahvelerim iliştiğinde adımlarım sekteye uğrarken odanın içerisinde yer alan giyinme odasına girdim. Duvarı kaplayan beyaz ve krem rengi dolabın önüne bıraktığım valizi açarak siyah kot şort, beyaz bir badi çıkardığımda üzerime geçirerek çıkardığım elbisemi valize geri koydum. İçimde sıkışa saçlarımı sıcaktan bunalmamak adına at kuyruğu yaptığımda bir çift çorap giyerek çıktım odadan. Sessizdi, ikisi de yoktu. Baybars bir süre gözüme gözükmese iyi olurdu. Onun yüzünden olmuştu, sana ne Cesur ile aramdaki ilişkiden. Boş bulduğu her an bizi irdeleyip duruyordu, bu düşünceli bir davranış olsa da bazen canımı sıkıyordu.

Zihnimdeki beni huzursuz eden düşünceleri kovarak silkelendiğimde bu evde yoğun olan gri ve beyaz renklerinin sıçradığı işlemeli tırabzanlarda elimi gezdirdiğimde merdivenlere yöneldim. Koca evde bir başıma olmak ürkeme neden oluyordu ancak beni yerime sabitleyerek tüm duyu organlarımı şaha kaldıran şey bahçede yankılanan tekerlek sesi oldu. Gelmişti. Nedensiz bir kıpırtı oluştu içimde. Boğazımda bariz bir yumru belirdiğinde arabanın kapısını sertçe kapattı. Bir, iki, üç, dört, beş, altı, yedi, sekiz, dokuz, on ve on bir. Anahtarı deliğe sokarak kapıyı tek bir çevirişte açtığında yerimde durmaya bir son vererek duruşumu düzelttiğimde merdivenleri sanki geldiğini duymamışım gibi inmeye devam ettim. Merdivenlerin bitimi hemen kapıya bakıyordu ve bu avuçlarımın ısısını arttırıyordu. Parmaklarım dahi buz kesip kasılırken bedenimdeki bu ısı değişimi yersiz bir şekilde dengemi bozuyordu, ancak daha da bozuldu dengem. Onu gördüm, bana bakmazken merdivenlere yöneldi. Bu karnıma sert bir tekme yemişim hissi bahşederken iki basamak kala yanımdan öylece geçip gidecekken kestim yolunu. Durdu, ondan iki basamak yukarıda olsam dahi anca boyumuz eşitlendiğinde kuzgunileri gözlerimi buldu. Nefesim bariz bir şekilde sekteye uğrarken dudaklarımdan sadece, "Neredeydin?" sözcüğü döküldü.

Gece boyu nerede kaldığını merak ediyordum, Baybars'ın da evde olmaması ikisinin birlikte bir yere gittiklerini bana düşündürmüştü ancak öyle olmamıştı. Baybars odasına çekilmiş, Cesur tek başına gitmişti. Şimdilerde o mavi gözlü hainin nerede olduğunu bilmezken, Cesur sabahın yedisinde eve gelmişti.